ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΑΛΔΑΜΗΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

 Ανθούλας Νταγκουνάκη Φιλολόγου

 Ο Στυλιανός Φαλδαμής γεννήθηκε στα Παπαδιανά του πρώην Δήμου Ιναχωρίου, το 1921, από μία απλή φτωχή και αγροτική οικογένεια, όπως ήταν η συνηθισμένη εικόνα της εποχής στα χωριά μας.

Εκει τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Αθανασίου, κι ύστερα παίρνοντας μοναδικό εφόδιο την ευχή των φτωχών γονιών ήρθε στο Καστέλλι, διαμένοντας μόνος σε νοικιασμένο δωμάτιο, οπό την ηλικία των δώδεκα χρόνων, για να τελειώσει το εξατάξιο γυμνάσιο.
Ενώ ήταν τελειόφοιτος, γεγονός ξεχωριστό για την εποχή του, ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, 1940- 1945, οπότε επέστρεψε ασυζητητί στο χωριό του ως γεωργός, πλάι στους γονείς του, που τον είχαν κιόλας ανάγκη. Είναι χαρακτηριστικές οι λεπτομέρειες από τις αναμνήσεις του. Επειδή λέει οι φτωχοί γονείς του δεν είχαν βόδια, τον έστελναν να δουλέψει δυο μέρες σε οικογένεια με βόδια,
για να ανταποδώσουν εκείνοι με μια μέρα. Άραγε άξιζα όσο μισό βόδι; Φιλοσοφούσε αργότερα. Μέσα του όμως πάντα στριφογύριζε το ανήσυχο πνεύμα. Οπότε το 1945 ήρθε στην Αθήνα, γράφτηκε στη Νομική σχολή, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1951. Η Αθήνα όπως και η Ελλάδα ολόκληρη σπαράσσεται τότε από τον εμφύλιο. Άγγλοι, αριστεροί, δεξιοί βρισκόταν σε αντιπαραθέσεις. Δεν ήξερες από που θα σου ’ρθει η αδέσποτη, θυμόταν αργότερα.

H Αθήνα του δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και φτάνει συχνά να διαβάζει κάτω από τους δημόσιους λαμπτήρες τον καιρό των εξετάσεων. Οι καιροί δύσκολοι γενικότερα, οπότε για βιοποριστικούς λόγους και για να απαλλαγεί από το στρατιωτικό, κατατάσσεται στην αστυνομία πόλεων. Αργότερα άνοιξε η σχολή υπαστυνόμων και τον καλούν ως υπαξιωματικό. Όμως εκείνος ὁ ήπιος άνθρωπος, η ακέραια προσωπικότητα, δεν ήταν δυνατόν να συμβιβαστεί με τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα του αστυνομικού.

Από το 1951 ως το 1953 ως πτυχιούχος της Νομικής, μπήκε με εξετάσεις στο Τελωνείο, ενώ παράλληλα έκανε και την άσκηση για δικηγόρος. Η υπαλληλική ιδιότητα τον στένευε. Το ατίθασο πνεύμα του δε συμβιβαζόταν εύκολα με έναν απλό υφιστάμενο.

Ξεκίνησε έτσι να δικηγορεύει το 1953, ανώνυμος, άγνωστος και άσημος, στο χάος της απρόσωπης Αθήνας, χωρίς κανένα στήριγμα. Αλλά το τόλμησε.

Όμως από νωρίς ξεχώρισε το όνομά του για την σπάνια εντιμότητα, οπότε κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου και γρήγορα απέκτησε μεγάλη και υψηλή πελατεία.

Ακολούθησαν πολλές γνωριμίες, όπου του έδωσαν κύρος, σεβασμό κι εκτίμηση, ηθική ικανοποίηση και αμοιβή στη δύσκολη πορεία που μόνος χάραξε, αλλά προπάντων μόνος σμίλεψε.

Άνθρωπος πράος ,ήρεμος, βαθιά φιλοσοφημένος, περισσότερο αγωνιούσε πως θα συμφιλιώσει τους αντιδικούντες, παρά πως θα κερδίσει χρήματα, όπως θα ήταν το ευκολότερο και το συνηθέστερο.

Στην καθημερινή του ζωή ήταν αρχοντάνθρωπος, με ξεχωριστό παράστημα. Αληθινός εκφραστής των παραδοσιακών αξιών του τόπου μας: δηλαδή της γνήσιας ανθρωπιάς, της ανεπιτήδευτης ευγένειας, της απροσποίητης σεμνότητας, του κρητικού φιλότιμου, της αντρίκειας ευθύτητας, της προσφοράς που δεν αποσκοπεί σε οφέλη.

Στην Αθήνα από τα πρώτα χρόνια, υπήρξε πυρήνας του κρητικού στοιχείου, ιδρυτής του Συλλόγου Εννιαχωριανών Αττικής, χρηματοδότης του πολλές φορές. Στάθηκε το «εννιαχωριανό καταφύγιο». Τα Παπαδιανά είχαν ξεχωριστή θέση στην ψυχή του παρά τις σκληρές εμπειρίες

της παιδικής ζωής. Ήταν τακτικός επισκέπτης και πάντα καλοδεχούμενος. Και πως να μην ήταν αφού το κατακαλόκαιρο ερχόταν σαν τον Άγιο Βασίλη για τα παιδιά του χωρίου του.

Μετά το 1990 ιδιώτευσε πλέον στο γραφείο του στη Σταδίου, αλλά αφιλοκερδώς και ευχαρίστως προσέφερε υπηρεσίες και παντός είδους βοήθεια σε όποιον του ζητούσε.

Πέθανε απλά κι αθόρυβα, αλλά στητός, ολόρθος και περήφανος, με εκείνο το αετίσιο βλέμμα του, στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 2006.

Σύζυγός του ήταν η κ. Παναγιώτα Αλμπάνη, φιλόλογος, Αθηναία στην καταγωγή, αλλά κρητικιά στο πνεύμα και στην ψυχή. Πραγματική σύντροφος του αείμνηστου Στέλιου Φαλδαμή, για πολλά χρόνια, υπήρξε στέρεο στήριγμα και για το σώμα του και για τις σκέψεις του και για τα οράματά του.

Αυτή υπήρξε η πνοή του σημερινού έργου, αυτή πραγματοποιεί τα σχέδια πού εκείνος είχε καταστρώσει, αυτή υλοποιεί τα οράματα μιας ολάκερης ζωής. Δεν μας ξαφνιάζουν βέβαια αφού χρηματοδότησαν μαζί για το τότε Δήμο Ιναχωρίου, το μνημείο για τη σφαγή του Λαφονησιοῦ, την προτομή του Καθεκλά στη Βάθη και μία παραδοσιακή βρύση στην πλατεία του χωριού του, τα Παπαδιανά.

Διαψεύδουν με τις πράξεις τους περίτρανα, όσους διαλαλούν πώς στην εποχή μας κυριαρχεί μόνο ο υπερκαταναλωτισμός, ο μηδενισμός και ο ατομισμός, πού οδηγούν σε κόσμο χωρίς αξίες και οράματα. Και όμως υπάρχουν και σύγχρονοι οραματιστές με έργα που τους κάνουν αθάνατους.

Για την πόλη της Κισάμου είναι γνωστές οι δωρεές της οικογένειας Φαλδαμή.

Με δωρεά της οικογένειας, της κυρίας Παναγιώτας Φαλδαμή, ανακαινίσθηκε πτέρυγα στο παλιό γηροκομείο για να μετατραπεί σε Κέντρο για ανιακούς με 17 κρεβάτια. Σαν σήμερα πριν απο 20 χρόνια περίπου, τελέστηκαν τα εγκαίνια του «Φαλδάμειου Οικήματος», στο όποιο εκτός των γραφείων της διοίκησης της Μητρόπολης μας, περιλαμβάνει αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, βιβλιοπωλείο, δανειστική βιβλιοθήκη, αίθουσα συσκέψεων και παρεκκλήσι αφιερωμένο εις τον Άγιο Στυλιανό που γιορτάζει σήμερα. 

Ο Στυλιανός Φαλδαμή έχει ανακηρυχθεί απο την Μητρόπολη μας, σαν μέγας ευεργέτης και στην σύζυγο του απονεμήθηκε η ύψιστη τιμητική διάκριση της Εκκλησίας της Κρήτης, ο Σταυρός του Αγίου Τίτου.