ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΑΚΗΣ

Πριν  μέρες ,πάνω από σαράντα, μας άφησε χρόνους ο αγαπητός συντοπίτης μας και όχι μόνο, Βασίλης Κατάκης. Ο Βασίλης ήταν δάσκαλος και δίδαξε χρόνια τα μικρά παιδιά των χωριών και της πόλης της Κισάμου. Με την εμπειρία και τη γνώση των σπουδών του στην Παιδαγωγική Ακαδημία και τις μετεκπαιδεύσεις του, με το ήθος και την ευσυνειδησία του και την εμπειρία της ζωής του, που δεν ήταν καθόλου εύκολη, έδωσε πολλά στην εκπαίδευση από όποιο πόστο την υπηρέτησε. Παράλληλα και στην κοινωνία προσέφερε με τη συμμετοχή του σε πολιτιστικές ομάδες. Ευαίσθητος, κοινωνικός, φιλικός εύρισκε πάντα δυο λόγια   γενναιόδωρα για να εκφράσει την εκτίμηση του σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.

Συνοδοιπόρησε μέχρι τέλους της ζωής του με την ακριβή του Βιργινία, φίλη και εκλεκτή δασκάλα των παιδιών μας και των παιδιών της Κισάμου, φτιάχνοντας μια ωραία οικογένεια με τις δύο τους κόρες, την Κατερίνα και  την Ελένη που την μεγάλωσαν δίνοντας τους καρπούς σπουδών, παιδιά κι εγγόνια. Αλλά και στο κοινωνικό έργο που πάντα ασκούσε η Βιργινία ήταν αρωγός και συμπαραστάτης. Η Βιργινία ο φύλακας άγγελος του μέχρι το τέλος και  κυρίως στα λίγα χρόνια της ανημπόριας του.

Τρυφερός πατέρας και παππούς, στήριγμα: Το τεκμηρίωσε τόσο εμπεριστατωμένα «το Αλικάκι του», εκπροσωπώντας όλη τη νέα τους οικογενειακή συνέχεια στο αφιέρωμα που έδωσε στον τύπο για τον παππού. Και ήταν τόσο αληθινό γιατί μην ξεχνούμε πως τα παιδιά τα ξέρουν όλα, γιατί ξέρουν να τα εισπράττουν όλα. «πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά», κατά που τραγουδά ο Σαββόπουλος.

Τον Βασίλη τον θυμάμαι πάντα φιλόξενο στο σπίτι του, προστατευτικό σε νέους συναδέλφους, ωραίο στις παρέες που βρισκόμασταν, παρόντα όπου έπρεπε. Ο κόσμος τον αγάπησε.  Φάνηκε από την αθρόα προσέλευση των ανθρώπων «συγγενών, συναδέλφων, μαθητών και φίλων» στον ύστερο αποχαιρετισμό του και στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του.  

Δεδικαίωται για όσα ωραία έπραξε όσο έζησε.

Καλό  του ταξίδι στο φως της αιωνιότητας

Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη