- Χθες πήρα μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία και προσπάθησα να αναγνωρίσω τα πρόσωπα που υπήρχαν σε αυτή. Μεγάλη η δυσκολία, πολλά τα χρόνια, άνθρωποι άγνωστοι σε μένα, έτσι αναγκαστικά απευθύνθηκα σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που έζησαν και γνώριζαν τα πρόσωπα εκείνης της εποχής.
- Να αυτός μου μοιάζει με τον πλακωτό, μου είπε κάποιο γεροντάκι , ο άλλος δεξιά είναι ο σίγουρα ο Γιάννης ο Τόγκος ή καπετάνιος .
Έκανα ένα μορφασμό, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήταν τα πραγματικά τους ονόματα αλλά τα παρατσούκλια τους. Οι «παλιοί» τους γνώριζαν έτσι, με τα πρόσθετα …… παρωνύμια τους. Κάτι σαν και τα δικά μας που χρησιμοποιούσαμε και μεις στο σχολείο, στο καφενείο, στο γήπεδο, βέβαια πάντα για ……… πείραγμα.
Ο κοτσυφός, ο σπουργίτης, ο (μ)πάφιλας, ο Ρώσος, ο μπίρμπιλος, ο Ρούκος, ο δράκος, ο φλάσκας, ο αχίλας, η Μυτιληνιά, ο Σαμιώτης, ο Ναύτης, ο κουραμπιές, ο μπουρίκος … και χιλιάδες άλλα είναι από τα χαρακτηριστικά παρατσούκλια που μας κόλλησαν φίλοι, συμμαθητές, δάσκαλοι, αλλά και συγγενείς.
-Ποιος δεν φώναξε ή πείραξε κάποιον φίλο του ή συμμαθητή του, πάντα βέβαια χαριτολογώντας με το παρατσούκλι του. Τις πιο πολλές φορές πειραχτήκαμε, τσατιστήκαμε, ίσως και να στεναχωρηθήκαμε, όμως μας έγινε συνήθεια και στο τέλος φυσικό επακόλουθο του ονόματος μας. Τα περισσότερα τα διακρίνει το χιούμορ και η ευφυΐα, και αυτών που τα δημιούργησαν, αλλά και αυτών που …………αναγκαστικά τα δέχονται.
Έχουν σχηματιστεί από τα γενικά χαρακτηριστικά του προσώπου, την σωματική διάπλαση, τον τρόπο ντυσίματος, το επάγγελμα, τις συνήθειες, το σουλούπι μας, αλλά και από τον τόπο καταγωγής μας.
Στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε αλλάζει η φυσιογνωμία μας και αναγκαστικά και αυτά χάνονται, σβήνουν, ξεχνιούνται μες στον χρόνο. Στα χωριά με την τρομερή συνωνυμία σήμερα, πολλοί παραμερίζουν το επίθετο και για πιο καλή και ποιο γρήγορη συνεννόηση συστήνονται «ο Γιώργος του Κωστή ο Μανούσος του Παναγιώτη, η Χαρούλα της Μαρίκας …..πάνε τα παρατσούκλια».
Σήμερα μόνο στους αθλητές κολλάει καλά ένα παρατσούκλι :
Ο άνεμος, ο μάγος, ο πάπιας, ο βιρτουόζος, η σαΐτα, ο ντοπαρισμένος ….κ.α
Το σίγουρο είναι ότι πριν μερικά χρόνια, ακόμα και στην δική μου εποχή το 70΄και το 80΄ ο καθένας μας είχε το παρατσούκλι του, σήμερα χάθηκαν διαγράφηκαν και με το συμπάθιο μόνο η νέα προσφώνηση του «μαλ…κα» μας έμεινε. Πρέπει λοιπόν να σωθούν να ετυμολογηθούν και να καταγραφούν με χαρακτήρα ερευνητικό. Δεν είναι λοιπόν ντροπή να «σέρνουμε» το παρατσούκλι μας, εξάλλου όλοι μας λίγο- πολύ υπερηφανευόμαστε για το καυστικό χιούμορ που διαθέτουμε νεώτεροι αλλά και παλαιότεροι. Φυσικά και να μην ξεχνάμε οτι όλες οι παλιές ιστοριούλες που καθημερινά ακούγονται στα καφενεία, στις παρέες, στις γιορτές μας, για του παλιούς γραφικούς «τύπους» της κισάμου, συνοδεύονται πάντα με παρατσούκλια, έτσι μας είναι σήμερα γνωστοί και τους θυμόμαστε ακόμα.
- Να αυτός μου μοιάζει με τον πλακωτό, μου είπε κάποιο γεροντάκι , ο άλλος δεξιά είναι ο σίγουρα ο Γιάννης ο Τόγκος ή καπετάνιος .
Έκανα ένα μορφασμό, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήταν τα πραγματικά τους ονόματα αλλά τα παρατσούκλια τους. Οι «παλιοί» τους γνώριζαν έτσι, με τα πρόσθετα …… παρωνύμια τους. Κάτι σαν και τα δικά μας που χρησιμοποιούσαμε και μεις στο σχολείο, στο καφενείο, στο γήπεδο, βέβαια πάντα για ……… πείραγμα.
Ο κοτσυφός, ο σπουργίτης, ο (μ)πάφιλας, ο Ρώσος, ο μπίρμπιλος, ο Ρούκος, ο δράκος, ο φλάσκας, ο αχίλας, η Μυτιληνιά, ο Σαμιώτης, ο Ναύτης, ο κουραμπιές, ο μπουρίκος … και χιλιάδες άλλα είναι από τα χαρακτηριστικά παρατσούκλια που μας κόλλησαν φίλοι, συμμαθητές, δάσκαλοι, αλλά και συγγενείς.
-Ποιος δεν φώναξε ή πείραξε κάποιον φίλο του ή συμμαθητή του, πάντα βέβαια χαριτολογώντας με το παρατσούκλι του. Τις πιο πολλές φορές πειραχτήκαμε, τσατιστήκαμε, ίσως και να στεναχωρηθήκαμε, όμως μας έγινε συνήθεια και στο τέλος φυσικό επακόλουθο του ονόματος μας. Τα περισσότερα τα διακρίνει το χιούμορ και η ευφυΐα, και αυτών που τα δημιούργησαν, αλλά και αυτών που …………αναγκαστικά τα δέχονται.
Έχουν σχηματιστεί από τα γενικά χαρακτηριστικά του προσώπου, την σωματική διάπλαση, τον τρόπο ντυσίματος, το επάγγελμα, τις συνήθειες, το σουλούπι μας, αλλά και από τον τόπο καταγωγής μας.
Στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε αλλάζει η φυσιογνωμία μας και αναγκαστικά και αυτά χάνονται, σβήνουν, ξεχνιούνται μες στον χρόνο. Στα χωριά με την τρομερή συνωνυμία σήμερα, πολλοί παραμερίζουν το επίθετο και για πιο καλή και ποιο γρήγορη συνεννόηση συστήνονται «ο Γιώργος του Κωστή ο Μανούσος του Παναγιώτη, η Χαρούλα της Μαρίκας …..πάνε τα παρατσούκλια».
Σήμερα μόνο στους αθλητές κολλάει καλά ένα παρατσούκλι :
Ο άνεμος, ο μάγος, ο πάπιας, ο βιρτουόζος, η σαΐτα, ο ντοπαρισμένος ….κ.α
Το σίγουρο είναι ότι πριν μερικά χρόνια, ακόμα και στην δική μου εποχή το 70΄και το 80΄ ο καθένας μας είχε το παρατσούκλι του, σήμερα χάθηκαν διαγράφηκαν και με το συμπάθιο μόνο η νέα προσφώνηση του «μαλ…κα» μας έμεινε. Πρέπει λοιπόν να σωθούν να ετυμολογηθούν και να καταγραφούν με χαρακτήρα ερευνητικό. Δεν είναι λοιπόν ντροπή να «σέρνουμε» το παρατσούκλι μας, εξάλλου όλοι μας λίγο- πολύ υπερηφανευόμαστε για το καυστικό χιούμορ που διαθέτουμε νεώτεροι αλλά και παλαιότεροι. Φυσικά και να μην ξεχνάμε οτι όλες οι παλιές ιστοριούλες που καθημερινά ακούγονται στα καφενεία, στις παρέες, στις γιορτές μας, για του παλιούς γραφικούς «τύπους» της κισάμου, συνοδεύονται πάντα με παρατσούκλια, έτσι μας είναι σήμερα γνωστοί και τους θυμόμαστε ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.