ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Πριν μια βδομάδα μας άφησε χρόνους ο Βασίλης Αντ. Σκυλουράκης, ένας αγαπητός συμπολίτης μας, απο τους παλιούς Καστελλιανούς.
Με τον Βασίλη και την οικογένεια του, με συνδέουν παλιοί και ιεροί δεσμοί, που μετεξελίχθηκαν σε φιλία χρόνων. Στεφανώματα παππούδων, βαφτίσια παιδιών στη γενιά των παππούδων κι ύστερα βαφτίσια στη γενιά των εγγονιών. Παλιά συνηθιζόταν στην Κρήτη
οι διπλοκουμπαριές και διπλοσυντεκνιές. Παντρεμένος με την εξαίρετη Μαρίκα Κυριακάκη απο τα Τοπόλια έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια με εξαιρετικά παιδιά που διασταυρώθηκαν και διακλαδώθηκαν με εξαιρετικά εγγόνια και όλα επιτυχημένα σε σπουδές κοσμούν την κοινωνία μας και συνεισφέρουν στην ανάπτυξη του τόπου μας.
Τίμιος, ευγενικός, με ένα λεπτό χιούμορ και πάντα χαμογελαστός, στις συναντήσεις. Άριστος γεωργός και κτηματίας μέχρι τα γεράματα παρήγαγε με τον κόπο του τα οικονομικά αγαθά του και της οικογένεια του.
Η τότε Γυμνασιακή του μόρφωση, αντίστοιχη της σημερινής Λυκειακής του επέτρεψε να  συμμετέχει σε κοινωνικές ομάδες επ' αγαθώ του συνόλου. Κοινωνικός και προβληματισμένος υπήρξε ενεργό μέλος στον γεωργικό συνεταιρισμό Καστελλίου, εκείνα τα χρόνια που οι συνεταιρισμοί ανθούσαν.
Για μεγάλο διάστημα ήταν βασικός επίτροπος στο Μητροπολιτικό μας ναό, της  Ευαγγελίστριας, όπου με αφοσίωση και υγιή πίστη διακόνησε, γι' αυτό και ήταν θερμά τα ευχαριστήρια των αιδεσιμοτάτων ιερέων στον ύστατο αποχαιρετισμό τους προς αυτόν.
Φιλόξενος με σπίτι ανοιχτό για συγγενείς και φίλους με θερμή την περιποίηση της Μαρίκας  προς όλους, πάντα. Κοντά τους γηροκομήθηκαν με στοργή μέχρι τα υστερνά τους οι γέροντες γονείς.
Έτσι έφτασε στο τέλος αρκετά μεγάλος, όχι όμως ότι δεν είχε ακόμη χρόνους. Μια σύντομη ασθένεια ελευθέρωσε την ψυχή του απο το σώμα του και μέσα στη βαρυχειμωνιά πορεύθηκε  την Μακαρία οδό προς τον ουρανό. Μακάριος κηδεύτηκε ανάμεσα σε παιδιά, εγγόνια, συγγενείς και φίλους. Το ποιος ήταν ο Βασίλης και ποια η κοσμοθεωρία του, που ίσως αποτελεί για όλους μας δίδαγμα, συμπεριλαμβάνεται στα λόγια της κόρης του της Κλειώς που  αντιπροσωπεύοντας όλα τα παιδιά του τον αποχαιρέτησε με φανερή τη συγκίνηση της. Ο αποχαιρετισμός της δεν ήταν τίποτε άλλο απο τις συμβολές που ο ίδιος συχνά τις έδινε, όπως και στα άλλα του παιδιά και που είναι η παρακαταθήκη για τη ζωή τους
«Παιδί μου στη ζωή σου να βάζεις ένα στόχο μπροστά σου και εκεί μπροστά να κοιτάς.. Μα και πίσω να κοιτάς να βλέπεις απο που πέρασες, ποιος σε ακολουθεί. Και ψηλά να κοιτάς, γιατί κάποιος απο κει ψηλά σου έδωσε όσα καλά έχεις. Μα και χαμηλά να κοιτάς γιατί κάποιος μπορεί νάχει πέσει κάτω, μην το ποδοπατήσεις. Μα και πλάι να κοιτάς γιατί εκεί υπάρχουν κι άλλοι που μπορεί να χρειαστεί να πιάσεις το χέρι τους ή αυτοί το δικό σου.
Αυτός ήταν ο πατέρας μας που σήμερα  με πολύ συγκίνηση  αποχαιρετούμε και τον ευχαριστούμε για όσα μας έδωσε.»
Σπουδαία μαθήματα ζωής απο απλούς ανθρώπους λέμε εμείς
Έχοντας υπόψη το της εκκλησίας  «........δίκαιοι  εις τον αιώνα ζώσι» είμαστε βέβαιοι ότι η ψυχή αυτού «εν αγαθοίς αυλισθήσεται» και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Ευτυχία Δεσποτάκη