ΠΡΙΝ 46 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ

«Είμαστε ένας μικρός τόπος γεμάτος ανθρώπους που το πρώτο και βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι η έλλειψη σιγουριάς. Κληρονομιά αιώνων σκλαβιάς, επιδρομών και καταπίεσης.
Η έλλειψη σιγουριάς οδηγεί σε μια υπερβολική (και αναγκαστική) υπερτροφία του εγώ. Το εγώ νιώθει διαρκώς πως κινδυνεύει, οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας θριαμβεύουν, ο εγωισμός γίνεται μέθοδος επιβίωσης……..»
Ν. Δήμου

«Τα προβλήματα του Καστελλιού αλλά και ολόκληρης της περιοχής της Κισάμου είναι πολλά. Δεν είναι μόνο η κατασκευή του λιμανιού, η διάνοιξη του δρόμου προς τον λιμενίσκον Κοπριανό;, και η δρομολόγησις του «φέρρυ- μπωτ» προς την ηπειρωτική Ελλάδα, που η λύση τους θα δώσει ζωή και κίνηση στον τόπο, δυστυχώς είναι και άλλα πολλά προβλήματα που περιμένουν την λύση τους. Η τουριστική μας κίνηση πρέπει να ενισχυθεί, γιατί ο τόπος μας μπορεί και πρέπει να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των αρχαιόφιλων. Η αρχαιολογική συλλογή πρέπει να αναγνωριστεί. Το κτήριο υπάρχει για την καλή στέγαση του. Ο Δήμος διαθέτει σήμερα οικόπεδο 2.500 τ.μ για την ίδρυση επαρχιακού κτηνιατρείου. Η ενίσχυση του κράτους μένει να δοθεί για να δημιουργηθεί ένα έργο που θα ωφελήσει πολύ την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας στην περιοχή μας. Για τα σφαγεία μας, άλλο απαραίτητο έργο, υπάρχει η σχετική μελέτη, περιμένουμε την έγκριση και την πιστοδότηση της. Μια προσπάθεια ακόμη που πρέπει, γιατί αξίζει τον κόπο να ενισχυθεί, είναι η ετήσια έκθεση κρητικών προϊόντων που γίνεται στην πόλη μας. Υπάρχει τρόπος ακόμα να στεγαστούν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες η σχετική μελέτη υπάρχει. Θα πρέπει να ενισχυθεί η προσπάθεια του δήμου για την βελτίωση της πόλεως. Το Καστέλλι με μεγάλη ιστορία και από τους πρόσφατους αγώνες, αξιώνει να τύχει την προσοχή των αρμοδίων. Ο τουρισμός θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην περιοχή μας. Μια τεράστια παραλία 7-8.000 μέτρων περιμένει την αξιοποίηση της. Ο υγειονομικός σταθμός που διαθέτει 12 κρεβάτια θα πρέπει να επανδρωθεί κατάλληλα. Το γυμναστήριο μας που θα συμβάλλει στην άσκηση της νεολαίας μας δεν είναι δυνατόν να γίνει αν δεν διατεθούν από την πολιτεία 350.000 δρχ.»

Τα παραπάνω δεν είναι τα λόγια ενός σημερινού υποψήφιου δημάρχου, που κάλλιστα θα μπορούσαν να ήταν, εξάλλου λίγο πολύ οι κάθε υποψήφιοι έτσι μας τα ξεφουρνίζουν από το βήμα κάθε τετραετία, αλλά αποτελούν μια συνέντευξη του τότε δημάρχου κ. Ι. Φουρναράκη στην εφημερίδα Αθηναϊκή το 1962, δηλαδή 46 χρόνια πριν, με τίτλο : «Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ κοντά στο λαό της εγκαταλελειμμένης μεγαλονήσου».
46 χρόνια πριν τα ίδια λίγο –πολύ προβλήματα απασχολούσαν τον τόπο μας. 46 χρόνια τώρα οι μελέτες ανακυκλώνονται περιμένοντας τον «κατάλληλο». 46 χρόνια για το γυμναστήριο, το Μουσείο, τα σφαγεία, την τεράστια παραλία, την στέγαση των δημόσιων υπηρεσιών, τον υγειονομικό σταθμό. Μια ολάκερη ζωή χαμένη!!
Όμως διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο της Αθηναϊκής, καταλαβαίνω αλλά και αντιλαμβάνομαι γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπήκε έστω και μια καινούργια ελπιδοφόρα ιδέα στα μυαλά των υπευθύνων. Όλες τελικά είναι παλιές, σίγουρα υλοποιήσιμες, αλλά εκτός από παραπεταμένες, ξεχασμένες ή χιλιοειπωμένες προς ψηφοθηρία, είναι και ιδέες…. άλλων.
Το αιώνιο πρόβλημα μας δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο : δεν μπορεί να γίνει καμιά μελέτη, δεν είναι υλοποιήσιμο κανένα σχέδιο, αν η ιδέα αυτό το ονειρικό πλάθεμα της φαντασία μας, δεν είναι αποκλειστικά δικό μας (πατενταρισμένα εγωιστικά δηλαδή). Κανείς δεν αποφασίζει να κάνει μελέτη του προηγούμενου δημάρχου, απλά και μόνο επειδή είναι του ….. προηγούμενου.
Έτσι αυτός ο ταλαιπωρημένος λαός παραληρεί- αγανακτεί- και φυσικά αδικείται. Αντί να έχει απέναντί του νηφάλιους, διαυγείς, λογικούς «μαέστρους» που να τον βοηθήσουν να αναπτυχθεί, να ζήσει καλύτερα, βρίσκεται μπροστά σε αδιάφορους οι οποίοι τον ταΐζουν το ναρκωτικό που επιτείνει την εξάρτηση του, που δεν είναι άλλο από την χρόνια προσμονή του θα, του αύριο, και της αιώνιας μελέτης που κάπου κόλλησε.
Σε αυτήν την περίπτωση χωρίς να θέλω να κάνω τον δικηγόρο κανενός σας αναφέρω ότι μόνο ένας το τόλμησε λιγάκι σε ολόκληρο τον Νομό και μάλλον από τα λεγόμενα πολλών πέτυχε πολλά. (βλέπε Βιρβιδάκη).
Δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, το 1962 δηλαδή, μετά τα Χανιά το μόνο μέρος που έβλεπες και κανένα άνθρωπο να κυκλοφορεί ήταν στο Καστέλλι. Σήμερα έγινε το αντίθετο αν ξεκινήσεις από τα Χανιά κι έρχεσαι προς τα όξω, υπάρχουν χωριά και χωριά καλύτερα ανεπτυγμένα, πιο ζωντανά, που πριν ούτε ο τοπικός χάρτης δεν τα είχε, όσο για μας, εκεί που ήμασταν και πριν 46 χρόνια, στάσιμοι, αδιάφοροι, σίγουροι για την αποτυχία μας.

- Στην ίδια εφημερίδα, δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω, υπάρχει και το ακόλουθο σχόλιο: «Στον τομέα της παιδείας, όπως και γενικότερα της τοπικής κοινωνικής πρόνοιας, πολλά χρωστάνε και οι δυο επαρχίες, στο Μητροπολίτη κ. Ειρηναίο, για την χριστιανική του μορφή αλλά προπαντός για το έργο του».
Μια άγια μορφή που δεν σταμάτησε να μας προσφέρει 46 ολάκερα χρόνια, ιδέες, έργα, πάντα ακούραστα, πρωτοπόρα και προπαντός προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.