ΑΡΤΕΜΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ -ΜΙΧΕΛΑΚΗ

Κουφάκης Γιάννης, Αναγνωστάκη Άρτεμις, και το ζεύγος Κυριακογιαννακη

Σαράντα μέρες απουσίας

Δηλαδή κενού. Μεγάλου κενού.
Από την αναγνωρισμένη οντότητα, μιας ωραίας γυναίκας, μιας άξιας εκπαιδευτικού, μιας προικισμένης προσωπικότητας.

.. Τις πρώτες αναφορές στα πρόσωπό της, τις άκουσα από την μεγάλη μου αδερφή, αείμνηστη κι εκείνη απο χρόνια, που ήταν συμμαθήτριες.
Εγώ παιδάκι κι αυτή να μου λέει εμφατικά.
 - Η Αρτεμούλα ήταν η ποιο όμορφη, η πιο έξυπνη, η πιο μελετηρή!

Είχε πάντα τη σωστή απάντηση στην ερώτηση του καθηγητή μας, τονίζοντας σε ποιο βιβλίο περιλαμβάνεται, ποια σελίδα και ποιος κανόνας την τεκμηριώνει. Βοηθούσε τα αδύνατα παιδιά στα γράμματα κι όλα τη θαύμαζαν
 Θα τα θυμούνται αυτά προφανώς οι μεγαλύτεροι που πήγαιναν μαζί τους στο σχολείο... Οι "ισόκαιροί’’ τους. Εγώ, εγώ τη θυμούμαι στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν επιστρέφοντας απο την Αθήνα στην τελευταία τάξη, ήταν πρωτοδιόριστη φιλόλογος στο Γυμνάσιο του Καστελιού. Νέα, λυγερή, καλοβαλμένη. Όταν ερχόταν το πρωί μαζευόμασταν στην ανατολική γωνία του κτηρίου όλες της Γ' Λυκείου για να μας καλημερίσει και να "σπουδάσουμε" την ελκυστική της εικόνα...

Αξέχαστα χρόνια...
 Αργότερα, θυμούμαι τα αρραβωνιάσματα της με τον Νίκο τον Μιχελάκη, τον ευτυχισμένο γάμο τους και την ωραία οικογένεια, με παιδιά κι εγγόνια, που απέκτησαν. Πάντοτε στην Εκπαίδευση, να φωτίζει μαθητές και συνάδελφους νέους με την αξία, τις γνώσεις και το ήθος της όπου και αν δίδαξε!

Εμείς σμίγαμε στις εκδηλώσεις και τα Συνέδρια του Σ.Ε.Δ.Η.Κ τα τελευταία χρόνια, πάντα δίπλα στον άνδρα της, που ήταν και ήταν η ψυχή του Συνδέσμου, όπως ειναι γνωστό.

Αλλά και όταν βρισκόμουν στο βήμα, είχε λόγο επαινετικό για μένα, εκτός του ότι κατά καιρούς, με ενθάρρυνε
- Να γραφείς Φωτεινή, να γράφεις,
Έχεις δικές σου λέξεις, δική που σύνταξη και πολύ συναίσθημα...
Προσωπικό ύψος, δικό σου, πολύ ωραίο!
Κι εγώ καμάρωνα, γιατί μιλούσε μια δασκάλα με γνώση.

Η Άρτεμις, η Αρτεμίσια -εγώ την έλεγα Αρτεμάκι(η), αλλά το Αρτεμούλα, νομίζω φορτίζεται με την "κεντρομόλο δημοφιλιά". Αυτή τη δημοφιλία την είδα την Κυριακή στα Χανιά, στην εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, με τόσο κόσμο που ήρθε και για κείνη, να την τιμήσει με τη φλόγα του κεριού του.

Εκείνη, μέσα από την κορνίζα της, όμορφη και τότε και πάντα με το "τόξο" της και εύστοχη εξ ορισμού, σημάδευε τις καρδιές και τις έβρισκε στο κέντρο.
Εκεί που θα ζει πάντα.
Φωτεινή Σεγρεδάκη