Η ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ

Tης Χριστίνας Κοψίνη
Την ώρα που ετοιμάζεται μια νέα δέσμη μέτρων για το ασφαλιστικό, χιλιάδες υπάλληλοι του Δημοσίου από 53 έως 55 ετών οδηγούνται στην έξοδο, με τη μορφή της εργασιακής εφεδρείας. Η εφεδρεία επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά ότι η διαχείριση του ασφαλιστικού προβλήματος στην Ελλάδα είναι σχιζοφρενική. Από τη μια πλευρά, λαμβάνονται μέτρα για την παράταση της εργασίας μέχρι τα 65, αύριο και μέχρι τα 67, και από την άλλη, άνθρωποι σε δημιουργική ηλικία αναγκάζονται να αποχωρούν πριν κλείσουν το 55ο έτος τους. Είναι ο ίδιος παραλογισμός που οδηγούσε στα προγράμματα εθελουσίων στις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες για να ελαφρύνουν τα μισθολόγια,....
... αλλά επιβαρύνοντας το σύνολο της κοινωνίας μέσω των ασφαλιστικών ταμείων. Τότε βέβαια τα συνδικάτα πίεζαν για τα προγράμματα, καθώς συνοδεύονταν με πρωτοφανή πακέτα. Αυτό δεν διέσωσε όμως ούτε το ΙΚΑ ούτε τα Ταμεία των τραπεζών από τις ασφυκτικές πιέσεις των «νέων» συνταξιούχων.
Η εργασιακή εφεδρεία λειτουργεί αυτοκτονικά για τα ασφαλιστικά ταμεία Δημοσίου και ΙΚΑ, καθώς τα υποχρεώνει να χρηματοδοτήσουν νωρίτερα τις συντάξεις και να συντηρήσουν απροσδόκητα αυξημένο αριθμό συνταξιούχων. Το Ταμείο Πρόνοιας με 55.000 αιτήσεις σε εκκρεμότητα είναι βέβαιο ότι, εάν δεν καταρρεύσει, θα οδηγηθεί σε δραστική μείωση του εφάπαξ. Άρα, όσοι αναγκάζονται σήμερα σε έξοδο, έχουν ήδη μεγάλες απώλειες σε συνταξιοδοτικά κεκτημένα. Η εργασιακή εφεδρεία που ξεκίνησε χθες για 20.000 μόνιμους υπαλλήλους του Δημοσίου συνιστά την πρώτη μεγάλης έκτασης ομαδική απόλυση, η οποία αναμένεται να έχει πολλαπλώς αρνητική επίπτωση στο ασφαλιστικό σύστημα.
Βεβαίως, πολλοί θεωρούν ότι με την εφεδρεία, επιτέλους, έσπασε το ταμπού της μονιμότητας στην αναποτελεσματική διοίκηση και επήλθε η εξίσωση ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Πράγματι, έχουν δίκιο. Με μια μικρή διαφορά στο περιεχόμενο της εξίσωσης. Διότι αυτό που βιώνεται είναι μια ισότητα φόβου, η κοινή ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα.
Το μέτρο, υποστήριζαν οι εμπνευστές του, είναι αναγκαίο δημοσιονομικά, θα προκαλέσει οικονομίες. Έωλο το επιχείρημα. Καθώς ο διαχωρισμός αυτών που φεύγουν δεν έγινε με αξιολογικά κριτήρια, σε αυτούς που αποχωρούν δεν αποκλείεται να έχουν συμπεριληφθεί άνθρωποι παραγωγικοί, εργατικοί. Όσο γι’ αυτούς που μένουν, ήδη γνωρίζουμε από τα Ταμεία ότι το κλίμα είναι εξαιρετικά δυσμενές. Τίποτε δεν προχωρά στην ώρα του. Οι καλοί και αποτελεσματικοί υπάλληλοι που μένουν πίσω, είναι πάλι τα μεγάλα θύματα. Βεβαίως, υπάρχει και η προσωπική διάσταση. Υπάλληλοι που ήθελαν να παραμείνουν στην εργασία αναγκάζονται να αποχωρήσουν ή να μπουν σε ημιαπασχόληση με μειωμένη αμοιβή για ένα έτος. Άνθρωποι δημιουργικοί που απαξιώνονται. Χρήσιμοι και άχρηστοι όλοι σε ένα. Αυτή είναι όντως μια λογική εξίσωση, που επιτέλους... εφαρμόζεται.