Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης*
Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Αυτό φανερώνει έναν προβληματισμό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου σχετικά με ποιο τρόπο η παράδοση θα συμβάλλει στην προκοπή μας ως άτομα και ως κοινωνία.
Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες.
Όμως παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, ούτε αποσυνδέεται από την πρόοδο, αλλά εξελίσσεται, βιώνοντας τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν – παρόν – μέλλον ) και συνδέεται με την έννοια της συνέχειας των στοιχείων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να επιζήσουν..
Η ελληνική παράδοση είναι τα λαϊκά δημιουργήματα που τα ονομάζουμε λαϊκό πολιτισμό, όπως τα ήθη και έθιμα, δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, παραδόσεις, διάφορα κτίσματα, η γλώσσα, το ντύσιμο, οι θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά κι ό,τι επιβίωσε από παλιότερες εποχές και συνθέτει το νεοελληνικό ήθος και ύφος ζωής, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και τον κόσμο ο νεοέλληνας, όπως η περηφάνεια, η αγωνιστικότητα, η αγάπη για την ελευθερία κ.τ.λ..
Ποια η παράδοση στην Κρήτη τις τελευταίες δεκαετίες ; και ιδιαίτερα στη Δυτική. Πώς κτίσθηκε μια αντίληψη όλως άσχετη με τον πολιτισμό και την ιστορία μας.; Τί είναι αυτό το φαινόμενο με τους μαυροπουκαμισάδες σαν μόδα ; Οι παρέες με τις λεγόμενες κούπες . Οι εμφανίσεις όλως ξένες προς την ομορφιά και την τέχνη…τραγούδια κάποιων που εξυμνούν την οπλοκατοχή, στίχοι για αντίσταση στον καθωσπρεπισμό και την εξουσία. Έτσι μέσα σ’ αυτούς τους στίχους και τα τραγούδια δεν διακρίνεις πια όχι την περηφάνεια της ρίζας αλλά το εύκολο μπράβο της επίδειξης ,την ματαιοδοξία του κατ’ αρχάς κενού και κατ’ επέκταση του επικίνδυνου εγωϊσμού. Επιβλήθηκε ταυτόχρονα – από μια ασήμαντη μειοψηφία- μια σιωπηρή ανοχή και ανομολόγητος φόβος « με τσι κουζουλούς μη τα βάζεις»
Ταυτίστηκε η λεβεντιά με το όπλο και ξεχάστηκε ο περήφανος λόγος που καμαρώνει ο γνήσιος Κρητικός. Λεβεντιά δεν είναι η απειλή είναι η αξιοπρέπεια, δεν είναι ο φόβος είναι το φως και αυτό το φως της αγάπης και της σοφίας έρχεται πριν από τον Βιτσέντζο Κορνάρο, με μαντινάδες, γεννά τα ριζίτικα, φθάνει στον Βενιζέλο τον Καζαντζάκη τον Θεοδωράκη και ακόμη στον Ειρηναίο.
Μεμονωμένα περιστατικά ολοφάνερης βαρβαρότητας και χυδαιότητας δεν συμβαίνουν μόνο στην Κρήτη-Δυστυχώς το ότι η Κρήτη ξεχωρίζει προβάλλεται και περισσότερο- Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που απειλεί την συνοχή της κοινωνίας. Όταν η αστυνομία- ευνουχημένη από την πολιτεία- έχει ενημερωθεί και δεν λαμβάνει μέτρα για να αποτρέψει σκηνές τρόμου, όταν πολιτικοί παράγοντες, κάθε βαθμίδας, σιωπούν ή καλύπτουν παραβατικές συμπεριφορές για ψηφοθηρικούς λόγους, όταν η κοινωνία παρακολουθεί βουβή, τότε η ανοχή μετατρέπεται σε συνενοχή.
Η Κρήτη έχει γύρω στα χίλια χωριά – για πόσα χωριά – περιοχές γίνεται περισσότερο λόγος; γιατί στην Ανατολική Κρήτη έχομε μια άλλη κουλτούρα; αν και ακόμη και εκεί έχει εισδύσει ο φόβος από την ασυδοσία και την παραβατική συμπεριφορά κάποιων επιλεκτικά ή με ανοχή προστατευομένων.
Στη Κίσσαμο πολλοί διερωτώνται πόσο μοιάζει η σημερινή κοινωνία με εκείνη του 1960 -90 και πόσο αρνητικά επιδρά ένας νεοπλουτισμός με άλλαγή συμπεριφοράς;
Η οπλοκατοχή που γενικεύθηκε από παράνομο εμπόριο στις μέρες μας σε αρκετές περιοχές στην Κρήτη, δεν είναι ένα ζήτημα ασφάλειας. Είναι ένα βαθιά ριζωμένο κοινωνικό πρόβλημα που συνδέεται με την αντίληψη της κακώς νοούμενης «τιμής» και «ανδρείας». Γιατί, όταν η τιμή μετατρέπεται σε αφορμή για φόνο, όταν η ανδρεία γίνεται άλλοθι για βία, τότε μιλάμε για μια κοινωνική παθογένεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί με θάρρος και αποφασιστικότητα. Οι βεντέτες δεν είναι ρομαντικές ιστορίες. Είναι κύκλοι αίματος που διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς, φόβο και διχασμό. Και όσο το κράτος αδρανεί, όσο η κοινωνία σιωπά, τόσο το πρόβλημα γιγαντώνεται.
Πέρα του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, τον φόνο εκ προμελέτης που γενικά έχει γενικευθεί και περισσότερο από την Κρήτη και στην άλλη Ελλάδα, εμείς εξακολουθούμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας από άσκοπους πυροβολισμούς και να μετατρέπομε γάμους και πανηγύρια την επομένη σε κηδείες;
Οι παλαιότεροι οι μέχρι το 1980 χρήστες των όπλων , ως προεχόμενοι από την πείρα του πολέμου και σεβασμό διέθεταν και εμπειρία για λελογισμένοι χρήση . οι επόμενοι άκαπνοι και άπειροι έγιναν επικίνδυνοι ψευτοεπιδειξίες.
Τώρα συνειρμικά υπενθυμίζομε: Στις 27 Νοεμβρίου 1990, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (Τμήμα Φυσικής) στο Ηράκλειο, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής πυροβόλησε και σκότωσε δύο καθηγητές - τον Βασίλης Ξανθόπουλο (ηλικίας ~39) και τον Στέφανο Πνευματικό (ηλικίας ~33. Χρόνια μετά – ως αναφέρεται στις ειδήσεις-, τον Νοέμβριο του 2004 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Βουλγαράκης ανέλαβε πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της παράνομης οπλοφορίας στην Κρήτη και κάλεσε επιφανείς Κρητικούς να αναλάβουν ρόλο σε κίνημα πολιτών. Στις 21/7/2005 οργανώθηκε εκδήλωση στα Ανώγεια όπου υπεγράφη «Διακήρυξη κατά της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας» με πρωτοβουλία της Επιτροπής υπό τον Μ. Θεοδωράκη. Γιώργος Βουλγαράκης — τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης (πρωτοβουλία του υπουργείου) Άλλα ονόματα της πνευματικής/πολιτιστικής ζωής που αναφέρονται στις λίστες/συναντήσεις: Γ. Γραμματικάκης, Ι. Καρυστιάνη, Ν. Κούνδουρος (και άλλα τοπικά/πανελλήνια πρόσωπα — οι πλήρεις καταλόγοι εμφανίζονται σε ανακοινώσεις του Υπουργείου).
Κύριες ενέργειες της Επιτροπής θα ήταν
Διοργάνωση δημόσιων συναντήσεων και περιοδειών σε πόλεις/χωριά της Κρήτης για ευαισθητοποίηση.
Προσπάθεια σύνδεσης των τοπικών εθίμων με σεβασμό αλλά και με περιορισμούς ώστε να μειωθούν οι άσκοποι πυροβολισμοί και τα περιστατικά βίας.
Η θεσμική συνέχεια: Σύμφωνα με δημοσιογραφικές αναλύσεις και μαρτυρίες συμμετεχόντων (πολλοί από τους οποίους μετά αναγνώρισαν ότι η πρωτοβουλία ήταν «δονκιχωτική») καταγράφουν ότι λείψανε συγκεκριμένα, διαρκή μέτρα από την πλευρά του κράτους που να υλοποιούν τα αιτήματα της επιτροπής.
Δεκαετίες μετά όλα δείχνουν το χειρότερο. Η ανοχή και η σιωπή είναι συνενοχή. Η κοινωνία πρέπει να μιλήσει. Το κράτος πρέπει να δράσει. Και οι πολίτες να απαιτήσουν: Όχι άλλες ψευτομαγκιές, που οδηγούν σε έγκλημα. Πίσω από κάθε έγκλημα υπάρχει ένα πλέγμα συνενοχής: πολιτευτές κάθε βαθμίδας που χαϊδεύουν αυτιά για ψήφους, νταήδες που χτίζουν στρατούς υποστηρικτών, μια κοινωνία που σιωπά κι ένα κράτος που κλείνει τα μάτια γιατί το βολεύει. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ - άλλη κορφή του παγόβουνου- νέα Ευρωπαϊκή ξεφτίλα- είναι ένα αλλά όχι μόνο διαχρονικό μέσον παράνομου πλουτισμού «έξυπνων» σαλτιμπάγκων Είναι στρατευμένοι λεχρίτες, που όμως είναι αναγκαίοι για πλειοψηφία αιρετών κάθε εξουσίας.
Ευτυχώς κάθε φορά οι αρμόδιοι σπεύδουν «επί τόπου» και
τα μέτρα ήδη έχουν ανακοινωθεί: Ενίσχυση της ΕΛ.ΑΣ. με ειδικούς φρουρούς και περισσότερες περιπολίες, επιχειρήσεις για κατασχέσεις όπλων και έλεγχοι σε κοινωνικές εκδηλώσεις, πρόθεση αυστηροποίησης ποινών για άσκοπους πυροβολισμούς, συνεργασία με τοπικούς φορείς για ενημέρωση και πρόληψη, μπορεί να ακούγονται σωστά, όμως, η πραγματικότητα δείχνει ότι τα μέτρα είναι πυροσβεστικά και όχι συστηματικά. Οι εξαγγελίες του Υπουργού καλούνται να εφαρμοσθούν από αστυνομικούς που υπηρετούν στον τόπο τους και όπου διαπλέκονται με πολιτικούς, σόγια , κουμπαριές και κάθε κερδοφόρα δραστηριότητα
Εν πάση περιπτώσει υπενθυμίζομε πάντα, Όταν μεταξύ παράδοσης και δημιουργίας, συντηρητικότητας και προοδευτικότητας βρεθεί ισορροπία, τότε επέρχεται σταθερότητα, γιατί τότε το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν. Και η ισορροπία επιτυγχάνεται, όχι με αντιγραφή των παλιών τρόπων, αλλά με δραστηριοποίηση των στοιχείων εκείνων που βοηθούν στην αντιμετώπιση των νέων μορφών της ζωής. Ο νεοέλληνας και όχι μόνο ο κρητικός έχει χρέος να αποκαταστήσει την επαφή του με τις πηγές της νεοελληνικής πνευματικότητας και τις ηθικές αξίες της νέας ελληνικής ζωής.
Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας προσωπικότητα δε σημαίνει όμως ότι θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες άλλων εθνών. Όλα τα έθνη έχουν κάτι να προσφέρουν στον πολιτισμό. Αλλά και κανένα δεν μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του- εκατομμύρια παραθεριστών και διαμενόντων- Η αλληλεξάρτηση των λαών εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.
Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Αυτό φανερώνει έναν προβληματισμό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου σχετικά με ποιο τρόπο η παράδοση θα συμβάλλει στην προκοπή μας ως άτομα και ως κοινωνία.
Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες.
Όμως παράδοση δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, ούτε αποσυνδέεται από την πρόοδο, αλλά εξελίσσεται, βιώνοντας τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν – παρόν – μέλλον ) και συνδέεται με την έννοια της συνέχειας των στοιχείων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να επιζήσουν..
Η ελληνική παράδοση είναι τα λαϊκά δημιουργήματα που τα ονομάζουμε λαϊκό πολιτισμό, όπως τα ήθη και έθιμα, δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, παραδόσεις, διάφορα κτίσματα, η γλώσσα, το ντύσιμο, οι θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά κι ό,τι επιβίωσε από παλιότερες εποχές και συνθέτει το νεοελληνικό ήθος και ύφος ζωής, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και τον κόσμο ο νεοέλληνας, όπως η περηφάνεια, η αγωνιστικότητα, η αγάπη για την ελευθερία κ.τ.λ..
Ποια η παράδοση στην Κρήτη τις τελευταίες δεκαετίες ; και ιδιαίτερα στη Δυτική. Πώς κτίσθηκε μια αντίληψη όλως άσχετη με τον πολιτισμό και την ιστορία μας.; Τί είναι αυτό το φαινόμενο με τους μαυροπουκαμισάδες σαν μόδα ; Οι παρέες με τις λεγόμενες κούπες . Οι εμφανίσεις όλως ξένες προς την ομορφιά και την τέχνη…τραγούδια κάποιων που εξυμνούν την οπλοκατοχή, στίχοι για αντίσταση στον καθωσπρεπισμό και την εξουσία. Έτσι μέσα σ’ αυτούς τους στίχους και τα τραγούδια δεν διακρίνεις πια όχι την περηφάνεια της ρίζας αλλά το εύκολο μπράβο της επίδειξης ,την ματαιοδοξία του κατ’ αρχάς κενού και κατ’ επέκταση του επικίνδυνου εγωϊσμού. Επιβλήθηκε ταυτόχρονα – από μια ασήμαντη μειοψηφία- μια σιωπηρή ανοχή και ανομολόγητος φόβος « με τσι κουζουλούς μη τα βάζεις»
Ταυτίστηκε η λεβεντιά με το όπλο και ξεχάστηκε ο περήφανος λόγος που καμαρώνει ο γνήσιος Κρητικός. Λεβεντιά δεν είναι η απειλή είναι η αξιοπρέπεια, δεν είναι ο φόβος είναι το φως και αυτό το φως της αγάπης και της σοφίας έρχεται πριν από τον Βιτσέντζο Κορνάρο, με μαντινάδες, γεννά τα ριζίτικα, φθάνει στον Βενιζέλο τον Καζαντζάκη τον Θεοδωράκη και ακόμη στον Ειρηναίο.
Μεμονωμένα περιστατικά ολοφάνερης βαρβαρότητας και χυδαιότητας δεν συμβαίνουν μόνο στην Κρήτη-Δυστυχώς το ότι η Κρήτη ξεχωρίζει προβάλλεται και περισσότερο- Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που απειλεί την συνοχή της κοινωνίας. Όταν η αστυνομία- ευνουχημένη από την πολιτεία- έχει ενημερωθεί και δεν λαμβάνει μέτρα για να αποτρέψει σκηνές τρόμου, όταν πολιτικοί παράγοντες, κάθε βαθμίδας, σιωπούν ή καλύπτουν παραβατικές συμπεριφορές για ψηφοθηρικούς λόγους, όταν η κοινωνία παρακολουθεί βουβή, τότε η ανοχή μετατρέπεται σε συνενοχή.
Η Κρήτη έχει γύρω στα χίλια χωριά – για πόσα χωριά – περιοχές γίνεται περισσότερο λόγος; γιατί στην Ανατολική Κρήτη έχομε μια άλλη κουλτούρα; αν και ακόμη και εκεί έχει εισδύσει ο φόβος από την ασυδοσία και την παραβατική συμπεριφορά κάποιων επιλεκτικά ή με ανοχή προστατευομένων.
Στη Κίσσαμο πολλοί διερωτώνται πόσο μοιάζει η σημερινή κοινωνία με εκείνη του 1960 -90 και πόσο αρνητικά επιδρά ένας νεοπλουτισμός με άλλαγή συμπεριφοράς;
Η οπλοκατοχή που γενικεύθηκε από παράνομο εμπόριο στις μέρες μας σε αρκετές περιοχές στην Κρήτη, δεν είναι ένα ζήτημα ασφάλειας. Είναι ένα βαθιά ριζωμένο κοινωνικό πρόβλημα που συνδέεται με την αντίληψη της κακώς νοούμενης «τιμής» και «ανδρείας». Γιατί, όταν η τιμή μετατρέπεται σε αφορμή για φόνο, όταν η ανδρεία γίνεται άλλοθι για βία, τότε μιλάμε για μια κοινωνική παθογένεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί με θάρρος και αποφασιστικότητα. Οι βεντέτες δεν είναι ρομαντικές ιστορίες. Είναι κύκλοι αίματος που διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς, φόβο και διχασμό. Και όσο το κράτος αδρανεί, όσο η κοινωνία σιωπά, τόσο το πρόβλημα γιγαντώνεται.
Πέρα του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, τον φόνο εκ προμελέτης που γενικά έχει γενικευθεί και περισσότερο από την Κρήτη και στην άλλη Ελλάδα, εμείς εξακολουθούμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας από άσκοπους πυροβολισμούς και να μετατρέπομε γάμους και πανηγύρια την επομένη σε κηδείες;
Οι παλαιότεροι οι μέχρι το 1980 χρήστες των όπλων , ως προεχόμενοι από την πείρα του πολέμου και σεβασμό διέθεταν και εμπειρία για λελογισμένοι χρήση . οι επόμενοι άκαπνοι και άπειροι έγιναν επικίνδυνοι ψευτοεπιδειξίες.
Τώρα συνειρμικά υπενθυμίζομε: Στις 27 Νοεμβρίου 1990, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (Τμήμα Φυσικής) στο Ηράκλειο, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής πυροβόλησε και σκότωσε δύο καθηγητές - τον Βασίλης Ξανθόπουλο (ηλικίας ~39) και τον Στέφανο Πνευματικό (ηλικίας ~33. Χρόνια μετά – ως αναφέρεται στις ειδήσεις-, τον Νοέμβριο του 2004 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Βουλγαράκης ανέλαβε πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της παράνομης οπλοφορίας στην Κρήτη και κάλεσε επιφανείς Κρητικούς να αναλάβουν ρόλο σε κίνημα πολιτών. Στις 21/7/2005 οργανώθηκε εκδήλωση στα Ανώγεια όπου υπεγράφη «Διακήρυξη κατά της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας» με πρωτοβουλία της Επιτροπής υπό τον Μ. Θεοδωράκη. Γιώργος Βουλγαράκης — τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης (πρωτοβουλία του υπουργείου) Άλλα ονόματα της πνευματικής/πολιτιστικής ζωής που αναφέρονται στις λίστες/συναντήσεις: Γ. Γραμματικάκης, Ι. Καρυστιάνη, Ν. Κούνδουρος (και άλλα τοπικά/πανελλήνια πρόσωπα — οι πλήρεις καταλόγοι εμφανίζονται σε ανακοινώσεις του Υπουργείου).
Κύριες ενέργειες της Επιτροπής θα ήταν
Διοργάνωση δημόσιων συναντήσεων και περιοδειών σε πόλεις/χωριά της Κρήτης για ευαισθητοποίηση.
Προσπάθεια σύνδεσης των τοπικών εθίμων με σεβασμό αλλά και με περιορισμούς ώστε να μειωθούν οι άσκοποι πυροβολισμοί και τα περιστατικά βίας.
Η θεσμική συνέχεια: Σύμφωνα με δημοσιογραφικές αναλύσεις και μαρτυρίες συμμετεχόντων (πολλοί από τους οποίους μετά αναγνώρισαν ότι η πρωτοβουλία ήταν «δονκιχωτική») καταγράφουν ότι λείψανε συγκεκριμένα, διαρκή μέτρα από την πλευρά του κράτους που να υλοποιούν τα αιτήματα της επιτροπής.
Δεκαετίες μετά όλα δείχνουν το χειρότερο. Η ανοχή και η σιωπή είναι συνενοχή. Η κοινωνία πρέπει να μιλήσει. Το κράτος πρέπει να δράσει. Και οι πολίτες να απαιτήσουν: Όχι άλλες ψευτομαγκιές, που οδηγούν σε έγκλημα. Πίσω από κάθε έγκλημα υπάρχει ένα πλέγμα συνενοχής: πολιτευτές κάθε βαθμίδας που χαϊδεύουν αυτιά για ψήφους, νταήδες που χτίζουν στρατούς υποστηρικτών, μια κοινωνία που σιωπά κι ένα κράτος που κλείνει τα μάτια γιατί το βολεύει. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ - άλλη κορφή του παγόβουνου- νέα Ευρωπαϊκή ξεφτίλα- είναι ένα αλλά όχι μόνο διαχρονικό μέσον παράνομου πλουτισμού «έξυπνων» σαλτιμπάγκων Είναι στρατευμένοι λεχρίτες, που όμως είναι αναγκαίοι για πλειοψηφία αιρετών κάθε εξουσίας.
Ευτυχώς κάθε φορά οι αρμόδιοι σπεύδουν «επί τόπου» και
τα μέτρα ήδη έχουν ανακοινωθεί: Ενίσχυση της ΕΛ.ΑΣ. με ειδικούς φρουρούς και περισσότερες περιπολίες, επιχειρήσεις για κατασχέσεις όπλων και έλεγχοι σε κοινωνικές εκδηλώσεις, πρόθεση αυστηροποίησης ποινών για άσκοπους πυροβολισμούς, συνεργασία με τοπικούς φορείς για ενημέρωση και πρόληψη, μπορεί να ακούγονται σωστά, όμως, η πραγματικότητα δείχνει ότι τα μέτρα είναι πυροσβεστικά και όχι συστηματικά. Οι εξαγγελίες του Υπουργού καλούνται να εφαρμοσθούν από αστυνομικούς που υπηρετούν στον τόπο τους και όπου διαπλέκονται με πολιτικούς, σόγια , κουμπαριές και κάθε κερδοφόρα δραστηριότητα
Εν πάση περιπτώσει υπενθυμίζομε πάντα, Όταν μεταξύ παράδοσης και δημιουργίας, συντηρητικότητας και προοδευτικότητας βρεθεί ισορροπία, τότε επέρχεται σταθερότητα, γιατί τότε το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν. Και η ισορροπία επιτυγχάνεται, όχι με αντιγραφή των παλιών τρόπων, αλλά με δραστηριοποίηση των στοιχείων εκείνων που βοηθούν στην αντιμετώπιση των νέων μορφών της ζωής. Ο νεοέλληνας και όχι μόνο ο κρητικός έχει χρέος να αποκαταστήσει την επαφή του με τις πηγές της νεοελληνικής πνευματικότητας και τις ηθικές αξίες της νέας ελληνικής ζωής.
Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας προσωπικότητα δε σημαίνει όμως ότι θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες άλλων εθνών. Όλα τα έθνη έχουν κάτι να προσφέρουν στον πολιτισμό. Αλλά και κανένα δεν μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του- εκατομμύρια παραθεριστών και διαμενόντων- Η αλληλεξάρτηση των λαών εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.