«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ .. ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ 1974»

Από το βιβλίο της Νιόβης Κερκίδου

ΦΕΛΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μαθητής Β' Γυμνασίου
Φιλοξενήθηκε στο Οικοτροφείο Κισσάμου και Σέλινου, Καστέλι (Κρήτη)

- Ήμουν ο μόνος από την οικογένειά μου που φιλοξενήθηκε στην Ελλάδα το 1974 και συγκεκριμένα στο οικοτροφείο Κισάμου και Σέλινου στα Χανιά Κρήτης. Φυσικά, ήταν ανάμικτα τα συναισθήματα τότε. Λυπόμουν που έφευγα από την οικογένειά μου αλλά η προσφυγιά ήταν δύσκολη. Ξεκινώντας το ταξίδι έλπιζα παράλληλα, για κάτι καλύτερο στην Ελλάδα.

Δεν θυμάμαι με ποιο πλοίο ταξίδεψα, αλλά φύγαμε τέλη Σεπτεμβρίου από τη Λεμεσό για Πειραιά. Περάσαμε δύο βράδια σε εσωτερική καμπίνα. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα στο πάτωμα λόγω συνωστισμού που υπήρχε στο καράβι, ενώ το δεύτερο βράδυ βολεύτηκα σε κρεβάτι.

ο Πάνος παίζει ακορντεόν σε μια εκδήλωση στο οικοτροφείο

Φτάνοντας στο λιμάνι, μας περίμεναν τα λεωφορεία. Αρχικός προορισμός ήταν η Ξάνθη. Αντιληφθήκαμε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε γιατί υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην αναχώρησή μας. Στην Ξάνθη περίμεναν μικρότερα παιδιά σε ηλικία.

Έτσι δεν μας πήγαν εκεί. Μετά από παρέλευση 2-3 ωρών, μας οδήγησαν σε κάποιο ίδρυμα στα βόρεια προάστια της Αθήνας όπου διανυκτερεύσαμε. Την επόμενη μέρα μας πήγαν ξανά στο λιμάνι του Πειραιά και το πλοίο μας μετέφερε στα Χανιά της Κρήτης.

Ήμασταν περίπου πενήντα Κυπριόπουλα. Ανάμεσά μας υπήρχαν και οκτώ κορίτσια, όλοι ηλικίας έντεκα με δεκαεπτά χρόνων. Καταλήξαμε στο οικοτροφείο Κισσάμου και Σέλινου. Ο υπεύθυνος τους ιδρύματος ήταν ο αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Μεσαρχάκης
Δεν ήξερα πώς θα ήταν η ζωή σε οικοτροφείο. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν δύσκολες μέρες αλλά και πολλές καλές. Έκανα αρκετούς φίλους στο Καστέλι και μερικούς από αυτούς τους βλέπω συχνά, σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνω στην Κρήτη. Από τότε, δημιουργήθηκαν φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα, όπως με τα δίδυμα αδέρφια Πέτρο και Παύλο Χαμπή, που διαμένουν στο Λονδίνο και τους βλέπω τακτικά.
Οφείλω να ομολογήσω ότι οι περισσότεροι Έλληνες έδειξαν μεγάλη αγάπη προς εμάς, αν και υπήρξαν και ορισμένοι που δεν έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια για τους πρόσφυγες.
Στο οικοτροφείο υπήρχαν παιδιά από διάφορα μέρη του Νομού των Χανιών. Προσωπικά, δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί τους. Μιλούσα καλά τα ελληνικά, χωρίς να έχω οποιαδήποτε επιρροή από την κυπριακή διάλεκτο. Ορισμένοι συμπατριώτες μου όμως, αντιμετώπιζαν την κοροϊδία για την προφορά τους.
θυμάμαι το πρώτο βράδυ με την άφιξή μας, είχε γίνει μεγάλη εκδήλωση και μαζεύτηκε όλη η πόλη για να μας υποδεχθεί. Η διεύθυνση του ιδρύματος στην πορεία διοργάνωσε αρκετές εκδρομές σε όλη την επικράτεια του νησιού.

Φοιτούσα στο Γυμνάσιο Κισσάμου και Σέλινου και οι σχέσεις με μερικούς από τους συμμαθητές μου κρατούν μέχρι σήμερα. Έχω δημιουργήσει μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο και μέσω αυτής μας δίνεται η ευκαιρία οι φιλίες και οι δεσμοί να δυναμώσουν ακόμη περισσότερο. Με το τέλος της σχολικής χρονιάς, δεν επέστρεψα στην Κύπρο. Από την Κρήτη πήγα απευθείας Λονδίνο, όπου ζω και εργάζομαι μέχρι σήμερα. Θεωρώ ότι τα βιώματά μου στο οικοτροφείο αποτελούν μια ξεχωριστή και γενικά ευχάριστη εμπειρία. Έχω αποκομίσει ωραίες αναμνήσεις, γι’ αυτό και κάθε χρόνο επισκέπτομαι το Καστέλι.
Το ότι φιλοξενήθηκα στην Κρήτη, μακριά από την οικογένειά μου, δεν το βλέπω σαν θυσία αλλά επιβαλλόταν κατά κάποιο τρόπο για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Πιστεύω πως οι νεότερες γενιές είναι τυχερές που δεν βίωσαν τη φρίκη του πολέμου, είναι όμως και εκείνοι οι άτυχοι συνάμα, που δεν έχουν μια τέτοια εμπειρία όπως την έζησα εγώ.