Τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀγαθαγγέλου Κουμαρτζάκη*
Ἐλέῳ Θεοῦ 20 ἔτη Ἀρχιερατείας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου καί Σελίνου κ.κ. Ἀμφιλοχίου
Ἐλέῳ Θεοῦ καί οἰκτιρμῶν θείων συμπληρώνονται κατά τό σωτήριο ἔτος 2025 εἴκοσι (20) χρόνια Εὐκλεοῦς Ἀρχιερατικῆς Διακονίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου καί Σελίνου κ.κ. Ἀμφιλοχίου (2005-2025) εἰς τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑσπερίας Κρήτης, τῆς ἱστορικῆς καί ἁγιοτόκου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου. Εἴκοσι χρόνια Ἀρχιερατικῆς πορείας, διακονίας καί μαρτυρίας μέσα στήν ζωή, τό βίωμα καί τήν μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, πού κατεστόλισε καί περιεποίησε διά τοῦ Τιμίου Αὐτοῦ Αἵματος.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, μέ μύστες τούς Ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους «οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ» (Α΄ Κορ. 12,28). Αὐτῆς τῆς μεγάλης τιμῆς καί μυστηριακῆς μυσταγωγίας τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί παρακαταθήκης μετέχει ἐπί εἴκοσι συναπτά ἔτη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου κ.κ. Ἀμφιλόχιος• μέ προσήλωση, ποιμαντική ἐνσυναίσθηση, θυσιαστική ἀγάπη καί ἰκετηρίους καί εὐχαριστιακάς εὐχάς διακρατεῖ τά ζώπυρα τῆς πίστεως, ἐπιβεβαιώνει «λόγοις καί ἔργοις» τόν Εὐαγγελικό λόγο, ἀνανεώνει τό ἔλαιο τοῦ πατερικοῦ φρονήματος καί μαζί μέ τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο ἀναπέμπει αἶνον καί δοξολογία εἰς τόν Θεόν γιά ὅ,τι ἡ θεία πρόνοια καί ὁ Δωρεοδότης Χριστός ἐπέβλεψαν ἐπί τήν ταπεινότητά του. «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου πάντοτε περί ὑμῶν ἐπί τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ τῇ δοθείσῃ ὑμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Κορ. Α΄ 1,4).
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου κ.κ. Ἀμφιλόχιος εἰς τά εἴκοσι χρόνια τῆς Ἀρχιερατικῆς του βιωτῆς πορεύεται Ἀποστολοβάδιστα, ψηλαφίζοντας καί βιώνοντας «ἃ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Κορ. Α΄ 2,9). Ἐπιδίδεται καθημερινά εἰς τήν διαποίμανση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, πάνω εἰς τά χνάρια, τά βιώματα καί τά βήματα Ἁγίων προκατόχων του, μέ προεξάρχοντα τόν ἄμεσο προκάτοχό του μακαριστό Μητροπολίτη Κισάμου καί Σελίνου κυρό Εἰρηναῖο, τόν ὁποῖο διακόνησε μέ ζῆλο ἔνθεο, μέ πίστη ἀκράδαντο καί φρόνημα ἀδαμάντινο ἀπό τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου.
Πρωταρχικό μέλημα καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς εἰκοσαετοῦς διακονίας τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀποτελεῖ ἡ μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπό τήν τέλεση τῆς πεμπτουσίας τῆς πίστεως, τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλά καί πλῆθος ἄλλων Ἱερῶν Μυστηρίων καί Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, τά ὁποία διακτινίζει μέ τήν λειτουργική του παρουσία σέ ὅλη τήν Μητροπολιτική του Περιφέρεια, ἔχοντας πάντοτε ὡς κέντρο καί θεμέλιο τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί παρουσία: «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Κορ. Α΄ 3,11). Πολυμερῶς καί πολυτρόπως νουθετεῖ τό ποίμνιο «ὡς τέκνα Θεοῦ» (Κορ. Α΄ 4,14), δίδοντας ἔμφαση εἰς τόν εὐαγῆ κλῆρο, ἐνισχύοντας καί ἐπιλέγοντας μή ἐξ ἀνάγκης, ἀλλά χάριτι Θεοῦ καί Ἀρετῆς βίου, τούς νέους κληρικούς πού εἰσάγει εἰς τήν Ἐκκλησία, μεταδίδοντάς τους τά ζωήρητα νάματα τῆς πίστεως καί τοῦ Εὐαγγελίου καί ἐν πάσῃ ὥρᾳ καί ἐν παντί τόπῳ τούς ὑπομιμνήσκει ὅτι «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Κορ. Α΄ 3,9) καί πάλι «οὕτως ἡμᾶς λογιζέσθω ἄνθρωπος, ὡς ὑπηρέτας Χριστοῦ καί οἰκονόμους μυστηρίων Θεοῦ» (Κορ. Α΄ 4,1). Πρός δέ τό φιλόχριστο ποίμνιο ἐνδιαφέρεται νά ἐνσπείρει μία ὀντολογική θέση καί ἀναγνώριση τῆς πίστεως εἰς τήν ζωή τους, χωρίς ὑποκριτικές, ἐπίπλαστες καί ἐπιφανειακές ἐκφάνσεις τοῦ λόγου καί τῶν πράξεων τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἄλλωστε ἀπό τήν ἴδια τήν βιβλική παράδοση ἡ ὑποκρισία καί ἡ τυπική λατρεία τοῦ «πρέπει» καί ὄχι τοῦ «θέλω» ἀναδεικνύεται μέ τόν πιό παραστατικό τρόπο μέσα ἀπό τήν παύλεια θεολογία: «ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητά νουθετῶ. ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα» (Κορ. Α΄ 4, 14-15). Ἡ πατρική καί Θυσιαστική ἀγάπη εἶναι αὐτή πού ἐνσαρκώνει τήν ὀντολογική καί ὄχι τήν φαινομενολογική διάσταση τῆς παρουσίας Τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ Ἐπίσκοπος πού εὑρίσκεται εἰς «τύπον καί τόπον Χριστοῦ» δέν κάνει τίποτε περισσότερο ἀπό τό νά ἀκολουθεῖ καί νά κηρύττει μέ κάθε κόστος, ἐλεύθερα καί ἀσυμβίβαστα, τόν λόγο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας πού πηγάζει καί ἑδράζεται «οὐ γάρ ἐν λόγῳ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει» (Κορ. Α΄ 4,20). Μέ αὐτόν τόν τρόπο ταπεινά καί ἀθόρυβα ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου κ.κ. Ἀμφιλόχιος γίνεται τό παράδειγμα τῆς πατρικῆς θαλπωρῆς καί ὄχι τοῦ παιδαγωγοῦ, ὄντας ὁ ἴδιος σέ ὅλη του τήν πορεία αὐστηρός καί ἀπαιτητικός μέ τό εἶναι του καί ἔπειτα αὐτό πού κάνει ὁ ἴδιος πράξη ζητᾶ καί παρακαλεῖ καί δέεται γιά τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πρός Δόξαν Θεοῦ, ἁγιασμό καί σωτηρία του.
Τό μεῖζον γιά τόν Σεβασμιώτατο μέσα σέ αὐτή τήν ἀκατάπαυστη ροή τοῦ χρόνου δέν εἶναι ἡ διαμόρφωση μίας καλῆς φήμης καί ἑνός καλοῦ ὀνόματος εἰς τό πρόσωπό του, ἀλλά «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9), πού ἀφορᾶ τό Θεανθρώπινο πρόσωπο Τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό σέ κάθε περίσταση καί ἀνάγκη καί ὅπου ἐπιβάλλεται, ὀρθώνει μέσα ἀπό τήν ἀρθρογραφία του, ἀλλά καί τήν κηρυγματική του παρέμβαση, λόγο ἀληθείας καί δικαιοσύνης γιά τήν διατήρηση τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τῆς πίστεως καί τῶν κεκτημένων τῆς Ἁγιοτόκου καί ἡρωοτόκου πατρίδας μας. Παράλληλα, δέν καταφρονεῖ καί δέν ἀμελεῖ καί τήν ὁρατή φύση τοῦ βίου, τίς φροντίδες τῶν πενήτων, τῶν ἀναγκεμένων καί τῶν ἀσθενούντων, ἀλλά ἀπό κοινοῦ, μαζί μέ τίς πνευματικές ἀνάγκες τους, ἀνακουφίζει καί ἀφουγκράζεται τόν πόνο, τά δάκρυα καί τήν ἀγωνία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀξιοπρεπῆ ἐπιβίωσή τους, χωρίς ἀποκλεισμούς καί διακρίσεις.
Τό φιλανθρωπικό, ἱεραποστολικό καί κοινωνικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, πού ἐνσαρκώνει τό Ἀννουσάκειο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων «Ἅγιος Σπυρίδων», ὑπό τήν ἐμπνευσμένη καθοδήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου, μέ τήν ἐπέκταση τῆς νέας πτέρυγας καί τήν ἀνακαίνιση - ἀποκατάσταση τῆς ὑπάρχουσας κτηριακῆς ὑποδομῆς, μαρτυροῦν καί τήν δική του προσευχή καί ἀγωνία «καὶ εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» (Κορ. Α΄ 12,26), γενόμενος καί ὁ ἴδιος ὁ ἐγγυητής τοῦ δικαίου, τῆς ἐξασφάλισης καί τῆς πληρότητας διά τά ἀναγκαία «συστατικά τῆς ζωῆς» (Πηδάλιον, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1948, σ. 76). Πολυσήμαντο καί σπουδαιότατο εἶναι καί τό ἀνακαινιστικό ἔργο τοῦ Σεβασμιωτάτου, πού ἀποτελεῖ τό διαρκές καί ἀνεξάντλητο θαῦμα τῆς πίστεως γιά τά τόσα πού ἔχουν συντελεστεῖ τά 20 αὐτά ἔτη, χωρίς τίς ἀπαιτούμενες οἰκονομικές δυνατότητες, ἀλλά μέ μόνο καί μοναδικό του ἐφόδιο τήν πίστη του στήν πρόνοια Τοῦ Θεοῦ, τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, εἰς τήν Ὁποία ἀφιέρωσε τήν ζωή του καί ἐκδαπάνησε ἑαυτόν, καί τήν ἀγάπη στό πρόσωπό του δωρητῶν καί εὐεργετῶν πού πίστεψαν καί ἐμπιστεύτηκαν τήν θυσία καί τήν ἀφοσίωσή του στόν τόπο καί στόν ἄνθρωπο.
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπιδαψίλευσε καί ἐπέβλεψε ἐπί τόν δοῦλο Του καί ἐκεῖνος προσευχόμενος Τοῦ ἀπαντοῦσε: «λάλει Κύριε καί ὁ δοῦλος σου ἀκούει» (Βασ. Α΄ 3,10). Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο συνετελέσθη ὅλο τό ἰδρυτικό καί ἀνακαινιστικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου. Ἀνείγειρε τό Φαλδάμειο Οἴκημα (Νέα Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως), τό Τσατσαρωνάκειο Πολιτιστικό Πολύκεντρο Νεότητας, τό μεγάλο καί ἱερό Προπύργιο τῆς πίστεως, τό Προσκύνημα τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, στήν γενέτειρά Του, τό Συρικάρι. Παράλληλα, ἀνακαίνισε ἐκ βάθρων -ὄντας καί ὁ ἴδιος φιλομόναχος- ὅλες τίς Ἱερές Μονές τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τήν ἀνδρῶα Ἱερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή Κυρίας τῶν Ἀγγέλων Γωνιᾶς, ὅπου καί στεγάζεται ὑπερσύγχρονο Βυζαντινό Μουσεῖο, μέ σπουδαῖα κειμήλεια τῆς πίστεώς μας, τήν ἀνδρῶα Ἱερά Μονή Χρυσοσκαλιτίσσης, πού σήμερα δεσπόζει ὡς πνευματικός φάρος καί συνεχίζει πλέον ἀνανεωμένη τήν πνευματική καί ἱστορική παρουσία της μέσα στό διάβα τῶν αἰώνων, τήν γυναικεία Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Παρθενῶνος, τήν ὁποία κατέστησε πόλο ἕλξης γιά τούς προσκυνητές καί τούς κληρικούς μας πού τήν ἐπισκέπτονται τόσο γιά λατρευτικούς λόγους, ὅσο καί γιά τό σύγχρονο κεντητήριο καί ἱεροραφεῖο της.
Μέ κόπο καί προσευχή ἀπεκατέστησε τό Ἱερό Προσκύνημα τοῦ Γενεσίου τοῦ Τιμίου Ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου «Ντάμιαλη» καί τό κατέστησε τόπο προσευχῆς, παραμυθίας καί ἀναφορᾶς γιά ἑκατοντάδες προσκυνητές πού συρρέουν γιά νά καταθέσουν τήν ἀγωνία καί τόν ἀγῶνα τους, τά δάκρυα καί τήν ἀσθένειά τους στόν μείζονα τῶν Προφητῶν. Ἀνακαίνισε ἐπίσης ἐκ βάθρων, καί μέ τήν πνευματική αἴγλη πού τοῦ ἁρμόζει, τό Μητροπολιτικό οἶκο «Ἐπισκοπεῖο», καθώς καί τό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στήν ἕδρα τῆς Μητροπόλεως, ὅπως καί τήν Ὀρθόδοξο Ἀκαδημία Κρήτης, πού φιλοξένησε κατά τό ἔτος 2016 τό μεγάλο γεγονός τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου στό Κολυμπάρι Χανίων.
Καθοριστικῆς σημασίας καί σπουδαίας συμβολῆς εἰς τόν τομέα τῆς νεότητας ἀποτελεῖ ἡ διαρκής μέριμνα τοῦ Σεβασμιωτάτου μέσῳ τοῦ Τσατσαρωνάκειου Πολιτιστικοῦ Πολυκέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου, εἰς τό ὁποῖο λειτουργοῦν καί στεγάζονται πλῆθος δραστηριοτήτων πού ἀφοροῦν τίς δεξιότητες καί τήν πνευματική καλλιέργεια τῆς νεότητας τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος δέν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπόκοσμο πρόσωπο, οὔτε ἕνα κλειστό κύκλωμα βίου, ἀλλά πρόσωπο πού ζεῖ καί σαρκώνεται μέσα εἰς τόν κόσμο μέ σκοπό νά τόν ὁδηγήσει εἰς τήν σωτηριολογική του προοπτική καθώς τό ἀπρόσληπτον παραμένει καί ἀθεράπευτο (Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, Ἐπιστολή 101 – Πρός Κληδόνιον, P.G. 37,181).
Ὅλη ἡ δομή τοῦ πολύπλευρου καί πολυποίκιλου ποιμαντικοῦ ἔργου τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῆς ἀγαπητικῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως πρός τόν Θεό καί ἡ ἀποδοχή τοῦ θελήματός Του, ὥστε ὁ ἴδιος νά εἶναι «ἀπερίσπαστος» καί «ἀπερίτρεπτος» (Λόγος Ἀσκητικός, 2 P.G. 31, 632B) εἰς τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς διακονίας τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ταπεινά καί καρδιακά, ὡς ἐλάχιστος τῶν συνεργατῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου, διακονῶντας ἀπό τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς περίπυστης Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου, ἐκφράζοντας τόν εὐαγῆ κλῆρο, τίς μοναστικές ἀδελφότητες καί τό φιλόχριστο ποίμνιο τῆς ἐν Κισάμῳ καί Σελίνῳ Ἐκκλησίας τῆς Ἑσπερίας Κρήτης, ἀναπέμπομεν αἶνον καί Δοξολογίαν εἰς τήν Τρισήλιο Θεότητα μέ τά φλογερά λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Τοιοῦτος γάρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς» (Εβρ. 7,26), τῶν Ἁγίων λειτουργός καί τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς «ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καί οὐκ ἄνθρωπος» (Εβρ. 8,2).
Εὐχόμενοι υἱικῶς, μέ ἀφοσίωση καί σεβασμό εἰς τό τετιμημένο καί πολυσήμαντο πρόσωπό του γιά ὅλους ἐμᾶς πού συναναστρεφόμαστε εἰς τήν καθ’ ἡμέρα τοῦ βίου μας ὡς τέκνα πιστά τό γνήσιο καί ἀληθινό πρόσωπο τοῦ πατέρα, ὑγεία κατ’ ἄμφω καί μακρότητα ἡμερῶν, ὀρθοτομῶντας πάντοτε καί ἀσυμβίβαστα, ὅπως μέχρι σήμερα ἡ διαδρομή καί ἡ πορεία του ἀπέδειξε, τόν λόγον τῆς ἀληθείας, πρός Δόξαν καί αἶνον τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ καί εὔκλειαν τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας.
* Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου
