ΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ ΕΩΣ ΤΟ 2045 ΜΕΡΟΣ VΙ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

 

(Μέρος VI) 
Γράφει ο δικηγόρος Χανίων Γιώργος Αθ. Κορτσαλιουδάκης  
Κλείνω την σειρά αυτή των άρθρων μου με την ελπίδα να φανούν χρήσιμα ως προβληματισμός σε νέες και νέους ηλικίας κάτω των 30 ετών, όπως εξαρχής δήλωσα. Κατά την γνώμη μου, η δική μου γενιά και η μεγαλύτερη της δικής μου γενιά ήταν και είναι ίσως οι λιγότερο οραματικές για την Κίσαμο. Φέρουμε μεγάλη ευθύνη γιατί ενδιαφερθήκαμε και ενδιαφερόμαστε για την ατομική μας πρόοδο και ευημερία με αποτέλεσμα να υστερήσει σε συλλογική πρόοδο η περιοχή. Ας μην γίνει το ίδιο λάθος με την «γενιά της κρίσης». 
Πριν αναφερθώ στον τελευταίο οραματικό πυλώνα θα μιλήσω για τον Δαμοκλή. Οι περισσότεροι ίσως έχετε  ακουστά την φράση «Δαμόκλειος Σπάθη». Ο Δαμοκλής που ετυμολογικά σημαίνει "η δόξα – το κλέος - του λαού- του δήμου ( δάμου –δωρικά)", ήταν ένας δουλοπρεπής αυλικός και κόλακας στην αυλή του Διονυσίου Β', ενός τυράννου των Συρακουσών της Σικελίας τον 4ο αιώνα π.Χ.  Μία ημέρα ο Διονύσιος προσεγγίζοντας τον Δαμοκλή, τον ρώτησε αν ήθελε ο ίδιος να πάρει τη θέση του απολαμβάνοντας, όλα τα προνόμια του άρχοντα, αλλά μόνο για μία ημέρα. Ο Δαμοκλής δέχθηκε με χαρά αυτήν την απρόσμενη πρόσκληση, απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια. Με διαταγή του ίδιου του Διονυσίου του φόρεσαν τη βασιλική ενδυμασία και τον συνόδευσαν στη μεγάλη τραπεζαρία, όπου μπορούσε να απολαύσει όποιο είδος φαγητού επιθυμούσε. Ο Δαμοκλής απολάμβανε τη βασιλική μεταχείριση περιεργαζόμενος το χώρο γύρω του, όταν παρατήρησε επάνω από το κεφάλι του να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί, το οποίο συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του. 
Όταν ο Δαμοκλής εξέφρασε την απορία του σχετικά με το σπαθί στον Διονύσιο εκείνος του απάντησε: "Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά". Ο Δαμοκλής, όταν άκουσε την εξήγηση του Διονυσίου, πανικοβλήθηκε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός άρχοντα, συγκριτικά με αυτό που πίστευε. Για αυτό τον λόγο άφησε αμέσως τη ζωή του άρχοντα, αδιαφορώντας για τα μεγαλεία, τις αξιώσεις και τις τιμές και ζήτησε να μεταφερθεί στη παλαιά ταπεινή του θέση. 
Έμεινε στην ιστορία η φράση «Δαμόκλειος Σπάθη», για να χαρακτηρίζει τον συνεχή φοβερό και θανάσιμο κίνδυνο, που απειλεί τον άνθρωπο κάθε στιγμή, όταν αυτός θέτει ως προτεραιότητα της ζωής του την προσωπική ευημερία, τη ματαιοδοξία και τον υλισμό. 
Κλείνω εδώ με το όραμα ενός μεγάλου, σύγχρονου ευρωπαϊκού δήμου, που θα φιλοξενεί ένα διεθνές κορυφαίο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, με διπλάσιο τουλάχιστον πληθυσμό, τα επόμενα 20 χρόνια, στον οποίο δήμο οι πολίτες –δημότες θα είναι «διαδρώντες». 
Ο 45χρονος οικονομολόγος και πολιτικός επιστήμονας, με μεταπτυχιακές σπουδές, Αρκάντιους Βισνιέφσκι, είναι βραβευμένος Δήμαρχος στην Πόλη του Οπόλε της Πολωνίας, δημιούργησε και εφήρμοσε από το 2020 την ηλεκτρονική πλατφόρμα Online Citizen, σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης του Opole, ανεξάρτητα που βρίσκεται ανά τον κόσμο, αλλά και κάθε κάτοικος του Οπόλε που δεν είναι Δημότης, μπορεί μέσω ψηφιακών εφαρμογών να εξυπηρετείται από τον Δήμο για όλες του τις εκκρεμότητες, να παρακολουθεί on line συνεδριάσεις των οργάνων του Δήμου, να απευθύνεται μέσω τηλεματικής σε υπαλλήλους και αξιωματούχους του Δήμου (σε 24ώρη βάση), να διατυπώνει απορίες, προτάσεις, παράπονα και θέσεις προς τα όργανα και τους αιρετούς, οι οποίοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανταποκρίνονται δημόσια μέσω εφαρμογής προσβάσιμης σε όλους. Επίσης όλοι οι ανωτέρω διαδρώντες πολίτες, μετέχουν σε δημοψηφίσματα και σφυγμομετρήσεις για κάθε είδους ζητήματα και πολιτικές του Δήμου, ενώ αξιολογούν πρόσωπα και υπηρεσίες μέσα από ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και ερωτηματολόγια.
Από το 2023, ο Δήμαρχος, σε συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα του Δήμου άρχισε πιλοτικές ψηφιακές εφαρμογές και στα σχολεία του Δήμου, ώστε οι ανήλικοι μαθητές να συνηθίζουν στις ευθύνες της συμμετοχικής δημοκρατίας. 
Πόσο δύσκολο άραγε είναι να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στον Δήμο μας; 
Ως κατακλείδα στα άρθρα μου, ανέσυρα μία φράση από σχέδια λόγων που συνέγραφα παλαιότερα για υποψήφια πολιτικό (δεν έχει σημασία πότε και για ποια). Έχει αξία για τον/την ηγέτη να κάνει τους συνεργάτες του και τους υποστηρικτές του, καθημερινά, να αισθάνονται σοφότεροι, σημαντικοί και  καλύτεροι και κατά τούτο πιο ευτυχείς. Η πολιτική δεν πρέπει να είναι η τέχνη του εφικτού. Πρέπει να είναι η ανεμόσκαλα που θα ενώνει το σήμερα με τα όνειρά μας…… Σκαλί-σκαλί, με φόβο και ταλαντεύσεις μα και με πίστη, ενθουσιασμό και αισιοδοξία.