Ο πρώτος νόμος για τη δίωξη των δοσιλόγων θεσπίστηκε πριν τα Δεκεμβριανά, αλλά αντικαταστάθηκε με τον πολύ αυστηρότερο νόμο της κυβέρνησης Πλαστήρα, στις 23 Ιανουαρίου 1945. Ο νόμος αυτός καθόριζε ότι η ευθύνη των κατοχικών κυβερνήσεων υφίστατο και χωρίς να αποδειχθεί ο δόλος για την προδοσία της πατρίδας. Προβλέφτηκαν ειδικά δικαστήρια, στα οποία την πλειοψηφία είχαν τακτικοί δικαστές.
Από τις αρχές του 1945 άρχισε η αθρόα παραπομπή των κατηγορουμένων:
Όσοι ήταν μέλη των κατοχικών κυβερνήσεων
Όσοι κατείχαν δημόσια θέση και έγιναν συνειδητά όργανα του εχθρού
Όσοι συμμετείχαν συνειδητά στη μετάδοση της προπαγάνδας του εχθρού
Όσοι ενήργησαν πιεστικά κατά του λαού
Οι καταδότες Ελλήνων ή ξένων υπηκόων και όσοι άσκησαν πράξεις βίας εναντίον Ελλήνων οι οποίοι δρούσαν κατά του εχθρού
Οι πληροφοριοδότες του εχθρού ή όσοι παρεμπόδισαν ελληνικές ή συμμαχικές προσπάθειες κατά του εχθρού
Όσοι υπήρξαν αρχηγοί ή οδηγοί κίνησης η οποία έτεινε στην προσβολή της ακεραιότητας της χώρας
Οι οικονομικοί συνεργάτες του εχθρού, οι οποίοι προκάλεσαν ζημιά στον ελληνικό λαό ή σε Έλληνες πολίτες και βοήθησαν ουσιαστικά την πολεμική προσπάθεια του εχθρού.
Εκτός από τις συνήθεις ποινές, θεσπίστηκε και το ......