ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η συγκινητική ιστορία ενός ανθρώπου που ένα πρωί βρέθηκε πεταμένος πάνω σ’ ένα πεζοδρόμιο, στην περιοχή Πλατανάκι Αγρινίου, 12 ημέρες μετά τη γέννησή του. Διονύσιος Σαΐτας του Γεωργίου και της Θεοδώρας.
Το όνομα δεν του ανήκει. Του δόθηκε ενδεικτικά από το Ληξιαρχείο Αγρίνιου, αφού κανείς δεν ήξερε ποιων γονιών παιδί ήταν. Και κανείς δεν γνωρίζει ούτε σήμερα, 63 χρόνια μετά…
Ήταν 9 το πρωί της Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου 1953. Η Κωνσταντίνα Φρίντζου, που έφυγε πριν λίγα χρόνια απ’ τη ζωή, βγαίνοντας από το σπίτι της, προς το τέλος της οδού Αγίου Βλασίου στη διασταύρωση της με την οδό Θέρμου (ονομασίες της εποχής) στην περιοχή Πλατανάκι, αντίκρισε ένα τρομερό θέαμα.
Ένα βρέφος ολίγων ημερών βρισκόταν ........

..πάνω στο πεζοδρόμιο τυλιγμένο με πάνες και έκλαιγε ασταμάτητα. Αμέσως η γυναίκα το ζέστανε και του έδωσε να πιει λίγο γάλα. Τηλεφώνησε στην αστυνομία, άνδρες της οποίας ήρθαν και το παρέλαβαν και λίγο αργότερα το έδωσαν στη νοθοτρόφο Χ.Ζ.
(Η νοθοτρόφος ήταν εκείνα τα χρόνια ένα είδος λειτουργήματος. Επειδή πολλά παιδιά εγκαταλείπονταν από μη νόμιμους γόμους, υπήρχαν οικογένειες που δήλωναν ότι η σύζυγος προτίθεται να θρέψει και να μεγαλώσει νόθο παιδί. Το κράτος έδινε επίδομα σ’ αυτές τις οικογένειες).
Όταν ο μικρός Διονύσιος έγινε 4 χρόνων, το πήραν και τον παρέδωσαν σε μια άλλη οικογένεια και συγκεκριμένα στην Θ. Κ. Εκεί έμεινε και μεγάλωσε μέχρι τα 10 του χρόνια. Μετά το πηγαίνουν στο ορφανοτροφείο Αρρένων Φιλιατών Θεσπρωτίας, όπου τελειώνει το Δημοτικό.
Είναι 13 χρόνων. Το Ορφανοτροφείο τον στέλνει στη Θεσσαλονίκη για να μάθει κάποια τέχνη. Τότε ανεξαρτητοποιείται, φεύγει και γυρίζει στο Αγρίνιο, όπου κάνει κάποιες δουλειές -κυρίως σαν παραγιός σε μαγαζιά της πόλης.
Τα χρόνια περνούν. Είναι πλέον 17 χρόνων. Φεύγει για την Αθήνα, καταλήγει στον Πειραιά, όπου εργάζεται ως οικοδόμος. Εκεί τον περιμένει πάλι μια απίστευτη συγκυρία. Συναντά την οικογένεια της πρώτης νοθοτρόφου του, της Χ.Ζ., οι οποίοι είχαν μετακομίσει επίσης στον Πειραιά. Μετακομίζει στο σπίτι τους και μένει εκεί ως τα 20, οπότε φεύγει για να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό.
Όταν απολύεται, ξαναγυρίζει στον Πειραιά και στα 24 του παντρεύεται με τη σημερινή σύζυγό του Στέλλα Σφακιανάκη, από το Καστέλι της Κρήτης. Μετακομίζουν εκεί και εκείνος εργάζεται ως οικοδόμος.
Η ζωή του αρχίζει να διορθώνεται.
Αποκτούν ένα αγοράκι, τον Νικόλα, το οποίο όμως αρρωσταίνει λίγο μετά τη γέννα και τελικά πεθαίνει 10 χρόνων…
Όμως ο Θεός επιβράβευσε την υπομονή του και του χάρισε άλλα δύο παιδιά, ένα αγόρι και μια κόρη, από τα οποία σήμερα έχει έξι εγγόνια.
Ο Διονύσης Σάιτας ζει πλέον ευτυχισμένος με την οικογένειά του στο Καστέλι Χανιών.
Μα έχει έναν πόνο από παιδί κι έναν πόθο.
Να βρει τη ρίζα του. Να μάθει για τους δικούς του. Για τους γονείς του, αν ζουν, για τ’ αδέλφια του, αν υπάρχουν, για ξαδέλφια.
“Δεν θέλω τίποτε άλλο”, μας είπε, “παρά μόνον να νοιώσω κι εγώ ότι από κάπου ήρθα. Κάπου ανήκω. Κάποια μητέρα με γέννησε. Δεν κρατάω ίχνος θυμού ή αντίθεσης. Δεν θέλω να ενοχλήσω καμία οικογένεια. Δεν διεκδικώ τίποτε. Μου αρέσει η διακριτικότητα και, αν πράγματι κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν κάτι για μένα, θα είμαι ευγνώμων και απόλυτα εχέμυθος”.
Αν κάποιος γνωρίζει κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει, ο Διονύσης Σάιτας τον παρακαλεί να τηλεφωνήσει στο 6942905086.
Θα τον θεωρήσει ευεργέτη του…
*πηγή: Εφημερίδα Μαχητή