ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΣΗΦΗ

Γράφει ο Γιώργος Τσιμπογιάννης*

Απέναντι από το μοναδικό - τότε- Γυμνάσιο Καστελίου Κισσάμου, υπήρχε και υπάρχει ακόμη και σήμερα (μετεξελιγμένo από το μικρό γιο του σε mini market) το καφενείο του Σήφη. Κι όταν μιλάμε για καφενείο των αρχών του 60, δεν εννοούμε το σημερινό καφέ. Εκτός από τα σερβιριζόμενα τότε είδη καφενείου, είχε και τα απαραίτητα είδη παντοπωλείου, ο ίδιος δε εξυπηρετούσε τους μαθητές τόσο κατά τις ώρες των διαλειμμάτων, όσο και κατά τις ώρες της κοπάνας. Επιπλέον σε ορισμένες εορτές το καφενείο μετατρέπονταν σε ταβέρνα με σουβλάκια καθώς επίσης είχε ταβέρνα με σουβλάκια στα πανηγύρια της περιοχής. Επιπλέον εξέτρεφε αριθμό προβάτων, των οποίων το γάλα εμφιάλωνε και διένειμε καθημερινά στα σπίτια που του ζητούσαν. Είχε φιάλες υγραερίου και ήταν και πρατήριο άρτου.
Ο μεγάλος γιος του ήταν συμμαθητής μου στο κοντινό 2ο Δημοτικό Σχολείο και ο παππούς μου ήταν τακτικός θαμώνας του καφενείου.
Μόλις έμπαινες από την κεντρική είσοδο, ήθελες δεν ήθελες έβλεπες ένα μεγάλο κάδρο που κρέμονταν στην ακριβώς απέναντι τοίχο και απεικόνιζε το θρυλικό πλοίο ΑΒΈΡΩΦ. Σ' αυτό είχε κάνει τη ναυτική του θητεία ο πατέρας του, ο οποίος με κάτασπρα μαλλιά και μουστάκι ήταν μόνιμος θαμώνας του καφενείου. Αν δεν κάνω λάθος, έξω από το κάδρο και ανάμεσα τζαμιού και κορνίζας, υπήρχε καρφωμένη και η φωτογραφία του, ως ναύτη. Το καφενείο λειτουργούσε σε 24ωρη βάση και σ' αυτό βοηθούσαν η μητέρα του Σήφη, που έζησε 104 χρόνια, η γυναίκα του, ο συμμαθητής μου γιος του και σπανιότερα ο αγροφύλακας αδελφός του. Επειδή το σπίτι του ήταν ακριβώς πάνω από το μαγαζί, μπορούσες να τον βρεις οποιαδήποτε ώρα, στη σπάνια περίπτωση που ήταν κλειστός ( Αυτή η άτιμη η φιάλη του υγραερίου τελείωνε τις πλέον απίθανες ώρες). Πάντα πρόθυμος να σηκωθεί και να εξυπηρετήσει έκτακτες καταστάσεις. Στο καφενείο έβρισκες να διαβάσεις τις μοναδικές εφημερίδες της γειτονιάς - τοπικές και πανελλαδικές - γιατί η μιάμιση δραχμές που κόστιζε η καθεμιά τους, ήταν δυσεύρετη και ελάχιστοι μπορούσαν να τις διαθέσουν καθημερινά. Προτιμούσαν να τη δώσουν στα παιδιά τους πενηνταράκι - πενηνταράκι, για το καθημερινό κουλούρι.
Πολλά πράγματα σ' αυτό το μαγαζί, μου έκαναν εντύπωση και θα προσπαθήσω να περιγράψω. Μετά από τον κύριο χώρο, δεξιά μεν, υπήρχε ένα μεγάλο επαγγελματικό ψυγείο και πίσω του γινόταν η προετοιμασία των παραγγελιών, ενώ αριστερά είχε ένα μακρύ διάδρομο που κατέληγε στην πίσω αυλή. Σ' αυτό το διάδρομο και κατά μήκος του, εμφιάλωνε διάφορα αναψυκτικά, κυρίως γκαζόζες. Σε μια μεγάλη γούρνα με νερό και σαπουνάδα, υπήρχαν βυθισμένα τα μπουκάλια. Έπαιρνε μια στενόμακρη βούρτσα, την πέρναγε μέσα στα μπουκάλια, την έκανε πάνω-κάτω και τα έβαζε στη διπλανή γούρνα που τα ξέπλενε με καθαρό νερό. Όταν τελείωνε, τα έπαιρνε ένα ένα και τα πήγαινε σε μια όρθια μηχανή. Κατέβαζε ένα μοχλό και γέμιζε το μπουκάλι και τέλος πατούσε ένα πεντάλ για να μπει το διοξείδιο. Εκεί κάθε λίγο άκουγες ένα μπαμ και το μπουκάλι έσκαζε από την πίεση σαν χειροβομβίδα, γεμίζοντας γυαλιά το χώρο. Ο ίδιος φορούσε ένα ολόσωμο προστατευτικό μανδύα και δεν άφηνε κανένα να μπει στο χώρο αυτό. Στο πρόσωπο δεν φορούσε κάτι και θεωρώ ότι με κάποιο τρόπο το προστάτευε, γιατί ποτέ δεν τον είδα χτυπημένο. Στο καφενείο αυτό, ο ΟΤΕ, εγκατέστησε λίγο πριν από το 1970 το τηλέφωνο της γειτονιάς της Καμάρας. Στην αρχή, μιλούσες μόνο με προαναγγελθείσα συνδιάλεξη. Στο τέλος, μετά την πραγματοποίησή της, έπαιρνε ο υπεύθυνος, το τηλεφωνικό κέντρο και ρωτούσε για το ποσόν της χρέωσης, που συνήθως ήταν αρκετά τσουχτερό για τα δεδομένα της εποχής. Αργότερα η κατάσταση βελτιώθηκε, και απλά έπρεπε να δηλώσεις αν έπαιρνες αστικό ή υπεραστικό που είχε υψηλότερη χρέωση. Λίγο μετά το 1974, μπήκε και μετρητής. Σ' αυτό το καφενείο είδα και πρώτη φορά τηλεόραση (ασπρόμαυρη φυσικά). Για λόγους διαφημιστικούς, στο καφενείο εγκαταστάθηκε, αν δεν κάνω λάθος το 1968, η πρώτη τηλεόραση στην περιοχή, μάρκας lowe Opta (με σήμα ένα λιοντάρι) και το τι γινόταν δεν περιγράφεται. Ειδικά όταν είχε αναμετάδοση ματς (Σάββατο απόγευμα αγγλικό ποδόσφαιρο) ή στίβο,, η γαλαρία έφτανε μέχρι το δρόμο. Θυμάμαι μια δυο φορές πως είχε διακοπεί και η κυκλοφορία των ελάχιστων τότε αυτοκινήτων. Και να φανταστεί κανείς ότι το σήμα έφτανε από Αθήνα - όταν έφτανε- πολύ εξασθενημένο και με πολύ χιόνι.
Όλα αυτά στα μάτια ενός μικρού παιδιού, φάνταζαν σπουδαία. Τη μεγαλύτερη όμως εντύπωση μου έκανε όταν δίναμε εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο με το συνονόματο μου γιο του Σήφη, στο μάθημα της Γεωγραφίας. Βγαίνοντας από την εξέταση, με ρώτησε για τα θέματα και του είπα ότι μας έβαλαν τα προϊόντα της Ρουμανίας και τις πόλεις της Αιγύπτου. Μου αράδιασε μια μια τις πόλεις της Αιγύπτου και τα προϊόντα της Ρουμανίας, κάνοντάς μου και τις σχετικές επιπλήξεις: Ξέχασες να γράψεις για το αλεύρι της Μπραΐλας και το Πορτ Σάιντ; Δεν έχεις ακούσει ποτέ για τον Λεσέψ; Και μου περιέγραψε για το Σουέζ και το καθεστώς του... Κόντεψα να μην εισαχθώ στο Γυμνάσιο από τη Γεωγραφία. Άριστα στα υπόλοιπα, έντεκα (11) στη Γεωγραφία. Είμαι σίγουρος ότι αν έδινε Γεωγραφία μαζί μας, θα αρίστευε. Αυτός ήταν ο Σήφης και το καφενείο του. Είχε ψυχή μικρού παιδιού, αγαπούσε τους μαθητές και έδινε μεγάλο αγώνα για το καθημερινό ψωμί της οικογένειάς του . Θα τον θυμάμαι όσο ζω με πολλή αγάπη. Ας είναι αυτή η αναφορά, μνημόσυνο στη μνήμη του.
* Συνταξιούχος μαθηματικός

Ένα υπέροχο κείμενο για όλους όσους πέρασαν απο το καφενείο του Σήφη, δυστυχώς πάρα την προσπάθεια μου δεν βρήκα καμιά φωτο του καφέ ή τον Σήφη σε ώρα εργασίας.