ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΑΡΕΝΤΑΚΗ

Το  γένος  Μπλαζουδάκη

Σήμερα, συγγενείς και φίλοι συγκεντρωθήκαμε στον Αι- Γιώργη, στον Πύργο για να κατευοδώσομε μια σεβάσμια γυναικεία μορφή της μικρής μας πόλης, που έφυγε από τη ζωή, εκμετρήσασα πολλούς- πολλούς  χρόνους. Την μακαριστή πλέον Κωστούλα Μαρεντάκη, το γένος Μπλαζουδάκη.
Χανιώτισσα η Κωστούλα, μικρό κορίτσι παντρεύτηκαν από  αγάπη με τον νεαρό Μανώλη  Μαρεντάκη από τα Μαρεδιανάκη Κισάμου και εγκαταστάθηκαν στο  Καστέλλι, όπου στέλειωσαν το σπιτικό και την οικογένεια τους και δημιούργησαν περιουσία. Χρυσοχέρα 
μοδίστρα εκείνη, παραγγελιοδόχος εκείνος, ένα επάγγελμα που σήμερα έχει εκλείψει. Σε μια εποχή, όμως που τηλέφωνα δεν υπήρχαν, που οι άνθρωποι δεν διέθεταν δικό τους αυτοκίνητο, ούτε η πρόσβαση στα γειτονικά σήμερα Χανιά ήταν εύκολη, ούτε η αγορά μας τόσο πλούσια ο κ. Μανόλης ήταν ο διαμεσολαβητής. Από βραδύς έπαιρνε όλες τις παραγγελίες από τους  εμπόρους της αγοράς και όχι μόνο. Έφευγε με το λεωφορείο της γραμμής πρωί-πρωί για τα Χανιά τις εκτελούσε, και επέστρεφε το απόγευμα με το συνεργαζόμενο φορτηγό, φέρνοντας και τις παραγγελίες, από εμπορεύματα, μέχρι διάφορα μικροπράγματα.
Απόκτησαν δύο παιδιά, την Ιωάννα, δασκάλα, αφυπηρετήσασα πλέον και τον Κώστα επαγγελματία, επίσης συνταξιούχο.
Τα ανάθρεψαν με αρχές και αξίες, τα οποία στη συνέχεια με καλούς συντρόφους έφτιαξαν δικές τους οικογένειες, χαρίζοντας τους παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Η Κωστούλα πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και τον καλό λόγο, χωρίς ποτέ εκνευρισμό. Κινούμενη μέσα στο βασίλειο της, πότε όρθια, πότε καθιστή, στο ραφείο της με τη μηχανή της, τα φιγουρίνια της, την ακέφαλη κούκλα να φορεί το τελειωμένο ή μισοτελειωμένο ρούχο, το σχοινί με τα διπλωμένα υφάσματα να περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν φορέματα, έφτασε να γίνει η πρώτη μοδίστρα του τόπου μας και όχι μόνο. Υπομονετική και ευγενική  ακόμη και με τις πιο δύσκολες πελάτισσες. Ακόμη  και σήμερα στις ντουλάπες μας, των γυναικών του τόπου μας, κάποιο χειροτέχνημα της θα βρίσκεται στην κρεμάστρα κρεμασμένο.
Παράλληλα ήταν και νοικοκυρά στο σπίτι της, στη μαγειρική της, την ζαχαροπλαστική της, τέχνες που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά της.
Φιλόξενη και περιποιητική, περιέθαλψε και τα γεράματα της οικογένειας, προσφέροντας στοργή και τρυφερότητα στην πεθερά της. Το ραφείο της, πέρα από τις ραφτικές εργασίες ήταν τόπος συνάντησης και συζήτησης των γυναικών πέρα από τις ραφτικές εργασίες.
Ήταν ένας άνθρωπος του μέτρου και κοινωνική. Η Κυριακή γι' αυτήν ήταν ιερή. Πάντα στην εκκλησία της και το απόγευμα με την οικογένεια όλη, μια βόλτα στην τότε ανθούσα παλιά αγορά μας που συναντιόμασταν όλοι σχεδόν και μετά  στο ζαχαροπλαστείο για ένα γλυκό. Μέλος του συλλόγου Γυναικών, πάντα παρούσα στις πνευματικές εκδηλώσεις του Συλλόγου και άλλες κοινωνικές του  δραστηριότητες. Εξ άλλου πάντα εκείνη είχε τον μυστικό της τρόπο να βοηθά τους ανάγκη έχοντες.
Με το πέρασμα των χρόνων, αποσύρεται στο σπίτι της, με την παρουσία κάποιου από τα παιδιά της, αν και η μόνιμη εγκατάσταση τους ήταν μακριά. Πάντα είχε τη μόνιμη συντροφιά της, την εξαιρετική κοπέλα, φίλη και πνευματικό  μας παιδί τη Μαρία που τη βοηθούσε στην ανημπόρια των γηρατειών, κρατώντας της το χέρι μέχρι το τέλος. Αυτά, μέχρι χτες στις 7  μ.μ. 15 του Ιούλη, το απόγευμα που έφυγε από την αγκαλιά όλων που προανέφερα. Πέταξε η ψυχή της πορευόμενη στο φώς, των αγγέλων όπως φως ήταν η ζωή της. Και ποιος ξέρει  μήπως  κι εκεί ράβει τα λευκά φορέματα των αγγέλων τόση που ήταν η τέχνη της……
Εμείς όσοι τη ζήσαμε, μέσα από τη φιλία μας με τα παιδιά της, όσο νοούμε θα τη φυλάξομε  ανάμεσα στις ωραίες αναμνήσεις μας, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και χθες…
Καλό σου ταξίδι στο φως κ .Κωστούλα
Ευτυχία Δεσποτάκη- Πευκιανάκη