ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣΟ κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης. Ο μικρός Νικόλαος γεννήθηκε το 1890 στη γειτονιά των Κωστογιάννηδων του Συρικαρίου από απλούς και ευσεβείς γονείς. Πολύ σύντομα έμεινε όμως ορφανός και από τους δύο γονείς και την ανατροφή του ανέλαβε ο παππούς του Ιωάννης Τζανακάκης. Στο χωριό του έμεινε ο Νικόλαος μέχρι που τέλειωσε το Δημοτικό. Σε ηλικία 13 ετών ο παππούς Ιωάννης τον πηγαίνει στα Χανιά, όπου τον παραδίδει σε κάποιον κουρέα για να μάθει την τέχνη και να εξασφαλίζει τα προς το ζην Δυστυχώς, δεν επρόκειτο να δει ξανά την πατρική γη, ούτε τα αδέλφια και τους συγγενείς του. Στήν πόλη των Χανίων όπου πήγε να βγάλει το ψωμί του, είδε πάνω του τα πρώτα σημάδια τής νόσου τής λέπρας, πού τον σημάδεψε για όλη του τη ζωή. Στα 24 χρόνια του, πήγε στο λεπροκομείο τής Χίου. Εκεί έζησε κοντά στον Αγ. Άνθιμο πού τον έκηρε μοναχό και τού έδωσε το όνομα Νικηφόρος. Αξιοσημείωτο είναι ότι όλα του τα χρόνια, ο νέος αυτός άνθρωπος ήταν φωτεινό παράδειγμα υπομονής. Αντί να απογοητεύεται και να παραπονιέται, σιωπούσε με καρτερία και θάρρος. Αντί να βλέπει την αρρώστια του, δόξαζε τον Θεό και Τον υπηρετούσε όσο μπορούσε εκεί μέσα στο λεπροκομείο, όπου νοσηλευόταν. Κι όταν έκλεισε το Ίδρυμα αυτό τής Χίου, και μεταφέρθηκε στον Αντιλεπρικό Σταθμό τής Αθήνας εξακολούθησε να προσεύχεται θερμά, αν και σχεδόν παράλυτος πια, τυφλός, με πόδια και χέρια πού δέν τον βοηθούσαν, και να θεραπεύει πολλούς απ΄ αυτούς πού τού το ζητούσαν, με την προσευχή του. Και τώρα ακόμα, μετά την κοίμησή του, το 1964, πολλοί απελπισμένοι άρρωστοι τού ζητούν να τούς κάνει καλά, κι αυτός τούς θεραπεύει. Άλλοι βρίσκονται σε κίνδυνο, κι αυτός επεμβαίνει και τους σώζει!
Από το εορτολόγιο της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου.
