Ο ΟΙΝΟΧΟΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ

Γράφει η Νταγκουνάκη-Χαρτζουλάκη Ανθούλα

  Τρυγοπάτησε κι ας είναι εκτός εποχής, η Φωτεινή, έβγαλε κρασί πολλών γράδων και σαν άλλος κεραστής, έρχεται να κεράσει χουβαρντάδικα, όποιον επιθυμεί να δοκιμάσει το πιόμα. Επιστράτευσε όλες τις αισθήσεις, απελευθέρωσε όλα τα αισθήματα, δραπέτευσε από τα αισθήματα, που βρήκαν τη σκέψη και εκείνη βρήκε τις λέξεις για να τις κάνει στίχο. Έτσι γράφτηκε και κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή «Οινοχόος»

   Είναι πολύ γνωστή η ιδιόμορφη γραφή της Φωτεινής, τόσο στα «Χανιώτικα Νέα», όσο και στους «Νέους Ορίζοντες», αλλά και στις εκδηλώσεις που τόσες φορές την έχουμε απολαύσει. Η γραφή της πάντα επίκαιρη και συναισθηματική με πολύ λυρισμό, αγγίζει γεγονότα της καθημερινότητας, κάνει αναφορές σε ιστορικές στιγμές και πρόσωπα, κάνει κριτική σε ποικίλα θέματα, ακόμα και αιχμηρή, όταν χρειαστεί, αγγίζει έννοιες ψυχής και αισθημάτων, συνδυασμένες με στίχους και στιχουργούς. Οι λέξεις ξεχωριστές, μείξη αρχαίων ελληνικών με καθημερινές, ντοπιολαλιά, όταν το καλεί η ανάγκη, λέξεις άλλων γλωσσών και διαλέκτων, άλλες κάποτε προσωπικά πλασμένες, δίνουν κείμενα γλαφυρά, με μεστό περιεχόμενο.

 Είναι η πρώτη φορά που απολαμβάνουμε συλλογή βαθυστόχαστων φιλοσοφικών, ρομαντικών, μα και ερωτικών στίχων της, όπου ξεδιπλώνει την ίδια την ψυχή της χωρίς κανόνες, με την φυσικότητα των φύλλων πάνω στα δένδρα. Στους στίχους της ρέει απόσταγμα ζωής, που ο κάθε ένας θα βρει ποίημα να εκφράζει και τα δικά του βιώματα, τα δικά του σκιρτήματα, τις δικές του πίκρες, τις δικές του σκέψεις και αισθήματα. Απευθύνεται και αγγίζει αβίαστα  την ψυχή και το συναίσθημα, χωρίς την λογική και τους κανόνες της. Ξεχωρίζουν τα ποιήματα που αγγίζουν το θείο, με ιδιαίτερη θρησκευτική ευαισθησία, ώστε να δημιουργεί έναν μαγικό χώρο, κάποτε μεταφυσικό, όπου το ασύλληπτο γίνεται οικείο και το αδύνατο πραγματικό.

  Στο ποίημα Οινοχόος, μα και στο Απτάλικο(ς), στους Ερωτικούς διαλόγους, στο εδώλιο, στην Γκαρσόνα και σε άλλα, υποβόσκει ένα είδος αφήγησης, που αν αναπτυχθούν τα λεγόμενα σε πεζό λόγο, μπορούν να δώσουν κάλλιστα ωραιότατα διηγήματα και με λίγη ευρύτητα ακόμη και μυθιστορήματα. Αυτή είναι η δύναμη του μεστού στίχου. Με λίγες λέξεις να λέγονται τόσα πολλά. Με πολύ βαθύ στοχασμό ιεροποιεί καθημερινές εικόνες, από την ταπεινή χελιδόνα που ταΐζει τα μικρά της, ως την στιγμή που η Γλυκοφιλούσα Παναγιά δακρύζει ακούγοντας την ικεσία, σπαραγμό ψυχής. Ύστερα σκύβει τρυφερά, στο ορφανεμένο αγόρι των φαναριών. Με περισσή ενσυναίσθηση αγγίζει την θλίψη της χαροκαμένης Μάνας, την ψυχή των νέων (κόρη και παλικάρι) που φτάνουν στην αυτοκτονία, των νέων που χάνονται στην άσφαλτο, των παιδιών που χάνονται στη φρίκη του πολέμου. Βάζει πινελιές, με πολλή λεπτότητα στα ερωτικά σκιρτήματα και στα βαθιά αισθήματα, αγγίζει τις καρδιές που αποζητούν απεγνωσμένα τον έρωτα, συνδυασμένα με εικόνες  ζωής. Δεν παραλείπει να κάνει και «Παλίμψηστες Αναφορές», να ζωντανέψει τους Δροσουλίτες, να υμνήσει το νερό και τους συμβολισμούς του, να εγκωμιάσει τον αγωνιστή της ζωής και  να κλείσει με τον ύμνο στον Μυρτίλο και τα πολυταξιδεμένα του κύματα.

 Τελικά η έμπνευση της Φωτεινής, με τέτοια ψυχική και νοητική διεργασία, μας άγγιξε κυριολεκτικά. Η γλώσσα της ψυχής της, που περιδιάβασε κάθε ανθρώπινη δράση και περιπέτεια, άλλοτε κυριολεκτικά κι άλλοτε με συμβολισμούς, πάντα ντυμένη με το συναίσθημα και τον λυρισμό, κατάφερε να μας αγγίξει, μας σημάδεψε κατάστηθα, στο μέρος της καρδιάς. Καλόπιοτο το κρασί που μας κερνά ο «Οινοχόος», καλοτάξιδο, με το αγέρι και τα κύματα του Μυρτίλου, σε αναγνώστες που θα το πιουν και θα το απολαύσουν γουλιά-γουλιά, για να μεθύσουν με τις ερωθιές του.