ΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ ΕΩΣ ΤΟ 2045

Γράφει ο δικηγόρος Χανίων Γιώργος Αθ. Κορτσαλιουδάκης  

Ένα από τα βασικά θέματα που ταλανίζει την Κίσαμο, ως πρώην Δήμο της κωμοπόλεως Κισάμου, ως καποδιστριακό Δήμο ( από το 1998 έως και το 2011) και  ως Καλλικρατικό Δήμο (με την συνένωση με τον Δήμο Μηθύμνης και τον Δήμο Ιναχωρίου ) από το 2011 έως και σήμερα, είναι, αναμφίβολα, η έλλειψη στρατηγικού και στοχευμένου οράματος ανάπτυξης. Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στις δημοτικές αρχές, πρώην και νυν. Τεράστιο μερίδιο ευθύνης- κατά την γνώμη μου το μεγαλύτερο-  φέρει το κεντρικό κράτος και η νομαρχιακή και νυν περιφερειακή αυτοδιοίκηση, που αντί να σταθούν αρωγοί στις μικρές κοινωνίες (πρώην δήμους και κοινότητες) προκειμένου να βαδίσουν τον δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης, φαλκίδευσαν την όποια προώθηση ανάπτυξης, λειτουργώντας χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση και χωρίς οδικό χάρτη θεσμικής ολοκλήρωσης ( με εργαλεία, μέσα και πόρους ) τόσο στην εφαρμογή του Νόμου Καποδίστρια όσο και κατά την εφαρμογή του Νόμου Καλλικράτη. Εξαγγελίες «έπεα πτερόεντα», νομικά κείμενα και αποφάσεις, χωρίς στέρεη πολιτική βούληση, χωρίς θεσμική θωράκιση και χωρίς «εκπαίδευση» των πολιτών και των κοινωνιών στις πρόνοιες των νόμων. Τί λειτούργησε στον αντίποδα; 
Η κακοδαιμονία του κομματικού κράτους οδήγησε σε ανισόρροπη προτεραιοποίηση της ανάπτυξης με καθαρά προσωπικού χαρακτήρα παρεμβάσεις σε περιφερειακό επίπεδο με επίκεντρο την Αττική κυρίως. Σε περιφερειακό επίπεδο, το κεντρικό κράτος λειτούργησε με την λογική των ημετέρων και των αρεστών και συχνά μόχλευσε τοπικισμούς και προσωπικές αντιπαραθέσεις, παθογένειες από συστάσεως ελληνικού κράτους. Ήρθε η κρίση και αποτελείωσε τις φρούδες ελπίδες ισόρροπης ανάπτυξης. Στα καθ’ ημάς: 
Η κοινωνία της Κισάμου, εάν μπορεί να επιχειρηθεί μία προσέγγιση, με κάπως αυθαίρετη και ισοπεδωτική συλλογιστική, αντιμετώπισε και τις δύο θεσμικές τομές με σχεδόν εσφαλμένο τρόπο. Πρέπει να ομολογήσουμε (και πάλι αυθαιρετώ σκεπτόμενος ισοπεδωτικά) ότι σε θεσμικό επίπεδο αποδειχθήκαμε βαθύτατα συντηρητικοί. Όχι όμως και σε ατομικό επίπεδο μόρφωσης και επιχειρηματικής δεξιότητας. Τα τελευταία 30 χρόνια η Κίσαμος ανέδειξε επιχειρηματίες του πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα παραγωγής που έσπασαν τα γεωγραφικά όρια της Κισάμου και επιχειρούν με επιτυχία πανελλαδικά και όχι μόνο. «Έβγαλε» επιστήμονες και διαθέτει μυαλά που διαπρέπουν τόσο στην μικρή μας κοινωνία όσο και πανελλαδικά ( αλλά και ευρύτερα). Διαθέτει ανθρώπους φιλοπρόοδους, εύστροφους, εξοικειωμένους με τις νέες τεχνολογίες, εύπορους οικονομικά, πάνω από τον μέσο όρο των περισσότερων καλλικρατικών Δήμων με αντίστοιχο  πληθυσμό και γεωγραφική έκταση. Η Κίσαμος έχει υψηλό απόθεμα σε ανθρώπινο δυναμικό σε όλους τους τομείς της οικονομίας, της επιστήμης, της τέχνης κ.λ.π. (εντός και κυρίως εκτός Κισάμου). Αυτά όλα όμως σε ιδιωτικό- ατομικό επίπεδο όχι σε κοινωνικό. Το αποτύπωμα αυτής της προόδου θεσμικά ο Δήμος μας ελάχιστα το εισέπραξε και ελάχιστα προέκυψε διάδραση ανθρώπων και τόπου. 
Κι όμως υπήρξαν Δήμοι που θεσμικά πειραματίστηκαν, υιοθέτησαν αυτόνομα και καινοτόμα μοντέλα ανάπτυξης, αυτενέργησαν, απέκτησαν με θεμιτό και μη τρόπο πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας, πληροφορήθηκαν έγκαιρα και προετοίμασαν σχέδια και μελέτες, λειτουργώντας προορατικά και είχαν τον «τρόπο» τους να προτιμηθούν έναντι άλλων προτάσεων στις χρηματοδοτήσεις και στις απορροφήσεις κονδυλίων. Γιατί ; Γιατί διέθεταν ανθρώπινο δυναμικό στις κατάλληλες θέσεις (σε όλα τα επίπεδα εξουσίας – θεσμικά και μη) τον κατάλληλο χρόνο, στον κατάλληλο τόπο. Διέθεταν ανθρώπους «αλούτερους» που διέπρεψαν και σήμερα είναι υπουργοί. Και το κυριότερο : Λειτούργησαν με συνέχεια, συνέπεια, υπομονή, στοχοπροσήλωση και με ένα ελάχιστο συναίνεσης στο κοινό όραμα ανεξαρτήτως προσώπων και αξιωμάτων. 
Τί μέλλει γενέσθαι για την Κίσαμο σε μία 20ετία από σήμερα; Κοντεύοντας τα 50 απευθύνομαι σε εκείνες που εκείνους που είναι σήμερα κάτω των 30 . Αυτοί πρέπει να οραματιστούν, να  σχεδιάσουν, να απαιτήσουν, να μοχθήσουν, να αγωνιστούν και να πετύχουν. Και είναι καταδικασμένοι να πετύχουν γιατί αυτό που μέχρι σήμερα φάνταζε ως αναπτυξιακή πρόκληση, τολμώ να προφητεύσω, ότι αύριο θα είναι πλημμυρίδα υπανάπτυξης. Το μοντέλο φτωχό κράτος και πλούσιοι κάτοικοι ξόφλησε λένε οι σύγχρονοι διανοητές της φιλελεύθερης οικονομίας !!! Ποιοι ; Αυτοί που δαιμονοποιούσαν κάθε τι κρατικό !!! Χρειαζόμαστε θεσμικά κέντρα εξουσίας, ισχυρή κεντρική διοίκηση απαλλαγμένη από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις , περιφερειακή αυτοδιοίκηση και δήμους με ισχύ, αποτελεσματικότητα και υψηλό επίπεδο ανταπόδοσης σε αυτά θα απαιτούν από τους πολίτες. Δεν θα υπάρξει μεταβατική περίοδος . Όσοι οχυρωθούν πίσω το χειρόγραφο και την άρνηση προσαρμογής θα «εξαϋλωθούν» από την τεχνητή νοημοσύνη, που σε ελάχιστα χρόνια θα αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και σκεπτόμαστε. 
Σε ποιους άξονες ανάπτυξης πρέπει επομένως να κινηθεί η Κίσαμος την επόμενη 20ετία σχεδιάζοντας από τώρα εκείνα που έπρεπε να έχουν σχεδιαστεί πριν από 12 έτη ; 

Η συνέχεια στο επόμενο….   

Η ΚΙΣΑΜΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ «ΔΑΓΚΩΤΟ» ΠΡΟΒΑ ΤΕΤΡΑΩΡΟΥ ΚΑΙ «ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΜΕ ΡΟΥΜΙ»

Γράφει ο Γιώργος Κορτσαλιουδάκης 
Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα να παρακολουθήσω την παράσταση λόγω εξάντλησης θέσεων και  δικής μου καθυστερημένης προσέλευσης τα κατάφερα χθες τελικά να βρω θέση στο πραγματικά μικρό αμφιθέατρο του Δήμου Κισάμου για να χωρέσει την νέα επιτυχία που «σπάει ταμεία» ( όπως λέγεται στην γλώσσα του θεάτρου) της ομάδας Πρόβας Τετραώρου του Φιλολογικού Συλλόγου της πόλης μας. 
Ξεκινώ με αυτήν την παρατήρηση, όχι ως γκρίνια, αλλά, ως διαπίστωση ότι το δένδρο τέχνης και πολιτισμού, που φύτευσαν πριν από μερικά χρόνια οι πνευματικοί άνθρωποι της περιοχής μας, μπουμπούκιασε και άνθισε και με την έλευση της άνοιξης γευόμαστε πλέον τους άφθονους και εύγευστους καρπούς του. Είδα νέους θεατές και όχι μόνο ηλικιακά. Η θεατρική μας ομάδα με υπομονή και επιμονή  συγκροτεί κοινό και «πλάθει» θεατές της θεατρικής πράξης. Και αυτό είναι υγεία γιατί το θέατρο, πέρα από την τέρψη, γεννά συναίσθημα, νόηση και κριτική σκέψη. Αυτός είναι ο σκοπός που υπηρετεί από την εποχή των αρχαίων μας… Στα της παράστασης τώρα…
Το  μακρινό 1996, το μέχρι τότε γνωστό από την τηλεόραση (Τρεις Χαρίτες, Δις εξαμαρτείν) συγγραφικό δίδυμο των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα «σερβίρισε» στο θεατρόφιλο κοινό την παράσταση "Μπαμπάδες με ρούμι" που έμελλε να είναι η απαρχή ενός κεφαλαίου στην σύγχρονη νεοελληνική κωμωδία τους, ένα σπαρταριστό έργο που φιλοδοξεί να καυτηριάσει την κατάντια των ανθρώπων που κυνηγούν το χρήμα, έτοιμοι να θυσιάσουν σ' αυτό κάθε ηθική, ανθρώπινη, κοινωνική αξία, κάθε συγγενικό δεσμό, έτοιμοι και για φονικό και για τυμβωρυχία και όλα τούτα δοσμένα με βιτριολικό χιούμορ που σήμερα ίσως με τις ετικέτες του «δικαιωματισμού» (εδώ σηκώνει πολύ συζήτηση αλλά δεν είναι της παρούσης) κάποιοι το θεωρούν περίπου απαγορευμένο ( πέρα από τον ρατσισμό στους οικονομικούς μετανάστες μέχρι και για «χονδροφοβία» διάβασα κάπου).Καλό θα ήταν να θυμηθούμε όλοι το πνεύμα του παππού Αριστοφάνη και την αξία του αυτό-σαρκασμού.

Το έργο παραμένει τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας ( πιστέψτε με ομιλώ εκ προσωπικής πικρής επαγγελματικής πείρας). Ο σκηνοθέτης Θανάσης Τριανταφύλλου καθοδηγεί «γυμναστικά» τους ηθοποιούς -με στοίχιση και ζύγιση- στην καλπάζουσα πλοκή του κειμένου. Μας αρέσει η καρτουνίστικη οπτική του, με τις παύσεις στις σκηνές, που δίνει ανάσες σε ηθοποιούς και κοινό. Σε αυτό «συνομωτούν» οπωσδήποτε τόσο ο φωτισμός του όσο και οι ευήκοα  πνευματώδεις μουσικές του επιλογές. Έχοντας πια, μετά τα τόσα έργα, δείγματα σκηνοθετικής γραφής του, παρατηρούμε ότι η ομάδα διαθέτει  σκηνοθέτη με άποψη και ταυτότητα, πράγμα δυσεύρετο  ακόμα και για επαγγελματικούς θιάσους.
Η παρέα (όπως αντιλαμβάνομαι) των ηθοποιών μας, μας συστήνει παλαιά και νέα μέλη με φοβερή διάδραση και χημεία μεταξύ τους. Όπως μου επιβεβαίωσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας,  η Κίσαμος διαθέτει κρυφή δεξαμενή ταλαντούχων (όχι μόνο στην τέχνη της υποκριτικής) που αρκεί να το πιστέψουν και να προσεγγίσουν την ομάδα.
Καταχάρηκα την μπριλάντε κωμικότητα του Λευτέρη Τριανταφυλλάκη στον ρόλο του μεγάλου γιου της οικογένειας Παναγιώτη, ο οποίος ελπίζω ότι ήρθε για να μείνει γιατί διαθέτει εκτός από ξέφρενο ταλέντο και απίστευτη αμεσότητα. Δεν είχα ξαναδεί σε κωμικό ρόλο την Πόπη Χοχλάκη και ομολογώ ότι ως Ρόη, σύζυγο του Παναγιώτη, (κατά την προσωπική μου άποψη υπηρετεί τον πιο δύσκολο και ενδιαφέροντα ρόλο του έργου) με «σαδιστική» (τολμώ να πω) πειστικότητα και δίνει η ίδια τον ρυθμό του έργου αυξομειώνοντας τις εντάσεις, ως σκηνοθέτης επί σκηνής. Ο Μανώλης Πλουμίδης, έχει μία κωμική αφέλεια στο κτίσιμο του ρόλου του Χρήστου , του μικρού γιου, και παίζει ζυγισμένα και πειστικά (θα μπορούσα να είμαι πιο αποκαλυπτικός αλλά θα μπω σε πειρασμό spoiler). Την νεοπλουτίστικη καρικατούρα της, συζύγου του Χρήστου, Τζένης -Τζενάρας υπηρετεί με ενθουσιασμό και πληθωρικότητα  η Ευαγγελία Πατελάκη, που δίνει και παίρνει με ευχέρεια τις κωμικές πάσες του κειμένου. Πρόσεξα   την Ινώ Γεωργακάκη, στον ρόλο της γειτόνισσας Βάσως , ρόλο που υπηρετεί σε δεύτερη διανομή και η Ουρανία Αργυροπούλου, η οποία όπως πάντα υπηρετεί με αρχές καρατερίστα τον πολύτιμο εξισορροπητικό παράγοντα κάθε παράστασης και τολμώ να πω ότι ακόμα αναρωτιέμαι (μάλλον αυτό θέλουν και οι συγγραφείς) εάν τελικά είναι περισσότερο κουτοπόνηρη ή σατανική. Ο ρόλος της είναι αυτός που κατά βάση ενσαρκώνουμε όλοι εμείς ως κοινωνία στα φαινόμενα που σατιρίζει το έργο, αυτόν του βολικού θεατή που συνήθως πέφτει (;;;) από τα σύννεφα ! Κλείνω με τους ηθοποιούς με την απολαυστική πειστικότητα της ερμηνείας της Χρύσας Ξηρουχάκη στον ρόλο της Βουλγάρας υπηρέτριας Βέσκα και δεν μπορώ να μην επαινέσω τον τρόπο που λεπτομερειακά (στο λόγο, στην κίνηση, στην έκφραση) δούλεψε με τον σκηνοθέτη τον ρόλο της. Στα θετικά της παράστασης και  η σκηνογραφική δουλειά του ταλαντούχου Θοδωρή Παρασκάκη, που, ειδικά στην σκηνή του νεκροταφείου, δημιουργεί ατμόσφαιρα συναγωνιστική του κειμένου. Πολλά εύγε στις μακιγιέρ Αγάπη Ανδρονικάκη και Μαρία Μουντάκη, η οποία επιμελήθηκε με εμφατικότητα και άποψη τις γυναικείες κομμώσεις. Διέκρινα το ευχάριστο άγχος και την έκδηλη αμηχανία της ψυχής του Φιλολογικού Συλλόγου Ελένης Γεωργακάκη, η οποία  δικαιούται να είναι υπερήφανη τόσο η ίδια όσο και όλα τα υπόλοιπα  στελέχη του Δ.Σ. του Συλλόγου, ενώ αξίζει να τονισθεί η εργατικότητα, η εθελοντική προσφορά και η ανιδιοτέλεια εντός και εκτός σκηνής όλων των (αφανών) ανθρώπων της ομάδας που χωρίς  την απαραίτητη δική τους παρουσία δεν θα σφραγιζόταν η επιτυχία της παράστασης και η ευόδωση του σκοπού συντήρησης και εμπλουτισμού της δανειστικής βιβλιοθήκης του σχεδόν 100χρονου Συλλόγου μας που στέκει σαν έφηβος φάρος πολιτισμού στην πολύπαθη και γερασμένη οδό Σκαλίδη.
Σημ. Επειδή ήδη την παράσταση έχουν δει περίπου 1000 συμπολίτες μας και η ζήτηση είναι πρωτοφανής (χθες και προχθές έφευγε κόσμος γιατί για λόγους ασφαλείας δεν χωρούσαν κι άλλοι στο ήδη κατάμεστο αμφιθέατρο) θα δοθούν νέες παραστάσεις το επόμενο Σαββατοκύριακο της 1ης και την 2ας Απριλίου και ώρα 9.00 στο αμφιθέατρο του Δήμου Κισάμου. 
Συμβουλή : Οι θεατές να προσέλθουν τουλάχιστον 30 λεπτά ενωρίτερα.  

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ.... ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑ ΤΕΤΡΑΩΡΟΥ

Γράφει ο Γιώργος Κορτσαλιουδάκης 
Η σπουδαία θεατρική ομάδα-παρέα της μικρής μας πόλης επανέρχεται δυναμικά, ανανεωμένη και μάλιστα με διπλή διανομή σε τρεις ρόλους (λόγω του ενδιαφέροντος και της διαθεσιμότητας των μελών – σημάδι ότι κάτι γίνεται πολύ σωστά ) με μία χορταστική κωμωδία και μία άκρως απολαυστική παράσταση, με πάμπολλες ατάκες και ερμηνείες που θα θυμόμαστε για καιρό.
Η φαρσοκωμωδία  «..Περιμένοντας τον γιατρό..» αποτελεί εξελληνισμένη θεατρική διασκευή   της σπουδαίας γαλλικής κωμωδίας του Laurent Baffie, που από το 2005 σπάει κυριολεκτικά ταμεία όπου κι αν έχει παιχτεί από επαγγελματικές και ερασιτεχνικές ομάδες.
Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στον προθάλαμο ενός διάσημου ψυχιάτρου, στην αίθουσα αναμονής, όπου συναντώνται έξι ασθενείς, που ο καθένας εμφανίζει ιδιότυπες, εκτός κανονικότητας και νόρμας, συμπεριφορές. Είναι κυρίως ό,τι στην καθημερινή μας συζήτηση αναφέρουμε ως νευρώσεις, μονομανίες, ακίνδυνες αλλά ενοχλητικές, κυρίως για τους άλλους, αφού συνήθως εμποδίζουν την επικοινωνία, δημιουργούν αμηχανίες αλλά και δυσχεραίνουν τη συνεννόηση. 
Η απόδοση του θεατρικού κειμένου διαμορφώνει  ένα κλίμα ανατρεπτικό, με κωμικές φάσεις, που βγάζουν γέλιο άφθονο και αβίαστο. Εναλλάσσονται καταιγιστικά δραματικές σκηνές, με εικόνες γεμάτες από ειλικρινέστατο χιούμορ οι δε αριστοφανικές βωμολοχίες του έργου ( και είναι πολλές !!!!) όχι μόνο δεν ενοχλούν καθόλου, αλλά έχουν ενσωματωθεί τόσο αριστοτεχνικά που δεν σοκάρουν.
Ο Θανάσης Τριανταφύλλου σκηνοθέτησε το έργο γεωμετρώντας δύο ουσιαστικά διαφορετικές παραστάσεις (λόγω της διπλής διανομής) και πρόταξε κυρίως τον ρυθμό και τις σωστές ισορροπίες τόσο ανισόρροπων τύπων, με διπλή διδασκαλία σε τρεις ρόλους, έτσι ώστε υποχρεώνει όλους εμάς τους «υποψιασμένους» θιασώτες της ομάδας να παρακολουθήσουμε το έργο και με τις δύο διανομές - σας το συστήνω ανεπιφύλακτα !!!! ( σημ. οι υπεύθυνοι του φιλολογικού συλλόγου προνόησαν να έχουν μειωμένο εισιτήριο για όσους προσέλθουν για δεύτερη φορά !!!!!) 

Η σκηνοθεσία του, ζωντανή, συμπαγής και ευέλικτη πετυχαίνει το ζητούμενο που είναι να αναδειχθεί το ποιόν του κάθε χαρακτήρα και η ρίζα της κάθε διαταραχής ξεχωριστά, φωτίζοντας ταυτόχρονα εκείνες τις πλευρές  που μπορούν να λειτουργήσουν αντισταθμιστικά, απέναντι στο «πάσχον» κομμάτι. Για μία δε ακόμη φορά η μουσική επένδυση διακρίνεται για πρωτοτυπία και αποτελεί στοιχείο της σκηνοθετικής αυτοαναφορικότητας. 
Στον ρόλο – αποκάλυψη του Βασίλη Δαμάογλου ( για τους φίλους Ομάρ Ταρίφ ) του Θεσσαλονικιού ταρίφα, λάτρη του ΠΑΟΚ, που έχει μανία με τους αριθμούς και μετράει τα πάντα και που είναι μία από τις μεγάλες εκπλήξεις της παράστασης ο  Λευτέρης Τριανταφυλλάκης έπλασε έναν πληθωρικό, απολαυστικό και ολοκληρωμένο χαρακτήρα, χωρίς να πέσει στην παγίδα της καρικατούρας, συγκεντρώνοντας βέβαια και τις περισσότερες αβανταδόρικες ατάκες του έργου και εναλλάσσοντας τον ρυθμό – ρεύμα της παράστασης.

Η θεατρική ομάδα απέκτησε μία πολύ σημαντική μονάδα και τον αναμένουμε σε πολλά υποσχόμενους μελλοντικούς ρόλους. 
Στην  διπλή διανομή του ρόλου του Φώτη ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο του «Gilles de La Tourette» ή αλλιώς «σύνδρομο της κοπρολαλίας», βρίζοντας ακατάπαυστα, γαβγίζοντας  και κάνοντας άσεμνες χειρονομίες χωρίς όμως να το συνειδητοποιεί, ο σκηνοθέτης εμπιστεύθηκε τους έμπειρους μα και τόσο διαφορετικούς στο παίξιμό τους Σπύρο Παππά και Κωστή Κυριτσάκη.
Ο Σπύρος Παππάς, με έκδηλη την έκπληξη και την αθωότητα στο πρόσωπό του για τις «πηγαίες αταβιστικές  αντιδράσεις του» έχει έξοχη ατάκα, μην έχοντας  σταματημό στο υβρεολόγιό του, προκαλεί χείμαρρο γέλιου. 
Ο Κωστής Κυριτσάκης έδειξε μεγάλη άνεση και ορμή και ανεπιτήδευτα και με σκηνική μοχθηρία σχεδίασε έναν απολαυστικό τύπο βωμολόχου που κατόρθωσε να τον επιβάλει όχι μόνο χωρίς να ενοχλήσει αλλά να τον επιζητείς. 
Δύο φοβεροί τύποι, τόσο ίδιοι μα και τόσο ξεχωριστοί στον ίδιο ρόλο !!! 
Και οι δύο σκαρώνουν ένα εκπληκτικό δίδυμο - εναλλάξ-  με τον Λευτέρη Τριανταφυλλάκη και χαρίζουν 90 λεπτά πραγματικής διασκέδασης και ξεγνοιασιάς. 
Δεν υστερούν όμως σε τίποτα και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. 
Στον ρόλο της Νννν …ίτσας μιας υποχόνδριας Λαρισαίας βλάχας που έχει εμμονή με την καθαριότητα και τα μικρόβια, επίσης έχουμε διπλή διανομή.
Η «περσόνα» Ουρανία Αργυροπούλου, με άνεση και μπρίο χτίζει με προσωπικές πινελιές τον ρόλο και αποκαλύπτει μία  προσωπικότητα σε όλες τις σωστές αναλογίες και είναι σίγουρα  από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της παράστασης. 
Σε πρώτη εμφάνιση επίσης η Ευαγγελία Πατελάκη, βγάζει τσαγανό και ενθουσιασμό στον ίδιο ρόλο και πείθει για την ιδιαιτερότητα και την ψύχωσή της μέσα σε ένα κολασμένα «βρώμικο» περιβάλλον για το χαρακτήρα της. 
Η διπλή διανομή ολοκληρώνεται στον ρόλο της Μαρίας Κλεοπάτρας Μπιμπίκα, μίας θεούσας που πάσχει από ψυχαναγκασμό και το σύνδρομο της επαλήθευσης, ξεχνάει δηλαδή αν πχ έσβησε το θερμοσίφωνα στο σπίτι και παθαίνει υστερία…
Είναι ο ρόλος που η διανομή ανέδειξε και το μεγαλύτερο κοντράστ επί σκηνής κάτι που με μεγάλη μαεστρία αποκάλυψε ο σκηνοθέτης και ανέλαβαν να υπηρετήσουν τόσο η Ινώ Γεωργακάκη, όσο και η Μάντυ Βαρουχάκη. Ουσιαστικά τον ίδιο ρόλο και τον ίδιο λόγο, τις ίδιες αντιδράσεις και την ίδια διάδραση με τους λοιπούς ρόλους υπηρέτησαν με άλλο σκηνικό ύφος και τρόπο κάτι που καταδεικνύει και την σκηνοθετική ευελιξία και την πληθωρικότητα και την γκάμα των ηθοποιών που διαθέτει η ομάδα. 
Από την μία μεριά η Ινώ Γεωργακάκη, τιθάσευσε τον χαρακτήρα αποφεύγοντας τον πειρασμό της καρικατούρας και ενέπνευσε στον ρόλο μία φαρισαϊκή εσωτερικότητα υπονομεύοντας τον ιδεοψυχαναγκασμό του σε βαθύτερα εσωτερικά συμπλέγματα και τραύματα. Έχοντας διάχυτο το προφανές χιούμορ και την εύκολη ατάκα, πρόταξε την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό με αποτέλεσμα να καταστήσει τον ρόλο για το κοινό από απωθητικό σε συμπαθή. 
Από την άλλη η Μάντυ Βαρουχάκη, έκτισε τον ρόλο εξωτερικά και εσωτερικά με νάζι και φρεσκάδα, απογειώνοντας τις ευκολίες του και «μονομαχώντας» με ατακαδόρικο χιούμορ και χειρονομίες με τους άλλους ρόλους που είχαν ευκολία στις ατάκες και το χιούμορ. Δουλεύοντας περισσότερο στην κίνηση σχεδίασε σκαμπρόζικα τον πλέον περίπλοκο για να σταθεί σκηνικά ιδιόρρυθμο τύπο. 
Στον ρόλο του Μπάμπη ο όποιος δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στις γραμμές του πατώματος και έχει μεγάλο θέμα με την απόλυτη συμμετ..ρρία !!!!! και  τη διαρρύθμιση των αντικειμένων με αυστηρό και συγκεκριμένο τρόπο, «κουρδίζει» ερμηνευτικά σώμα και πνεύμα ο Χάρης Κοκολάκης, ο οποίος με σοβαρότητα, απλότητα και μέτρο προκαλεί αβίαστα το γέλιο με την αφαίρεση και όχι με την πράξη.    
Την πάσχουσα από «παλιλαλία», δηλαδή από την επανάληψη λέξεων και φράσεων Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη, υποδύεται με σκηνική κομψότητα η Αργυρώ Χαραλαμπάκη, πείθοντας για τα όσα υποφέρει στην καθημερινότητά της, ενώ σωστή και κομψή είναι στον ρόλο της Γραμματέα του γιατρού η Ίριδα Βεστάκη. 
Τα σκηνικά του μόνιμου και σταθερού …. εργάτη της ομάδας Θοδωρή Παρασκάκη  , για μία ακόμη φορά , συναρμοζόμενα με τις απαιτήσεις του κειμένου , απογειώνουν την σκηνοθεσία και την ερμηνεία των ηθοποιών, όπως και οι φωτισμοί του Νίκου Μιχελιδάκη, ενώ το μακιγιάζ και οι κομμώσεις από τις κυρίες Μαρία Μουντάκη, Αγάπη Ανδρονικάκη και Μαρία Κώστογλου -Γιαννουδάκη, είναι άψογα και προσδίδουν κύρος και επαγγελματισμό σε ένα σχήμα ερασιτεχνικό.
Εκείνοι που αποδεικνύονται ως συνεπείς και ακούραστοι «επαγγελματίες» του πολιτισμού για τον τόπο μας είναι οι αφανείς και συνεπείς ανιδιοτελείς εργάτες του Δ.Σ. του Φιλολογικού Συλλόγου, ο οποίος άνοιξε τις φτερούγες του για μία ακόμη φορά στην προσπάθεια της Πρόβας Τετραώρου. Ιδιαίτερα η ψυχή του συλλόγου κα Ελένη Γεωργακάκη, είναι σταθερή αναφορά σε ό,τι καλό και δημιουργικό συμβαίνει στα πολιτιστικά δρώμενα της Κισάμου, ενώ και ο κ. Νίκος Τριποδάκης με τρόπο εύληπτο και γλαφυρό «εισήγαγε» το κοινό στην παράσταση. 
Οι πνευματικοί δημιουργοί της πόλης μας αξίζουν και του χειροκροτήματος και του επαίνου μας γιατί χωρίς οικονομικό ή άλλο όφελος αφιερώνουν χρόνο και ιδρώτα για να ψυχαγωγούν και να «φωτίζουν» την μικρή μας κοινωνία με τα πολλά υποφωτισμένα στενοσόκακα. Αυτό το φως πρέπει να δυναμώσει και να συνεχίζει να μας φωτίζει...  
Σημ. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στο Δημαρχείο Κισάμου την 31/5, 1/6 και 2/6 και ώρα 9 το βράδυ.