ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Οι μέρες της πανδημίας, που μας ενέσκηψε και ο περιορισμός στον οποίο, λόγω καραντίνας υποχρεωθήκαμε, ίσως μας έκαναν να σκεφτούμε κάποια πράγματα και ίσως και να προσδιορίσομε ένα νέο τρόπο φιλοσοφίας στη ζωή μας. Το πρώτο και βασικό είναι πως τίποτε δεν είναι σίγουρο για το αύριο. Οι παλιοί άνθρωποι για κάθε προγραμματισμένη εργασία του αύριο, έλεγαν, « αν θέλει ο Θεός και αν επιτρέψει ο καιρός. «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος», έλεγε η μάνα μου, χρησιμοποιώντας μάλιστα την απόλυτη μετοχή, αν και αγράμματη.. Μία ροπή και τα πάντα αιφνίδια ανατρέπονται. Μία ροπή ήταν και ο κοροναιός και τα πάντα κατέρρευσαν σε ισχυρούς και αδυνάτους. Τα πάντα αναβλήθηκαν, σταμάτησαν, ματαιώθηκαν. Η σκιά του θανάτου ακόμη πλανάται, έστω και απομακρυσμένα. Σε όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε αρκετά μαζεμένοι. Ένα μούδιασμα ίσως ακόμα υπάρχει. Ακούσαμε συμβουλές σοφών ανθρώπων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κανόνα ζωής, μακάρι. Ανθρώπων που ενώ υπερείχαν σε πάρα πολλά είχαν μια μοναδική σεμνότητα και νουθετώντας έδιναν μια σιγουριά σε όλους εμάς, που κάθε μέρα εναγωνίως περιμέναμε να τους ακούσουμε. Γι΄αυτό εισέπραξαν αυτοδίκαια το σεβασμό.Άλλωστε ο σεβασμός δεν επιβάλλεται. Κατανοήσαμε πως η γλυκύτητα μπορεί να συνυπάρχει με την αυστηρότητα  και τα δύο μαζί να λειτουργούν για το ατομικό και το συνολικό καλό. Και επιτέλους πειστήκαμε ότι η εφαρμογή των νόμων ή ας τολμήσομε να το πούμε η υπακοή στο νόμο δεν είναι δουλικότητα. Αλλά το σημαντικότερο απ' όλα ήταν κάποιες αξίες ζωής που διάλεξε να μας συστήσει ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόρδας και πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με την απλή καθημερινότητα που ίσως ποτέ δεν εκτιμούμε όσο πρέπει. Είναι ένα απόσπασμα απο ένα διαδικτυακό κείμενο με τίτλο «παράθυρο με θέα». Το παραθέτομε ξανά και ας το έχομε ακούσει ή διαβάσει και άλλες φορές. «Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Μπορώ να γίνω ευτυχισμένη και με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά, με τα καθημερινά των καθημερινών. Μου φτάνει που οι βδομάδες έχουν Κυριακες. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους, που τα καλοκαίρια έχουν νησιά,που οι χειμώνες χιονισμένα πέτρινα σπίτια, που ξέρω να ανακαλύπτω πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που με αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου  μόνο γι αυτούς. Που δε φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ να κλαίω ακόμα και που τραγουδάω μερικές φορές. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπαζουν και μυρωδιές που με γοητεύουν. Μου φτάνουν οι στίχοι του ποιητή, οι μουσικές του Χατζηδακη το χρώμα στους ζωγραφικούς πίνακες και των πεσμένων φύλλων στον κήπο μου, το αναμμένο τζάκι, το χουρχούρισμα της γάτας μου, ο καφές με άρωμα φουντούκι, το κρασί στο ποτήρι». Αλλά δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα. Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά, για να αποκαλύπτουν ορίζοντες για να υπόσχονται το παραπέρα..