ΑΡΘΡΟ

Τρομοκρατία 
by Nikos P.
Ένας καλός φίλος μου είπε προχθές ότι σκέφτεται να μεταναστεύσει. Δεν είναι ο μόνος από τον κύκλο μου και δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος, φοβάμαι. Ο συγκεκριμένος σκοπεύει να πάει στη Νέα Ζηλανδία.
«Εκεί, ξέρεις, έχει περισσότερα πρόβατα από ανθρώπους,» μου είπε. «Και εδώ το ίδιο,» του απάντησα.
Τα πρόβατα φοβούνται το λύκο και ακολουθούν τυφλά το βοσκό, υπό το άγρυπνο βλέμμα του μαντρόσκυλου. Δεν έχει σημασία αν δεν έχουν δει ποτέ λύκο με τα μάτια τους. Είναι στη φύση τους να ακολουθούν χωρίς σκέψη.
Ο βοσκός ξέρει καλύτερα. Με το μαντρόσκυλο δεν μπορούν να τα βάλουν. Πηγαίνουν, λοιπόν, μέσα-έξω στο μαντρί όλη τους τη ζωή, μέχρι είτε να τα σφάξουν ή να ψοφήσουν.
Λύκοι δεν υπάρχουν πια, ο πολιτισμός μας τους έχει εξολοθρεύσει προ πολλού. Επειδή, όμως, ο φόβος είναι απαραίτητος για να παραμένουν τα πρόβατα σε τάξη, το σύστημα φρόντισε να δημιουργήσει τους δικούς του «λύκους».
Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Αντίθετα, είναι ιστορικά δοκιμασμένο. Οι δύο υπερδυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου διατηρούσαν επί 40 χρόνια την «ισορροπία του τρόμου» μεταξύ τους, ώστε να διοικούν ολόκληρο τον κόσμο.
Οι Αμερικάνοι προστάτευαν τη Δύση από τους «κακούς κομμουνιστές» και οι Σοβιετικοί το Ανατολικό μπλοκ από τους «διεφθαρμένους καπιταλιστές».
Είναι κατά βάση αυτό που περιγράφει ο Όργουελ στο «1984». Υπάρχει πάντοτε μια απειλή και τα ΜΜΕ φροντίζουν να αναπαράγουν αυτή την ιδέα μέχρι ......
.......να γίνει απόλυτα αποδεκτή.
Όταν εκλείψει η απειλή, τότε ένας πρώην σύμμαχος μπορεί να μετατραπεί σε εχθρό μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Πάντοτε, όμως, πρέπει να υπάρχει ένας εχθρός. Πρέπει να υπάρχει ο φόβος.
Έτσι οι Σοβιετικοί με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου μετατράπηκαν αμέσως από μέλος των Συμμάχων σε εχθρούς της Δύσης. Το σύστημα λειτούργησε καλά επί τέσσερις δεκαετίες. Ωστόσο, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έμεινε χωρίς αντίπαλο δέος.
Έπρεπε, λοιπόν, να εμφανιστεί ένας νέος εχθρός, ο οποίος να μπορεί να χτυπήσει ανά πάσα στιγμή οπουδήποτε, ακόμα και στην καρδιά των ΗΠΑ. Ο νέος εχθρός έγινε η τρομοκρατία: αόρατη, απρόβλεπτη και πανταχού παρούσα.
Ο φόβος για το άγνωστο, το απρόβλεπτο είναι πιο ισχυρός από το φόβο για έναν γνωστό εχθρό. Ο τρομοκράτης μπορεί να κρύβεται παντού, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, τα κίνητρά του είναι ανεξιχνίαστα, ακατανόητα. Είναι, με άλλα λόγια, το τέλειο εργαλείο αναπαραγωγής του φόβου.
Ο φόβος είναι το καλύτερο όπλο στα χέρια των κυβερνήσεων που επιθυμούν να επιβάλλουν μέτρα τα οποία σε διαφορετικές συνθήκες θα αποτελούσαν αιτία εξέγερσης από τους πολίτες.
Όπως είναι ο περιορισμός της ελευθερίας τους, με πρόφαση την ασφάλειά τους, αλλά και η αποστολή στρατού οπουδήποτε προστάζει η ανάγκη της απελευθέρωσης πετρελαιοπηγών, καλλιεργειών οπίου, ορυχείων χρυσού, κοιτασμάτων ουρανίου κ.ο.κ.
Ο φόβος είναι το καλύτερο όπλο στα χέρια ενός κράτους το οποίο επιχειρεί να περιορίσει τις βασικές ελευθερίες του ατόμου και τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών του, όπως γίνεται σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, χωρίς όμως να πάρει τη «ρετσινιά» της δικτατορίας.
Ελευθερία δεν είναι να έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις δάνεια για να αγοράζεις τζιπ και ακριβές διακοπές. Είναι να εξασκείς το δικαίωμα της διαμαρτυρίας όταν το κράτος στο οποίο πλήρωνες (αν πλήρωνες) φόρους τόσα χρόνια δε σου παρέχει βασικά κοινωνικά αγαθά.
Όταν η Δικαιοσύνη εθελοτυφλεί μπροστά σε σωρεία σκανδάλων και εγκλημάτων από τους πολιτικούς και τους χορηγούς/συνεργούς τους και σπεύδει να τιμωρήσει τους πολίτες για την παραμικρή παρατυπία.
Όταν βουλευτές δηλώνουν άγνοια για τους νόμους που ψηφίζουν, ενώ ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει κάθε παγίδα των νόμων που διέπουν τη φορολογία, την εργασία, την ασφάλεια, τη στέγαση και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά του.
Νόμων που μεταλλάσσονται συνεχώς σαν ιοί, ύπουλα και απροειδοποίητα, αντί να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται στο πλαίσιο των αναγκών ενός υγιούς κράτους που υπηρετεί τους πολίτες του.
Βέβαια, αν πιστέψουμε τα λεγόμενα του μεγάλου Νόαμ Τσόμσκι, τέτοιο κράτος δεν υπάρχει.
Ακόμα και αν δεν τα πιστεύουμε, όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το δικό μας κράτος επιθυμεί πολίτες-πρόβατα που υπάρχουν μόνο για να τους αρμέγει μέχρι να παρέλθει η ημερομηνία λήξης της χρησιμότητάς τους.
Που δεν έχουν δικαίωμα δημοψηφίσματος, όπως άλλοι ευρωπαίοι πολίτες, προκειμένου να καθορίσουν το μέλλον τους. Που περιμένουν από μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση να καθορίσει πότε είναι η κατάλληλη ημερομηνία για τις εκλογές!
Όλα αυτά, όμως, δεν χωρούν με κανέναν τρόπο κάτω από τον ορισμό της Δημοκρατίας.
Η βίαιη καταστολή της ειρηνικής διαμαρτυρίας ενός λαού είναι απαράδεκτη στη Δημοκρατία. Και αυτή επιτυγχάνεται με τη βοήθεια του παρακράτους, η ύπαρξη του οποίου είναι πλέον αναντίρρητη, καθώς και μιας ανεξήγητης ανοχής απέναντι σε άτομα που στρέφονται πάντα εναντίον τρίτων.
Πόσες φορές είδατε αναρχικούς να καίνε Υπουργεία, περιουσίες βουλευτών ή την ίδια τη Βουλή; Καίνε τράπεζες, λεηλατούν καταστήματα και ρημάζουν αυτοκίνητα. Μέχρι και κινηματογράφους.
Δεν αντιλαμβάνομαι τι είδους αναρχικοί είναι αυτοί. Όπως δεν αντιλαμβάνομαι τι είδους τρομοκράτες τοποθετούν απροειδοποίητα εμπρηστικό μηχανισμό μέσα σε βαγόνι τραίνου, με αποκλειστικό σκοπό να προκαλέσουν ανθρώπινες απώλειες.
Αυτό είναι κάτι πρωτοφανές στη χώρα μας. Όπως πρωτοφανής ήταν και ο εμπρησμός του υποκαταστήματος της Marfin, εν ώρα εργασίας, την τελευταία φορά που σημειώθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα.
Οι δράστες δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Ούτε αναζητήθηκαν οι ενδεχόμενες ευθύνες της διοίκησης που εξανάγκασε, σύμφωνα με μαρτυρίες, τους υπαλλήλους να παραμείνουν με κίνδυνο της ζωής τους, υπό την απειλή της απόλυσης.
Ούτε καν τα επίσημα πορίσματα που έδειξαν ξεκάθαρες ευθύνες της διοίκησης της τράπεζας για την πλήρη έλλειψη προδιαγραφών ασφαλείας οδήγησαν ακόμα σε οποιαδήποτε ουσιαστική ενέργεια ή καταδίκη.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ούτε σε αυτή την απόπειρα «τυφλού» χτυπήματος θα εντοπιστούν οι δράστες.
Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ο μόνος τρόπος να καταλήξει κανείς σε λογικά συμπεράσματα είναι να εξακριβώσει ποιος πλήττεται και ποιος ωφελείται.
Ποιος ένιωσε ένοχος όταν χάθηκαν αθώες ζωές με αφορμή τη διαμαρτυρία του;
Ποιος τρομοκρατείται τώρα όταν απειλείται ένα από τα κυριότερα μέσα μεταφοράς της Αθήνας, που εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κάθε μέρα; Το οποίο, όλως τυχαίως, είναι και το βασικότερο μέσο που μεταφέρει πολίτες στο κέντρο όταν εκδηλώνονται διαμαρτυρίες;
Λέτε να τρομοκρατούνται οι πολιτικοί που δεν περνούν ούτε έξω από τους σταθμούς;
Μήπως φοβόμαστε μόνο εμείς οι κακόμοιροι, που ευγνωμονούμε την τύχη μας για τα λίγα ευρουλάκια που βγάζουμε για να ζήσουμε και παρακαλάμε να φύγουν οι κακοί λύκοι που μας απειλούν;
Τα πρόβατα δεν διαμαρτύρονται, ούτε ψηφίζουν. Δεν έχουν, ούτε διεκδικούν δικαιώματα. Δεν σκέφτονται, απλά επιβιώνουν. Αν αυτό θέλετε να είναι το μέλλον σας, τότε συνεχίστε να ακολουθείτε τους ίδιους «βοσκούς» που ξέρετε και εμπιστεύεστε.
Αφήστε τους να σας κουρεύουν για να ντύνονται, να σας αρμέγουν για να τρώνε, παραδώστε τους και τα παιδιά σας για να εξασφαλιστούν εκείνοι όταν εσείς δε θα είστε πια εδώ.
Ελπίζω, μόνο, να μη σας πονέσει πολύ το μαχαίρι.