ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΚΗΣ ΚΩΣΤΗΣ 1886-1979

Ένα τρανό και πανώριο κυπαρίσσι ξεκορφίζει ψηλά στην κορφή του χωριού στις Άνω Βούβες. Στη σκιά του κουρνιάζει ένα κάτασπρο μεγάλο περιστέρι. Αυτή ήταν η κατοικία του κλαρινίστα Κωστή Γλεντουσάκη. Δεσπόζε σε όλη την περιοχή. Νοτιοανατολικά αντικρίζεις τον Αμύγδαλο. Στο βάθος ανατολικά, προβαίνει αχνά ο Ψηλορείτης. Το νησί Θοδωρού να κολυμπά στον απέραντο κόλπο των Χανίων. Το Κολυμπάρι να κουρνιάζει στην άκρη του. Η Σπάθα να σπαθίζει το Κρητικό πέλαγος κι ο γέρο-Σκίνος, το ψηλότερο σημείο του Γραμπουσιανού ακρωτηρίου να ξεκορφίζει ανάμεσά του και μόλις να διακρίνεται. Από το γαρμπή το τρουλί της Ρόκκας κι ο νοτιάς να δείχνει τη Σελινιώτικη βουνοθάλασσα. Σαν παραμύθι η ζωή της οικογένειάς του. Η καταγωγή τους από τον Αλίκαμπο Αποκορώνου Θωμαδάκηδες το πρώτο τους επώνυμο. Μα επειδή ήταν πολύ γλεντιστάδες τους έβγαλαν Γλεντούσηδες και τους κόλλησε.

Ο προπάππους του έπαιζε και λύρα. Ο πατέρας του ήρθε από τον Αλίκαμπο φαμέγιος στις Βούβες σ’ ένα Ντιγριντή. Μα ερωτεύτηκε μια από τις τέσσερις κοπελιές του αφεντικού του, την παντρεύτηκε κι έμεινε οριστικά σε τούτο το εύφορο Κισαμίτικο χωριό. 

Από μικρός του άρεσε πολύ το κλαρίνο κι έμαθε μόνος του. Στα δεκαοκτώ του ήταν κιόλας επαγγελματίας. Δεν αποχωρίστηκε ποτέ την παραδοσιακή κρητική φορεσιά. Έπαιζε και τραγουδούσε τα πάντα: Κρητικά (ριζίτικα, συρτά, πεντοζάλια κ.λπ.). Λαϊκά, Ευρωπαϊκά, Σμυρναίικα, Τσάμικα, Πελοποννησιακά. Συνεργάστηκε με το Χάρχαλη, το Μαριάνο, τον Κουτσουρέλη, το Μαύρο, τους Κουριδάκηδες, τους Παπουτσάκηδες. Οι γαμπροί τον ζητούσαν πολύ στους γάμου ς γιατί το κλαρίνο είχε δυνατό ήχο. Τότε δεν ήταν οι ενισχυτές. Κάθε Σαββατοκύριακο ήταν καλεσμένος κάπου. Η καλλιτεχνική τους ενασχόληση είχε και αρκετά οικονομικά οφέλη. Αγόρασε με το όργανό του μεγάλη περιουσία. Πάνω από πεντακόσιες ρίζες ελιές, αμπέλια και χωράφια κι έζησε κι ανάστησε τα δέκα παιδιά του. Όταν τις καθημερινές δεν είχε γλέντι πήγαινε στα μεροκάματα. Ήταν και κτίστης. Πάντα στις Βούβες και στο Γαβαλομούρι την Πρωτοχρονιά έπαιζε το κλαρίνο του αποβραδίς μέχρι την αλλαγή του χρόνου.

Σε βαφτίσεις και αρραβώνες σε όλη την έκταση της κοινότητας γλεντούσαν δωρεάν με πρωταγωνιστή το κλαρίνο του. Φιλόξενος και καλός άνθρωπος. Το αγαπούσαν όλοι. Χιλιάδες πέρασαν και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του που τότε ήταν κόμβος. Οι παλαιότεροι Σελινιώτες περνούσαν και διανυκτέρευαν εκεί. Ο πατέρας του το είχε σαν χάνι. Έμεναν εκεί, κοιμόνταν, έτρωγαν και “αχεροτάιζαντα ζώα”. Είχε και μεζέδες χοιρινά, κοτόπουλο, ψάρια, που του έφερναν απ’ το Κολυμπάρι. Υπηρέτησε για δώδεκα συνεχή χρόνια την πατρίδα. Πολέμησε στο Σκρα και τη Μ. Ασία. Ο πρώτος σαλπιγκτής στο στρατό. Μπορούσε να κρατήσει ένα τέταρτο την αναπνοή του. Σα γεωργός επιτήδειος και δουλευτής. Κέντριζε δέντρα. Βραβεύτηκε σαν καλός γεωργός από τη Διεθνή Έκθεση Θεσ/νίκης όπου είχε στείλει κουκιά κι αμύγδαλα. Έλαβε μαζί με τον έγγραφο έπαινο εργαλεία για το μπόλιασμα.