ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΘΟΡΥΒΟ...

Πέρα από το μεγάλο θόρυβο, εγώ θέλω να ακούσω την μεγάλη σιωπή. Θέλω να ακούσω την σιωπή των δέντρων που στέκονται και προσεύχονται αμίλητα. Θέλω να ακούσω την φωνή των βράχων, την φωνή της λίμνης και των ποταμών που ζουν και τρέχουν μα δεν ακούονται. Ναι θέλω να ακούσω την φωνή του Απείρου, του Ανέκφραστου και του Αιώνιου μέσα στην μυστηριώδη ηχώ που κάνει η Παρουσία του μέσα στον κόσμο. θέλω να ακούσω εκείνους τους μυστικούς ψιθύρους που μονολογεί βαθιά το είναι μας .. στις όμορφες και ειρηνικές στιγμές του: Ζωή, Αιωνιότητα, ψυχή, Θεός, αγάπη, λύτρωσις.
Θαρρώ πως κάναμε λάθος στον δρόμο που τρέχομε για την πρόοδο και την ευτυχία. Ζητούμε να βρούμε το φως και πιάσαμε το αστροπελέκι. Ζητάμε να μειώσουμε τις αποστάσεις της γης και μεγαλώνουμε το χάος της ψυχής μας. Ζητάμε να γεμίσουμε το σύμπαν με τα έργα και την παρουσία μας και αδειάζουμε την ψυχή μας από την ουσία και την ομορφιά της.
Είναι καιρός να γυρίσουμε στο νόημα του ανθρώπου. Η ουσία βρίσκεται βαθιά στην ψυχή μας και η ψυχή μας είναι αιώνια και ακατάληπτη όπως την έπλασε ο δημιουργός της. Πίσω στο νόημα του ανθρώπου, δηλ, πίσω στην κατανόηση, το σεβασμό και την συγνώμη. Πίσω στο νόημα του ανθρώπου, δηλ πίσω στον θεό. Γιατί δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε τον άνθρωπο, αν δεν μπούμε βαθιά στο νόημα του, αν δεν ξεκινήσουμε από Κείνον που τον έπλασε και του έδωσε αυτό το μεγαλειώδες νόημα που έχει…
Παπαδημητράκης Γιάννης