«Αληθινά, η Παναγία είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ’ όνομά Της χαροποιεί την ψυ-χή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Της. Αξιοθαύμαστο κι ακατανόητο πράγμα. Ζει στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία Της όλη την γη κι όλους τους λαούς».
(Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας,
Δεκαπενταύγουστος και αναθαρρεύουν οι ελπίδες μας, ανασταίνονται οι καρδιές μας, πλουτίζεται η ζωή μας καθώς εορτάζουμε την Κοίμηση της Παναγίας μας. Της Μάνας με τις χίλιες αγκαλιές, όπως Την αποκαλεί ο λαός μας, με τα χίλια ονόματα και τις χιλιάδες αρετές. Σαγηνεύει το ιερό και θεσπέσιο πρόσωπό Της. Σε κάνει να καταθέσεις τον πόνο σου, τον πικρό λογισμό σου, την θλίψη, την κόπωση, την αθυμία, τον στεναγμό και την στεναχώρια σου. Όλους μας έλκει κοντά Της κι όλους μας προσκαλεί να Την μιμηθούμε και να Της μοιάσουμε. Στην μητρική Της αγκαλιά εναποθέτουμε τις προσδοκίες μας, τις αγωνίες, τους καημούς και τα βάσανά μας, γιατί «πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Γι’ αυτή την αγκαλιά πλαστήκαμε όλοι, η αγκαλιά αυτή είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Μητέρα της Ζωής η Παναγία, μεθίσταται προς την όντως Ζωή, προς τον Υιό και Θεό Της. «Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». Στην γλυκιά Της μορφή και το πανίερο πρόσωπό Της συναντούμε θαυμαστά και παράδοξα: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε… Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα». Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης στον λόγο του (Εις την Κοίμησιν) φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίσει το σώμα της Παναγίας, όχι μόνο «ζωαρχικόν (αρχή της ζωής, αληθινής ζωής μας δηλαδή), αλλά και «ημέτερον», δηλαδή σώμα δικό μας.
Δεκαπενταύγουστος, όμως, αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας, σε εποχές πολλαπλών και ποικί-λων κρίσεων και ανατροπών. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που ο σύγχρονος άνθρωπος παραπαίει μεταξύ απελπισίας και αλαζονείας. Απελπίζεται από τον εαυτό του, όταν βλέπει τα πάθη και τα δεινά που κουβαλά και, συγχρόνως, αλαζονεύεται, από μία αυτονομία, που τελικά γίνεται αιτία πολλών πε-ριπετειών της ζωής του. Δεκαπενταύγουστος, σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, ζαλισμένο, αβέβαιο και ανασφαλή. Έναν κόσμο που περιφρονεί τα άγια και καταξιώνει τα πρόσωπα. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που τα βλέμματα δεν έλκονται πλέον. Η ένταση, η αγωνία, η ταραχή, ο φόβος, σαν σειρήνες πολέμου, συνοδεύουν πιστά τον βαρύ καθημερινό μας βηματισμό. Θεσμοί, φορείς, ιδέες, αξίες, πρόσωπα, χάνουμε τον πνευματικό μας προσανατολισμό και αποστολή. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που, άκριτα και αβασάνιστα, υιοθετούμε έναν πολιτισμό που θεωρεί ότι η επιθυμία μας είναι ο εαυτός μας, που επιτρέπει τα αληθινά, τα αυθεντικά ήθη της ψυχής ενός λαού να τα διαδεχθούν ο ωχαδελφισμός, η αναλγητικότητα, ο ατομοκεντρικός εφησυχασμός, το βόλεμα, οι «μισές» αλήθειες, η ένοχη σιωπή, θεωρώντας τα, όλα αυτά και άλλα πολλά, συντελεστή της ευδαιμονίας των ανθρώπων, εγκλωβίζοντας ψυχές και συνειδήσεις, μπερδεύοντας τα θέλω μας με τις ανάγκες μας και, τελικά, λησμονώντας πως ο δικός μας πολιτισμός, ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, δεν κρίνεται από την εξασφάλιση της ευημερίας, αλλά από την νοημοσύνη της καρδιάς και της ψυχής το βλέμμα.
Μέσα σε αυτή την παραζάλη των καιρών έρχεται η Παναγία μας, με την σεπτή Της Κοίμηση, που είναι «ζωηφόρος θάνατος», να γίνει οδηγός εξόδου μας από την κρίση και να μας χαρίσει λύτρωση από τα δεινά που μας καταδυναστεύουν. Έρχεται να μας βεβαιώσει πως όσο λιγότερο ακουμπάμε σε αυτόν τον κόσμο, όχι μόνον την αμαρτία, αλλά ακόμη και τα φυσικά πράγματα, τόσο πιο πολύ εφοδιάζεται η ψυχή μας με προϋποθέσεις πνευματικής καταστάσεως, όπως σημειώνει σύγχρονος Ιεράρχης. Πως χρειάζεται να αναζητήσουμε την ομορφιά της ζωής πίσω από το νόημά της. Πως όσο συνειδητοποιούμε τα αίτια της πολυποίκιλης κρίσης, τόσο αντιλαμβανόμαστε πως η βασική αιτία προέρχεται από την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό Της, καθώς η Παναγία υπάρχει στον κόσμο για να μας σηκώνει, με την γλυκιά παρουσία Της, τις πρεσβείες και ικεσίες Της, κάθε φορά που πέφτουμε, κάθε φορά που γονατίζουμε, από το βάρος απογοητεύσεων και αποτυχιών της ζωής. Υπάρχει για να φωτίζει τα αδιέξοδά μας και να δυναμώνει την ψυχή μας, καθώς η δική Της Κοίμηση μας ελευθερώνει από τους θανάτους της χαράς και της ελπίδας. Υπάρχει, τέλος, για να σκεφτόμαστε ελεύθερα την αξία της ζωής. Στο δικό Της Πρόσωπο η ελπίδα παραμένει ζωντανή και ο δρόμος Της περιμένει να τον περπατήσουμε, καθώς Εκείνη είναι που άνοιξε τον δρόμο της ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό. Αρκεί να πιστεύουμε αυτό που και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης εμπειρικά μας βεβαιώνει. Ποιό; Πως «…η Παναγία δεν μας αφήνει, μας κουβαλάει στην πλάτη Της…».
Ταπεινά ευχόμεθα ο φετινός Δεκαπενταύγουστος να γίνει, για όλους μας, αιτία - αφορμή, τερματισμού της αδιέξοδης πορείας μας σε δρόμους που οδηγούν στο ξέφωτο της ζωής, της χαράς, της ελπίδας και της αλήθειας. Ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί και μέτοχοι, να γνωρίσουμε την ζωή της χαράς και την χαρά της ζωής, που είναι η ζωή και η χαρά της Παναγίας μας, της Θεοτόκου, που παραμένει μυστήριο κρυμμένο στην καρδιά της θείας Οικονομίας και, υπομονετικά, περιμένει να Της ανοίξουμε τις καρδιές μας.
Μετά πολλών ευχών και εν Κυρίω αγάπης,
Ο Επίσκοπος και πνευματικός σας πατέρας
† Ο Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
(Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας,
Δεκαπενταύγουστος και αναθαρρεύουν οι ελπίδες μας, ανασταίνονται οι καρδιές μας, πλουτίζεται η ζωή μας καθώς εορτάζουμε την Κοίμηση της Παναγίας μας. Της Μάνας με τις χίλιες αγκαλιές, όπως Την αποκαλεί ο λαός μας, με τα χίλια ονόματα και τις χιλιάδες αρετές. Σαγηνεύει το ιερό και θεσπέσιο πρόσωπό Της. Σε κάνει να καταθέσεις τον πόνο σου, τον πικρό λογισμό σου, την θλίψη, την κόπωση, την αθυμία, τον στεναγμό και την στεναχώρια σου. Όλους μας έλκει κοντά Της κι όλους μας προσκαλεί να Την μιμηθούμε και να Της μοιάσουμε. Στην μητρική Της αγκαλιά εναποθέτουμε τις προσδοκίες μας, τις αγωνίες, τους καημούς και τα βάσανά μας, γιατί «πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Γι’ αυτή την αγκαλιά πλαστήκαμε όλοι, η αγκαλιά αυτή είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Μητέρα της Ζωής η Παναγία, μεθίσταται προς την όντως Ζωή, προς τον Υιό και Θεό Της. «Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται». Στην γλυκιά Της μορφή και το πανίερο πρόσωπό Της συναντούμε θαυμαστά και παράδοξα: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε… Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα». Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης στον λόγο του (Εις την Κοίμησιν) φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίσει το σώμα της Παναγίας, όχι μόνο «ζωαρχικόν (αρχή της ζωής, αληθινής ζωής μας δηλαδή), αλλά και «ημέτερον», δηλαδή σώμα δικό μας.
Δεκαπενταύγουστος, όμως, αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας, σε εποχές πολλαπλών και ποικί-λων κρίσεων και ανατροπών. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που ο σύγχρονος άνθρωπος παραπαίει μεταξύ απελπισίας και αλαζονείας. Απελπίζεται από τον εαυτό του, όταν βλέπει τα πάθη και τα δεινά που κουβαλά και, συγχρόνως, αλαζονεύεται, από μία αυτονομία, που τελικά γίνεται αιτία πολλών πε-ριπετειών της ζωής του. Δεκαπενταύγουστος, σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, ζαλισμένο, αβέβαιο και ανασφαλή. Έναν κόσμο που περιφρονεί τα άγια και καταξιώνει τα πρόσωπα. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που τα βλέμματα δεν έλκονται πλέον. Η ένταση, η αγωνία, η ταραχή, ο φόβος, σαν σειρήνες πολέμου, συνοδεύουν πιστά τον βαρύ καθημερινό μας βηματισμό. Θεσμοί, φορείς, ιδέες, αξίες, πρόσωπα, χάνουμε τον πνευματικό μας προσανατολισμό και αποστολή. Δεκαπενταύγουστος, σε εποχές που, άκριτα και αβασάνιστα, υιοθετούμε έναν πολιτισμό που θεωρεί ότι η επιθυμία μας είναι ο εαυτός μας, που επιτρέπει τα αληθινά, τα αυθεντικά ήθη της ψυχής ενός λαού να τα διαδεχθούν ο ωχαδελφισμός, η αναλγητικότητα, ο ατομοκεντρικός εφησυχασμός, το βόλεμα, οι «μισές» αλήθειες, η ένοχη σιωπή, θεωρώντας τα, όλα αυτά και άλλα πολλά, συντελεστή της ευδαιμονίας των ανθρώπων, εγκλωβίζοντας ψυχές και συνειδήσεις, μπερδεύοντας τα θέλω μας με τις ανάγκες μας και, τελικά, λησμονώντας πως ο δικός μας πολιτισμός, ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, δεν κρίνεται από την εξασφάλιση της ευημερίας, αλλά από την νοημοσύνη της καρδιάς και της ψυχής το βλέμμα.
Μέσα σε αυτή την παραζάλη των καιρών έρχεται η Παναγία μας, με την σεπτή Της Κοίμηση, που είναι «ζωηφόρος θάνατος», να γίνει οδηγός εξόδου μας από την κρίση και να μας χαρίσει λύτρωση από τα δεινά που μας καταδυναστεύουν. Έρχεται να μας βεβαιώσει πως όσο λιγότερο ακουμπάμε σε αυτόν τον κόσμο, όχι μόνον την αμαρτία, αλλά ακόμη και τα φυσικά πράγματα, τόσο πιο πολύ εφοδιάζεται η ψυχή μας με προϋποθέσεις πνευματικής καταστάσεως, όπως σημειώνει σύγχρονος Ιεράρχης. Πως χρειάζεται να αναζητήσουμε την ομορφιά της ζωής πίσω από το νόημά της. Πως όσο συνειδητοποιούμε τα αίτια της πολυποίκιλης κρίσης, τόσο αντιλαμβανόμαστε πως η βασική αιτία προέρχεται από την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό Της, καθώς η Παναγία υπάρχει στον κόσμο για να μας σηκώνει, με την γλυκιά παρουσία Της, τις πρεσβείες και ικεσίες Της, κάθε φορά που πέφτουμε, κάθε φορά που γονατίζουμε, από το βάρος απογοητεύσεων και αποτυχιών της ζωής. Υπάρχει για να φωτίζει τα αδιέξοδά μας και να δυναμώνει την ψυχή μας, καθώς η δική Της Κοίμηση μας ελευθερώνει από τους θανάτους της χαράς και της ελπίδας. Υπάρχει, τέλος, για να σκεφτόμαστε ελεύθερα την αξία της ζωής. Στο δικό Της Πρόσωπο η ελπίδα παραμένει ζωντανή και ο δρόμος Της περιμένει να τον περπατήσουμε, καθώς Εκείνη είναι που άνοιξε τον δρόμο της ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό. Αρκεί να πιστεύουμε αυτό που και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης εμπειρικά μας βεβαιώνει. Ποιό; Πως «…η Παναγία δεν μας αφήνει, μας κουβαλάει στην πλάτη Της…».
Ταπεινά ευχόμεθα ο φετινός Δεκαπενταύγουστος να γίνει, για όλους μας, αιτία - αφορμή, τερματισμού της αδιέξοδης πορείας μας σε δρόμους που οδηγούν στο ξέφωτο της ζωής, της χαράς, της ελπίδας και της αλήθειας. Ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί και μέτοχοι, να γνωρίσουμε την ζωή της χαράς και την χαρά της ζωής, που είναι η ζωή και η χαρά της Παναγίας μας, της Θεοτόκου, που παραμένει μυστήριο κρυμμένο στην καρδιά της θείας Οικονομίας και, υπομονετικά, περιμένει να Της ανοίξουμε τις καρδιές μας.
Μετά πολλών ευχών και εν Κυρίω αγάπης,
Ο Επίσκοπος και πνευματικός σας πατέρας
† Ο Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.