ΟΛΩΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΩΣ

 

Γράφει ο Μανώλης Κουφάκης*
«Πρώτα ήρθαν...»
Στις πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές έγινε με δραματικό τρόπο φανερό ότι η στροφή των ψηφοφόρων προς τα ακροδεξιά κόμματα, που από αρκετά χρόνια είχε σημειωθεί, πήρε πια μορφή καλπασμού των κομμάτων αυτών προς την εξουσία.
Δεν αποτέλεσε εξαίρεση η χώρα μας. Τώρα πλέον αρκεί κάποιος να αρθρώνει ένα λόγο σκληρό και έμπλεο μίσους προς κάθε μειονεκτούντα, που δεν είναι σαν εμάς, διανθισμένο εδώ κι εκεί με διαπρύσιες πατριωτικές κορώνες και στεφανωμένο με τη θεία ευλογία, για να
διεκδικήσει αποτελεσματικά μια θέση στην εθνική Βουλή ή στην Ευρωβουλή.
Οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων, γοητευμένοι από τα παραπάνω χαρακτηριστικά του λόγου, των δηλώσεων και εξαγγελιών τους, δεν επέλεξαν την αποχή. Αντίθετα, πήγαν και ψήφισαν με πάθος. Έδωσαν στην ψήφο τους όλη την ένταση που βιώνουν στην καθημερινή ζωή τους, όπως αυτή την κατάντησαν οι κυβερνώντες των τελευταίων αρκετών χρόνων. Το πάθος όμως τυφλώνει την ευθυκρισία και τη λογική. Είναι πέρα από κάθε λογική πώς ένας λαός που έχει τόσο υποφέρει από τον ολοκληρωτισμό (δικτατορίες, Κατοχή, εκτελέσεις και καταστροφές) μπορεί να ενισχύει τόσο άκριτα τους θιασώτες του. Το «άκριτα», εκτός των άλλων, αποδεικνύεται και από το ότι κάποιοι υποψήφιοι εξελέγησαν μόνο και μόνο επειδή το επώνυμό τους αρχίζει από ένα πολύ βολικό γράμμα της αλφαβήτου!
Στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, η προεκλογική αισιοδοξία αποδείχθηκε χωρίς βάση, όλοι πέρασαν άνετα κάτω από τον πήχη και οι μετεκλογικές κινήσεις τους δείχνουν ότι δεν έλαβαν το μήνυμα.
Οι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών χρησιμοποίησαν το πολύ επικίνδυνο μέσον της αποχής για να δηλώσουν την απαρέσκειά τους προς τα συγκεκριμένα κόμματα.
Στο σώμα των ψηφοφόρων εξελίσσεται καθημερινά, με επιτυχία φοβάμαι, ένα πείραμα μιθριδατισμού απέναντι στην τοξίνη του ολοκληρωτισμού.
Συνηθίζουμε σιγά σιγά!
Η ανοχή μας αμβλύνεται, ο λόγος και τα έργα των ακραίων μας ενοχλούν όλο και λιγότερο και η αποδοχή τους ομοιάζει ως φυσική κατάληξη, αφού λίγο λίγο αφομοιώνουμε όλο και μεγαλύτερες δόσεις τοξίνης.
Δεχτήκαμε μάλλον αδιάφορα το ανεξιχνίαστο της δολοφονίας του δημοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ, επειδή ίσως σκεφτήκαμε ότι δεν μας αφορά. Το πολύ να αφορά τους συγγενείς του.
Ακούσαμε για την αποδεδειγμένη παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη, υπουργών, των Αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλων και σηκώσαμε τους ώμους γιατί ίσως σκεφτήκαμε ότι είναι δικό τους πρόβλημα.
Για την συστηματική αγνόηση του Συλλόγου Πληγέντων του Δυστυχήματος «Τέμπη 28-2-2023» από τα μεγάλα ΜΜΕ, ίσως θεωρήσαμε ότι αφορά τους συγγενείς και μόνον.
Τα emails της κυρίας Ασημακοπούλου ίσως τα θεωρήσαμε ότι είναι αποκλειστικά θέμα των αποδήμων, και άλλα και άλλα που όλο και λιγότερο μας συνταράσσουν ή έστω μας ενοχλούν.
Μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα του Γερμανού λουθηρανού πάστορα Μάρτιν Νίμελερ "Πρώτα ήρθαν..."  στο οποίο λέει:
Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής."

Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης.
Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.

Όταν πήραν εμένα,

δεν υπήρχε κανείς πλέον,

που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί."

Όλοι γενικά οι ψηφοφόροι είμαστε εύκολοι στην κριτική προς τα κόμματα. Εύκολοι στον ενθουσιασμό αλλά και στην απογοήτευση. Από το «ωσαννά» στο «σταύρωσον» ούτε μια εβδομάδα απόσταση! Ίσως θα πρέπει, και μοιάζει επείγον, να γίνουμε πιο ώριμοι πολίτες. Να απαιτήσουμε και να υποχρεώσουμε τα κόμματά μας να σκύψουν με ενσυναίσθηση στα προβλήματά μας. Να καταλάβουν επιτέλους ότι αν δεν καταφέρουν να φέρουν τους ψηφοφόρους τους στην κάλπη, δεν τους αφήνουν απλά στην παραλία αλλά στον προθάλαμο της ακροδεξιάς. Η δυσαρέσκεια του πολίτη σίγουρα πρέπει να εκφραστεί, όμως, είναι επίσης σίγουρο ότι ο καλύτερος τρόπος δεν είναι η αυτοχειρία.

* Δρ. Μηχανικός

τ. Δ/ντής ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε