ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Διονύσιος Φουντουλάκης

Κλείνοντας άλλος ένας «δίσεκτος» χρόνος που πήρε περισσότερους από όσους έπρεπε, δικαιωματικά και λόγω ηλικίας πήρε και τον σε όλους τόσο αγαπητό και φίλο Διονύσιο Φουντουλάκη.
Όταν πρωτοήλθα στο Καστέλλι πριν 50 χρόνια η κωμόπολη είχε μια αρχοντιά. Με την κατάμεστη αγορά, όλες τις υπηρεσίες και τα πολυπληθή σε μαθητές σχολεία, τα οικοτροφεία και άλλα ιδρύματα και εργαστήρια. Ένας πολιτισμός έργο παιδείας οικογενειών, εκπαιδευτικών και βέβαια της Εκκλησίας, ενδεικτικά από τον μακαριστό  Άνθιμο Λελεδάκη και μέχρι τον τότε Ειρηναίο Γαλανάκη
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο Διονύσης Φουντουλάκης αναβάθμιζε το μικρό του μαγαζί σε πλήρες βιβλιοπωλείο, χαρτοπωλείο, όταν η μικρή μας τότε πολιτεία διέθετε άλλα δύο. Γρήγορα το νέο βιβλιοχαρτοπωλείο με την προσήνεια και ευγένεια του καταστηματάρχη και της ποικιλίας των ειδών, έγινε σημαντικός χώρος υποδοχής και εξυπηρέτησης των αναγκών μαθητών εκπαιδευτικών και της κοινωνίας ευρύτερα.
Ο κ. Διονύσης ήρεμος, ευγενικός, προσηνής διασυνδέθηκε με εκδοτικούς οίκους, τυπογραφεία και εργαστήρια χαρτογραφικά και ο,τι δεν διέθετε σύντομα το έφερνε και η εξυπηρέτησή του ήταν πρόθυμη και γρήγορη .
Στη μακρά θητεία μου ως  Δ/ντού τόσο εδώ όσο και  στο Κολυμπάρι δεν είχα παρά να τηλεφωνήσω, για μια σειρά από τα αναγκαία για τη λειτουργία του σχολείου και ο Διονύσης με επιμέλεια τα ετοίμαζε και το κυριότερο μας προμήθευε με πίστωση «Αει στο καλό και εδώ είμαστε..». Όχι μόνο τις σχολικές επιτροπές που δεν είχαν άμεση ρευστότητα  αλλά και που γραφειοκρατικά υπήρχε δυσκολία να κόβεις κάθε λίγο και λιγάκι τιμολόγια, έτσι διευκόλυνε τα σχολεία αλλά και τις άλλες υπηρεσίες της πόλεως.
Ο φιλόξενος άνετος χώρος του βιβλιοπωλείου του ήταν –είναι – αφού ο γιός του Αλέκος επάξια συνεχίζει -και μια στάση για ενημέρωση ανταλλαγή σκέψεων τόσο με τον ίδιο αλλά και όσους άλλους συναλλάσσονταν ή σύχναζαν. 
Στις φορές που ήλθε ο πατέρας μου έτυχε θερμής υποδοχής και και συζήτησης ώστε ο πατέρας μου θαύμαζε για ένα τόπο με πολιτισμό όπως αυτό του βιβλιοπωλείου και της  μητρόπολης του Ειρηναίου. Αυτή του την αγαπητική σχέση προς όλους συνόδευε απλόχερα με μικρά συμβολικά δώρα. 
Σαν σύζυγος και οικογενειάρχης υπήρξε πρότυπο ζωής και ευτύχησε να καμαρώσει τρείς εξαιρετικούς γιούς και μια κόρη και εγγόνια ευλογημένης οικογενειακής συνέχειας.
Αλλά και στην εκκλησία με τακτική παρουσία υποδειγματικός σε ήθος εμφάνιση ηρεμία  και χριστιανική αγάπη.
Μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία ,ότι αυτοί τον Θεό όψονται και ..δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι.
Ας είναι η μνήμη του ως χαρμολύπη βάλσαμο στις ψυχές των αγαπημένων του, και για όλους μας είθε το 2022 να διέλθωμε εν υγεία και ειρήνη.
Γ. Πευκιανάκης