Έρχονται στιγμές, που όσα συμβαίνουν δεν χωρούν στον ανθρώπινο νου. Διανύοντας την 8η δεκαετία της ζωής μου ομολογώντας, ανθρωπίνως έχω αισθανθεί την συνέργεια του Θεού στη ζωή μου. Πέρα από κάθε θρησκοληψία, μελετητής της ιστορίας, της αρχαιολογίας, της φιλοσοφίας και μαθητής του μεγάλου φωτισμένου αοιδίμου Ειρηναίου δεν είναι στην συνείδησή μου ως οντότητα ο διάβολος. Όμως σε μερικές τραγωδίες η συνισταμένη είναι σύνοδος αμαρτημάτων
Άλλωστε και ο Ειρηναίος μιλούσε και έγραφε για το αγαθό, το κακό και την εκ Θεού απόλυτη ελευθερία στον άνθρωπο για επιλογή. «Αμαρτία έλεγε είναι το λάθος-αμαρτάνω αποτυγχάνω τον στόχο μου- αλλά ένα λάθος επιφέρει αλυσιδωτές επιπτώσεις και δυστυχώς συνέπειες.» Ενός κακού μύρια έπονται. Διορθώνεται με αλλαγή σκέψης και δράσης (μετάνοια). Άλλοτε όμως το κακό είναι ανεπανόρθωτο.
Τις ημέρες εκείνες πριν 35 χρόνια 1987-90, ορίσθηκα Δ/ντής του 1ου Γυμνασίου και παρέλαβα ένα σχολείο εξαθλιωμένο. Σε λίγο χρονικό διάστημα με την συνδρομή του συλλόγου γονέων- είχαν άλλο κύρος τότε- του Δήμου και με την καθημερινή βοήθεια του μακαριστού συναδέλφου- Γυμναστή, Αντώνη Μαρακομιχελάκη – ένας ξεχωριστός και ακάματος εκπαιδευτικός- αλλά επίσης και του επιστάτη Δημήτρη Μπικάκη και βέβαια των περισσοτέρων συναδέλφων, είχαμε ένα άλλο σχολείο. Τα παιδιά που σχεδόν κάθε μέρα έπαιζαν τα απογεύματα στην αυλή και όλα τα παιδιά της περιοχής, γρήγορα με μια άλλη προσέγγιση έγιναν οι φύλακες του άλλοτε εγκαταλελειμμένου χώρου- δεν έχουν νόημα λεπτομέρειες- Με ζητιανιά και ιδρώτα βάλλαμε ως και κουρτίνες διαμορφώσαμε αθλητικούς χώρους και όμως μέρα παρά μέρα σε μια αίθουσα βρίσκαμε σπασμένα το πρωί τα τζάμια.
Η συζήτηση με τα παιδιά δεν μπορούσε να φωτίσει τα πράγματα. Ο επιστάτης όμως εξέφρασε μια άποψη το γιατί πιθανώς ο Χ νέος αλλά εξωσχολικός για κάποια ατία ή αφορμή σπάει τα τζάμια.
Φωνάξαμε τον κηδεμόνα του νέου και πολύ γνωστό μας -γιατί βρε δεν γράφεις το παιδί σου στο σχολείο όπου κλπ κλπ, χωρίς ν’ αναφερθούμε στο καθ’ υποψίαν περιστατικό, άλλωστε ο λόγος θα ενέπλεκε και άλλους. Άλλη επίδραση να τον έχομε μαθητή. Δυστυχώς η απάντηση ήταν όχι μόνο αρνητική…..
Κατά τις Απόκριες -ένας με καταγωγή από τα πάνω μέρη - Γυμναστής του Τεχνικού Λυκείου, δημιούργησε ένα επεισόδιο στην τάξη και αυτό προκάλεσε την οργή κάποιων μαθητών. Αργά το βράδυ κάποιοι από τους μαθητές του Τεχνικού Λυκείου, στους οποίους προστέθηκε και ο προαναφερόμενος συνομήλικος τους αλλά μη μαθητής πήγαν- μασκαρεμένοι- να εκφοβίσουν τον Γυμναστή που οικογενειακά; και ξένος έμενε στις παρυφές, έξω της πόλεως. Έντρομος από την επίθεση ο άνθρωπος προσπάθησε να αμυνθεί, και -οι από πλάκα τρομοκράτες μασκαράδες -ετράπησαν σε φυγή. Αργότερα είδαν ότι έλλειπε ο Χ και επέστρεψα να δουν που έμεινε, ο οποίος είχε πέσει στο γνωστό μνημειακό σημείο της νότιας εισόδου των άλλοτε Λυκείων. Τι είχε συμβεί; Στην προσπάθεια απώθησης των, έντρομος ο Γυμναστής, με ένα τυχαίο κτύπημα αιχμηρού (σπασμένο σκουπόξυλο;) τραυμάτισε κάποιο, από την ομάδα στην κεντρική αρτηρία του ποδιού και ερχόμενος, ο τραυματισθείς 200-300 μέτρα - εστράγγισε το αίμα! Στην ανάκριση γιατρός κατέθεσε: «ακόμη και σκόπιμο κτύπημα στο σημείο η πιθανότητα να τρυπηθεί η αρτηρία είναι ένα στα εβδομήντα με ογδόντα κτυπήματα.
Τραγωδία : ο πρωτοδιόριστος ταλαίπωρος και ξένος καθηγητής, τρομοκρατούμενος και αμυνόμενος προκάλεσε άθελά του τραύμα θανατηφόρο, σε παιδί που δεν ήταν καν μαθητής και που ούτε γνωριζόντουσαν ή καν είχαν συναντηθεί! Τα μετέπειτα -χωρίς λεπτομέρειες- απερίγραπτα ανήκεστο το δράμα του καθηγητή και της όλης εκπαιδευτικής κοινότητας και φυσικά γονέων και συγγενών .
Το γεγονός αυτό ενός τραγικού περιστατικού συνειρμικά με την μεγάλη ασύλληπτα φρικτή απώλεια τόσων ψυχών στα Τέμπη, κατ' ουσίαν λογικά αναίτια, φέρνει στη σκέψη μου τον μακαριστό επίσκοπό μας Ειρηναίο που πληροφορούμενος το ακατανόητο γεγονός, έρχεται στο σχολείο να πληροφορηθεί και στέκει άναυδος- κατάπληκτος- νοιώθω ακόμη το χέρι του στο μπράτσο μου και με βαθειά ανάσα στοχασμού «Γιώργο παιδί μου πρέπει να υπάρχει ο Διάβολος, γι' αυτό και προσευχόμαστε «αλλά ρύσαι ημας από του πονηρού.»
Πέρασαν χρόνια πολλά, λίγο μετά την κοίμηση του Ειρηναίου, βρήκε ο πονηρός οδό; να ανατρέψει εντελώς - ή μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι; με μια απρόσμενη αυτοκτονία, την ήρεμη πορεία και τη ζωή της οικογένειάς μας.
Ξέρω την απάντηση του Ειρηναίου και της εκκλησίας:« Ο απρόσμενος θάνατος έρχεται ως κλέπτης εν νυκτί. Πότε από αρρώστια, πότε από ατύχημα ή από μυστηριώδη και άγνωστη αιτία ως και αυτοκτονία. Αναπάντητα γιατί η ζωή πήρε πίσω αυτά που μας υποσχέθηκε; Υπάρχει λέει μια σιωπώσα αγάπη που δεν απαντά ούτε στους θρήνους της μεγάλης Παρασκευής. Απαντά όμως εξίσου μυστηριακά με την θριαμβευτική ανάσταση και την Νίκη της Ζωής. Άλλωστε τι θα ήταν η μεγάλη σαρακοστή και η ζωή χωρίς την ελπίδα το φως της Ανάστασης. Η πίστη στην νίκη κατά του θανάτου και στο ανέσπερο φως μιας άλλης δικαιοσύνης!
Κίσαμος Μάρτιος 2023
Άλλωστε και ο Ειρηναίος μιλούσε και έγραφε για το αγαθό, το κακό και την εκ Θεού απόλυτη ελευθερία στον άνθρωπο για επιλογή. «Αμαρτία έλεγε είναι το λάθος-αμαρτάνω αποτυγχάνω τον στόχο μου- αλλά ένα λάθος επιφέρει αλυσιδωτές επιπτώσεις και δυστυχώς συνέπειες.» Ενός κακού μύρια έπονται. Διορθώνεται με αλλαγή σκέψης και δράσης (μετάνοια). Άλλοτε όμως το κακό είναι ανεπανόρθωτο.
Τις ημέρες εκείνες πριν 35 χρόνια 1987-90, ορίσθηκα Δ/ντής του 1ου Γυμνασίου και παρέλαβα ένα σχολείο εξαθλιωμένο. Σε λίγο χρονικό διάστημα με την συνδρομή του συλλόγου γονέων- είχαν άλλο κύρος τότε- του Δήμου και με την καθημερινή βοήθεια του μακαριστού συναδέλφου- Γυμναστή, Αντώνη Μαρακομιχελάκη – ένας ξεχωριστός και ακάματος εκπαιδευτικός- αλλά επίσης και του επιστάτη Δημήτρη Μπικάκη και βέβαια των περισσοτέρων συναδέλφων, είχαμε ένα άλλο σχολείο. Τα παιδιά που σχεδόν κάθε μέρα έπαιζαν τα απογεύματα στην αυλή και όλα τα παιδιά της περιοχής, γρήγορα με μια άλλη προσέγγιση έγιναν οι φύλακες του άλλοτε εγκαταλελειμμένου χώρου- δεν έχουν νόημα λεπτομέρειες- Με ζητιανιά και ιδρώτα βάλλαμε ως και κουρτίνες διαμορφώσαμε αθλητικούς χώρους και όμως μέρα παρά μέρα σε μια αίθουσα βρίσκαμε σπασμένα το πρωί τα τζάμια.
Η συζήτηση με τα παιδιά δεν μπορούσε να φωτίσει τα πράγματα. Ο επιστάτης όμως εξέφρασε μια άποψη το γιατί πιθανώς ο Χ νέος αλλά εξωσχολικός για κάποια ατία ή αφορμή σπάει τα τζάμια.
Φωνάξαμε τον κηδεμόνα του νέου και πολύ γνωστό μας -γιατί βρε δεν γράφεις το παιδί σου στο σχολείο όπου κλπ κλπ, χωρίς ν’ αναφερθούμε στο καθ’ υποψίαν περιστατικό, άλλωστε ο λόγος θα ενέπλεκε και άλλους. Άλλη επίδραση να τον έχομε μαθητή. Δυστυχώς η απάντηση ήταν όχι μόνο αρνητική…..
Κατά τις Απόκριες -ένας με καταγωγή από τα πάνω μέρη - Γυμναστής του Τεχνικού Λυκείου, δημιούργησε ένα επεισόδιο στην τάξη και αυτό προκάλεσε την οργή κάποιων μαθητών. Αργά το βράδυ κάποιοι από τους μαθητές του Τεχνικού Λυκείου, στους οποίους προστέθηκε και ο προαναφερόμενος συνομήλικος τους αλλά μη μαθητής πήγαν- μασκαρεμένοι- να εκφοβίσουν τον Γυμναστή που οικογενειακά; και ξένος έμενε στις παρυφές, έξω της πόλεως. Έντρομος από την επίθεση ο άνθρωπος προσπάθησε να αμυνθεί, και -οι από πλάκα τρομοκράτες μασκαράδες -ετράπησαν σε φυγή. Αργότερα είδαν ότι έλλειπε ο Χ και επέστρεψα να δουν που έμεινε, ο οποίος είχε πέσει στο γνωστό μνημειακό σημείο της νότιας εισόδου των άλλοτε Λυκείων. Τι είχε συμβεί; Στην προσπάθεια απώθησης των, έντρομος ο Γυμναστής, με ένα τυχαίο κτύπημα αιχμηρού (σπασμένο σκουπόξυλο;) τραυμάτισε κάποιο, από την ομάδα στην κεντρική αρτηρία του ποδιού και ερχόμενος, ο τραυματισθείς 200-300 μέτρα - εστράγγισε το αίμα! Στην ανάκριση γιατρός κατέθεσε: «ακόμη και σκόπιμο κτύπημα στο σημείο η πιθανότητα να τρυπηθεί η αρτηρία είναι ένα στα εβδομήντα με ογδόντα κτυπήματα.
Τραγωδία : ο πρωτοδιόριστος ταλαίπωρος και ξένος καθηγητής, τρομοκρατούμενος και αμυνόμενος προκάλεσε άθελά του τραύμα θανατηφόρο, σε παιδί που δεν ήταν καν μαθητής και που ούτε γνωριζόντουσαν ή καν είχαν συναντηθεί! Τα μετέπειτα -χωρίς λεπτομέρειες- απερίγραπτα ανήκεστο το δράμα του καθηγητή και της όλης εκπαιδευτικής κοινότητας και φυσικά γονέων και συγγενών .
Το γεγονός αυτό ενός τραγικού περιστατικού συνειρμικά με την μεγάλη ασύλληπτα φρικτή απώλεια τόσων ψυχών στα Τέμπη, κατ' ουσίαν λογικά αναίτια, φέρνει στη σκέψη μου τον μακαριστό επίσκοπό μας Ειρηναίο που πληροφορούμενος το ακατανόητο γεγονός, έρχεται στο σχολείο να πληροφορηθεί και στέκει άναυδος- κατάπληκτος- νοιώθω ακόμη το χέρι του στο μπράτσο μου και με βαθειά ανάσα στοχασμού «Γιώργο παιδί μου πρέπει να υπάρχει ο Διάβολος, γι' αυτό και προσευχόμαστε «αλλά ρύσαι ημας από του πονηρού.»
Πέρασαν χρόνια πολλά, λίγο μετά την κοίμηση του Ειρηναίου, βρήκε ο πονηρός οδό; να ανατρέψει εντελώς - ή μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι; με μια απρόσμενη αυτοκτονία, την ήρεμη πορεία και τη ζωή της οικογένειάς μας.
Ξέρω την απάντηση του Ειρηναίου και της εκκλησίας:« Ο απρόσμενος θάνατος έρχεται ως κλέπτης εν νυκτί. Πότε από αρρώστια, πότε από ατύχημα ή από μυστηριώδη και άγνωστη αιτία ως και αυτοκτονία. Αναπάντητα γιατί η ζωή πήρε πίσω αυτά που μας υποσχέθηκε; Υπάρχει λέει μια σιωπώσα αγάπη που δεν απαντά ούτε στους θρήνους της μεγάλης Παρασκευής. Απαντά όμως εξίσου μυστηριακά με την θριαμβευτική ανάσταση και την Νίκη της Ζωής. Άλλωστε τι θα ήταν η μεγάλη σαρακοστή και η ζωή χωρίς την ελπίδα το φως της Ανάστασης. Η πίστη στην νίκη κατά του θανάτου και στο ανέσπερο φως μιας άλλης δικαιοσύνης!
Κίσαμος Μάρτιος 2023
* πρώην Λυκειάρχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.