ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΜΑ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αποχαιρετισμός στον Ζαχαρία Αθανασάκη στις 23-10-22 στα Λατζιανά Κισάμου.
 Πριν από λίγες μέρες έφυγες από την ζωή απλά και αθόρυβα όπως ήρθες. Έζησες αρκετά χρόνια. Μπορούσες ίσως να ζήσεις και περισσότερα. Ωστόσο το βιολογικό τέλος, που νομοτελειακά επιφυλάσσεται σε όλους, ήλθε και σε εσένα. 
Σαν ένας από τους πολλούς φίλους και συγγενείς σου, παρά το ότι μου είναι πολύ δύσκολο,  θα προσπαθήσω να σε αποχαιρετίσω, καταθέτοντας από την ζωή σου μερικά από όσα στην μνήμη μου αποτυπώθηκαν. 
Ζαχαρία. Έφυγες βιολογικά και συ, όπως φεύγουν όλα τα έμβια όντα. Και η ανθρώπινη παρουσία σου, η ζεστή, φιλική και καλοσυνάτη μορφή σου δεν θα μπορέσουν πια να μας συντροφεύουν. Ωστόσο, το πέρασμα σου από την γη άφησε τα χνάρια του. Τα βήματα σου έχουν χαραχτεί βαθιά σε αυτή εδώ την Γη. Την γη που περπάτησες, μεγάλωσες, δούλεψες  και καλλώπισες.
Στην ζωή σου, Ζαχαρία, δεν κέρδισες μάχες πολεμικές, δεν έκανες επιστημονικές ανακαλύψεις, δεν διέπρεψες στα γράμματα ή στις τέχνες. Διέπρεψες όμως σε κάτι πολύ σπουδαίο και ίσως σημαντικότερο.  Διέπρεψες στην μάχη της ηθικής, της εντιμότητας, και της αφιλοκέρδειας. Διέπρεψες στην μάχη της ανθρωπιάς! 
Και όλοι ξέρουμε πως δεν ήταν καθόλου εύκολη αυτή η νίκη σου. Γιατί όλοι ξέρουμε ποσό ακριβά κοστίζει σήμερα η πραγματική ανθρωπιά.
Ο αδελφός σου Γιάννης, η γυναίκα σου Όλγα τα παιδιά και τα εγγόνια σου στέκονται σήμερα και θα στέκονται όσο ζουν περήφανοι για σένα. Η ανθρωπιά η δική σου θα αποτελεί παράσημο και οδηγό τους σε όλη τους την ζωή.     
Μα και εμείς οι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί σου δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε την καλοσυνάτη, χαμογελαστή και πρόσχαρη μορφή σου όταν με χαμόγελο καλωσόριζες εμάς και κάθε γνωστό και άγνωστο στο σπίτι του πατερά σου και αργότερα στο σπίτι το δικό σου. 
Πιστός στις οικογενειακές αρχές και παραδόσεις άνοιγες διάπλατα την καρδιά και τις πόρτες σου προσφέροντας τα αγνά προϊόντα και το παλιό κρασί σου. Σε όλους θα μείνουν τα χαρακτηριστικά πειράγματα που συνήθιζες στις παρέες σου εξερνώντας το κρασί σου λέγοντας  «λίγο και συχνά» γιατί, επεξηγούσες με νόημα, «το Λατζιανό κρασί δεν περνά εύκολα τον ποταμό»! 
Τώρα βέβαια θα μας λείψεις. Θα λείψει σε όλους η μορφή σου.
 Θα μείνει όμως η ανθρωπιά και η άδολη καλοσύνη σου. Θα μείνουν τα αποτυπώματα της δουλειάς και του μόχθου σου. Θα μείνουν το σπίτι που ο ίδιος  έχτισες, οι ελιές και τα αμπέλια  που φύτεψες και μεγάλωσες.
Θα μείνουν οι πέτρες που με τέχνη και υπομονή μέχρι τον τελευταίο καιρό σου έχτιζες και τα μικρά μα όμορφα έργα που έκανες. 
Αυτή εδώ η εκκλησία και ο χώρος γύρω της, δρομάκια, βρύσες, μπεντένια, πλατάνια και καρποφόρα έχουν την σφραγίδα σου.
Φεύγοντας όμως δεν άφησες μόνο αυτά. Κατάφερες να αφήσεις μια άξια και ζηλευτή οικογένεια. Η γυναίκα σου Όλγα, άξια, εργατική και δραστήρια, ασφαλώς θα κλονιστεί πολύ, αλλά είναι βέβαιο πως θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει το έργο σου. Και τα εξαίρετα παιδιά σου, Βίκυ Ειρήνη και Δήμητρα, συνεχίζουν επάξια την πορεία που χάραξες. Μεγαλώνουν  με αγάπη τα εγγόνια σου που θα αποτελέσουν την βιολογική σου συνέχεια. 
Όμως και οι  συγγενείς, φίλοι  και  χωριανοί σου, δεν θα σε ξεχάσουν. Πάντα θα θυμούνται την σοβαρή και χαμογελαστή  μορφή και την απλόχερη  φιλοξενία σου 
  Αγαπητέ Ζαχαρία.  
Τα βήματα σου στον κόσμο αυτό, υπακούοντας σε άγνωστους ακόμη μεταφυσικούς κανόνες σταμάτησαν. Τα ίχνη τους όμως δεν έσβησαν. Το έργο της ζωής σου και η ανθρωπιά σου, παράδειγμα φωτεινό και παρακαταθήκη για όλους μας. 
Τα παιδιά σου, η σύζυγος σου ο αδελφός, οι συγγενείς σου και όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε από κοντά, θα υπερηφανευόμαστε για σένα. 
Μπορείς να είσαι ήσυχος πως το χρέος σου στον κόσμο τούτο το επιτέλεσες επάξια. 
Πορέψου με ειρήνη στην Γη που αγάπησες.  
Νίκος Μιχελάκης