ΑΚΟΥ ΕΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ

Η αλήθεια είναι ότι είχα μπερδευτεί όλες αυτές τις μέρες και δεν μπορούσα όχι να καταλάβω αλλά να συνέλθω με την φανταχτερή φιέστα της τελευταίας μέρας των εκδηλώσεων στο βορρά της Κρήτης και την απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς Γερμανούς κατακτητές.
Αλήθεια τους τιμήσαμε σαν ήρωες; 
Αντιλαμβάνομαι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει...το θέμα βέβαια είναι ότι ενώ ένα μήνα ανεβάζουμε τις αποτρόπαιες πράξεις των κατακτητών, τον εξευτελισμό που ένιωσαν οι κάτοικοι της Κρήτης, τις στερήσεις, την πείνα, τις μαζικές δολοφονίες και τα αντίποινα .. τιμούμε τελευταίους τους δολοφόνους.

Καταλαβαίνω καλά πλέον ότι δεν υπάρχουν πια μαύρα τσεμπέρια να μας θυμίσουν όλα όσα έγιναν τότε.. καταλαβαίνω οτι η ιστορία αρχίζει να διαμορφώνεται ακριβώς όπως την θέλουν οι ισχυροί...αλλά.. ας σοβαρευτούμε.
Σεβόμαστε τους νεκρούς Γερμανούς, αλλά δεν τους τιμούμε σαν ήρωες, ακόμα κι αν δεν ήθελαν να κάνουν κακό...που έκαναν, εμείς τους αγνοούμε και τιμούμε μόνο τους δικούς μας ήρωες που αντιστάθηκαν για να έχουμε σήμερα αυτά που έχουμε μικρά και ασήμαντα, αλλά τουλάχιστον είναι γραμμένα με αίμα στα βιβλία της ιστορίας μας. 
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι...αλλά ούτε μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι.
Λες να μην έχω συνέλθει ακόμα;