Κίσαμος 50 χρόνια 1972-2022 ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ 1982-92

εδώ το 1ο μέρος και το 2ο μέρος

Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης
   3ον 1990-98: μεταβατικοί  χρόνοι
 Η δεκαετία του -90 είναι μια συνέχεια  της επίπλαστης ευημερίας του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού». Η εναλλαγή της εξουσίας τόσο σε κεντρική κυβέρνηση όσο και στους Δήμους εξισορροπεί κομματικές αντιθέσεις.  
Ο νεοπλουτισμός πολλών  και η ευκολία μετακινήσεων- όλοι αποκτούν αυτοκίνητο- θεωρεί φτωχική την αγορά του Καστελιού, ή ακριβή και  μεγάλο μέρος των αγορών  γίνεται πια από τα Χανιά αλλά και πλείστοι των υπαλλήλων και καθηγητών υποτιμούν πια την ζωή στην επαρχία και διαμένουν στα Χανιά . Η  άλλοτε ανθούσα αγορά  συρρικνώνεται,  πλέον μιλάμε για ανάπτυξη υπεραγορών Super Market. Εμείς δηλ. προτάσσοντες τον ατομισμό μας, αργά αλλά σταθερά περιθωριοποιήσαμε την άλλοτε ακμάζουσα αγορά μας. Γίναμε πλέον καταναλωτές και μάλιστα εισαγομένων προϊόντων. 
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αρχές της δεκαετίας του -70 τα σκουπίδια μας ήταν ελάχιστα  βιοανακυκλούμενα ως λίπασμα κήπων – τόσα που αρκούσε «το κάρο του Αποστόλη» χωρίς πλαστικά και αλουμίνια. Είκοσι χρόνια μετά, είναι το νούμερο ένα πρόβλημα τα σκουπίδια των Δήμων από τον Κουρουπητό ως τον πάνω Πύργο και η ρύπανση του περιβάλλοντος. 
Κάποιοι βιώνομε μια ανησυχία αυτής της ηθικής κυρίως κατάπτωσης στο πολιτικό σύστημα αλλά και στο χώρο της παιδείας. 
Στα των Δήμων και των Νομαρχιών το παιγνίδι παίζεται όχι με προοπτική σκοπών και ανάλογη στοχοθεσία, αλλά τι χρώμα έχει το βράδυ των εκλογών ο χάρτης πλειοψηφικά, μπλε ή πράσινος; Στο Δήμο μας η παγιωμένη κομματοκρατία και μάλιστα των  σταθερά πλειοψηφούντων, έχει την εξουσιαστική εκείνη αντίληψη μιας περιρρέουσας αλαζονείας, ενός δημαρχοκεντρισμού, ότι τα πάντα  ανάγονται στον Δήμο, ήτοι ευλογούνται από το Δήμαρχο (εκλεκτό του συστήματος). Ομάδες, συλλογικότητες, πολιτιστικοί σύλλογοι ακόμη και τα της Εκκλησίας, βάλτε και τα σχολεία (που με νόμο παραχωρήθηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση)  πρέπει να είναι υπό τον Δήμο. Έτσι στερείται η δυνατότητα η το δικαίωμα σε ικανούς ανθρώπους  να αναδειχθούν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε παρακμή κυρίως οι μικροί δήμοι.. Αυτά δεν γίνονται ευρύτερα κατανοητά, γιατί πάντοτε υποκρύπτεται η ελπίδα, ότι γίνεται κάποιο προπαρασκευασττικό έργο και τα πάντα εξελίσσονται: σχέδια πόλεως, περιφερειακοί, λιμάνια, περιβαλλοντικές μελέτες κλπ 
Εν τάξει, κι αν είχαμε λόγους  ανησυχίας και γιατί να βιαζόμαστε; Έτσι ή αλλιώς «καλοπερνούσαμε» τα καταφέρναμε.,-Πάψαμε και να εργαζόμεθα όπως παλιά.
 Αρχές της δεκαετίας του -90 οι πλατείες γέμισαν εργατικό προσωπικό, κυρίως από τις  πρώην κουμμουνιστικές χώρες. Οι αγροτικές εργασίες, οι οικοδομικές, η παροχή υπηρεσιών και τα άλλα  χειρωνακτικά επαγγέλματα  πέρασαν στους «αλλοδαπούς» Έχομε πια καταλάβει τι σήμαινε αυτό αλλά είναι αργά για μας. Εκείνοι όμως οι άλλοτε «αλλοδαποί», πολλοί σχεδόν αφομοιώθηκαν, ζουν και δημιουργούν ανάμεσά μας και τα παιδιά τους προστέθηκαν στα δικά μας.

Μόνο ο δεσπότης μας ο μακαριστός και αοίδιμος Ειρηναίος ανησυχεί… «τι κάνετε λέει στους πολιτικούς-μοιράζετε τόσα χρήματα- πακέτα Ντελόρ και απαξιώνετε την εργασία. Δώστε σε κείνους που θα μείνουν στα χωριά στους «ακρίτες» που θα ζωντανέψουν την ύπαιθρο. Ως και τα κατσίκια πάψαν να βόσκουν στο βουνό και ξαπλωμένα στην άσφαλτο, περιμένουν το αυτοκίνητο της ζωοτροφής!
«Κατάθλιψη» ονομάζει την ανόητη υποκινούμενη αγωνιστικότητα των παιδιών με τις καταλήψεις των σχολείων. Η εκπεσμένη παιδεία δεν ανέκαμψε ποτέ κι όμως υπάρχουν ήρωες εκπαιδευτικοί που αντιστέκονται.
Στο μεταξύ η Εκκλησία πρωτοστατούντος του επισκόπου μας ,κοντά στα άλλα λειτουργήματα- αγγειοπλαστική, ξυλογλυπτική, την οικοκυρική των  συλλόγων γυναικών,  επεκτείνει τις εγκαταστάσεις στην Ακαδημία- νέοι συνεδριακοί χώροι- βιβλιοθήκη κλπ. Στα Νοπήγεια ένας χώρος υπερ των εκατό στρεμμάτων προορίζεται για Ευρωμεσογειακό κέντρο νεότητας και τα καλοκαίρια φιλοξενούνται πολλοί νέοι ,δικά μας παιδιά και από διάφορες χώρες. Την ίδια εποχή εγκαινιάζεται  το από εθελοντική εργασία δημιουργημένο «πέτρινο θέατρο» όπου από τότε και ως τα σήμερα φιλοξενούνται  θεατρικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Ο γράφων υπηρετεί Δ/ντής Λυκείου στο Κολυμπάρι 1992-97 και με την ευλογία του επισκόπου μας  συνεργάζεται με την Ορθόδοξη Ακαδημία και το Ευρωμεσογειακό κέντρο των νέων. Η σχέση  μου με τους ανθρώπους της ευρύτερης κοινότητας Κολυμβαρίου ανακαλύπτει προοδευτικότερη σκέψη και προβληματισμό, γεγονός που εν μέρει ερμηνεύει την μετέπειτα εξέλιξη, η επαρχία Κισάμου να γίνει δύο Δήμοι. Για να είμαστε δίκαιοι, και αρκετοί σύμβουλοι με τον δήμαρχο γιατρό Νίκο Κατζουράκη και με τον διπλάσιο θητεύσαντα μαθηματικό Αντ. Σχετάκη ενδιαφέρθηκαν εργάσθηκαν συνεργάσθηκαν  και ανιδιοτελώς προσέφεραν στα του Δήμου μας    
 Το 1998 λήγει η τέταρτη τετραετία του μακαριστού Αντ. Σχετάκη για την οποία προσφορά του έχομε αναφερθεί πρόσφατα. Το 1998 παύει όμως και ο από τουρκοκρατίας και προγενέστερα  αυτόνομος θεσμός των κοινοτήτων και οι Δήμοι διευρύνονται με τον γνωστό νόμο «Καποδίστριας». Συνοψίζοντας, για λόγους που θα αναλύσομε προσεχώς, ό,τι έγινε και ό,τι  ζήσαμε θετικό ή λιγότερο αισιόδοξο το βιώσαμε την ας πούμε πρώτη εικοσαπενταετία της εποχής λίγο πριν και μετά την μεταπολίτευση1970 -72 - 1998-2000.  
Προσεχώς θα ενθυμηθούμε ότι  την 25ετία από το 1998 ως σήμερα – ειδικά στον παλαιό Δήμο Καστέλλι- δεν έγιναν σημαντικά πράγματα. 
 Χριστός γεννάται και στο Καστέλλι!. Ο Ειρηναίος αναπαριστάνοντας την γέννηση στα σπήλαια Αγ. Σοφία και Μαραθοκεφάλα, εκφράζει την αγωνία του. Αφύπνιση για την πορεία του τόπου μας και του κόσμου. «Ο Χριστός γεννήθηκε στο στάβλο της Βηθλεέμ, έφαγε το κρίθινο ψωμί και τα πικρά χόρτα της Ναζαρέτ, ήπιε το κρασί της Κανά, περπάτησε στα μαγευτικά ακρογιάλια της Λίμνης, μίλησε με τους ψαράδες και τους Φαρισαίους, μπήκε στα σπίτια των αμαρτωλών, δέχτηκε φιλιά και φτυσίματα, αγαπήθηκε και μισήθηκε, σταυρώθηκε και θάφτηκε μέσα βαθιά στη γη σ’ ένα μνήμα. Μα ύστερα αναστήθηκε. Ο Άχραντος λόγος των Ουρανών κατέβηκε χαμηλά κι άγγιξε παντού τη βαριά σάρκα της γης μα δε λερώθηκε καθόλου και δεν έχασε τίποτα από το υπερκόσμιο μεγαλείο Του. Γύρισε το ίδιο πάναγνος στους καθαρούς Του κόσμους για να μας δείχνει αιώνια την άνοδο και την πορεία προς τα Ε π ά ν ω !» 
Πέρα από κάθε αγωνία, θλίψη και πόνο, η πίστη  είναι και πέρα από την ανθρώπινη λογική, ο Χριστός γεννάται στους αιώνες, ελπίδα, φώς και ευχές: Χρόνια εν ειρήνη πολλά και καλά.