ΤΗΛΕΜΑΘΗΜΑΤΑ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Θα ξεκινήσω απο τον χαρακτηρισμό, που αποδίδεται στον εκπαιδευτικό τον άνθρωπο, που έχει άμεση σχέση με την παιδεία. Ο εκπαιδευτικός όλων των βαθμίδων δεν ονομάζεται επαγγελματίας, ονομάζεται λειτουργός, πράγμα που σημαίνει ότι η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια λειτουργία που τελείται απο το δάσκαλο και τους μαθητές του μέσα στην τάξη. Για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα το βασικότερο στην λειτουργία αυτή είναι η επιθυμία του μαθητή να μάθει, είναι ο έρωτας προς τη μάθηση, που δίδαξε ο Σωκράτης.
Ανάμεσα στο μαθητή και στο δάσκαλο καθημερινά οικοδομείται μια σχέση, και μέσα απο αυτή τη σχέση αργά ενσταλάζεται μια γνώση που τα αποτελέσματα της θα φανούν πολύ αργότερα, όταν ο άνθρωπος έχει πλέον μορφωθεί, έχει αποκτήσει παιδεία.
Μέσα στην τάξη, λοιπόν, πέρα απο το μάθημα, που αφορά το γνωσιολογικό μέρος συμβαίνουν και άλλα πραγματα αυθορμήτως κάποιες φορές, όχι πάντα άσχημα. Πέρα απο την αυστηρή συγκέντρωση για την κατανόηση της καινούριας γνώσης, υπάρχει κι ένας αυθορμητισμός της ηλικίας που δημιουργεί στιγμιότυπα, ευχάριστα, δυσάρεστα, αστεία, που παρεμβάλλονται στην πορεία του μαθήματος. 
Ποιος δε θυμάται τι σκαρώνουν τα παιδιά στο σχολειό. 
Ποιος δε θυμάται δάσκαλο-καθηγητή να γίνεται έξω φρενών και να φωνάζει. 
Ποιος δε θυμάται κάποιο σκονάκι επιτυχημένο η αποτυχημένο. 
Ποιος δε θυμάται την κόλλα να παραμερίζεται να δει κάτι ο απο πίσω ή το αντίστροφο την ώρα του διαγωνίσματος.
Ποιος δε θυμάται γέλια στην τάξη.
Ποιος δε θυμάται το πάγωμα στην αναμονή της εκφώνησης τω θεμάτων.
Ποιος δε θυμάται μικρές ανταρσίες μέσα στην τάξη για κάτι που δεν ήθελαν οι μαθητές.
Ποιος δε θυμάται πόσες φορές ξεστράτισε η διδασκαλία σε άλλα θέματα εξ ίσου  ενδιαφέροντα απο το μαθητή και εξ ίσου ωφέλιμα γι αυτόν.
Ποιος δε θυμάται τον ερωτευμένο έφηβο, να μην τον αναγνωρίζεις ξαφνικά. Τα παιδιά πάντα αρέσκονται σε συζητήσεις πέρα απο το μάθημα, πέρα απο το βιβλίο τους, ποιος δε θυμάται το διπλανό του να διαβάζει Μίκυ Μάους, ή να βλέπει φωτογραφίες και τον καθηγητή να ωρύεται.
Και όλα αυτά στο μέτρο γενόμενα υπηρετούν την παιδεία του μαθητή, αλλά και θεμελιώνουν τον κόσμο των αναμνήσεων και ευχάριστων και δυσάρεστων.
Δεν ξέρω,όμως όλα τα παραπάνω για ένα που τα παρακολουθεί on camera μήπως και θεωρηθούν ότι καταστρατηγούν το τυπικό του μαθήματος και αρχίσουν πολλών ειδών παρεμβάσεις.
Κάποτε θυμάμαι παρακολουθήσαμε όλοι οι συνάδελφοι των σχολείων της πόλης μας μια δοκιμαστική διδασκαλία απο εκλεκτό συνάδελφο που οικειοθελώς είχε προσφερθεί, παρουσία του γενικού επιθεωρητή, και του επιθεωρητή ειδικότητας.
Στο τέλος έγινε η αξιολόγηση της διδασκαλίας και η τοποθέτηση των συναδέλφων, ανάλογα. Η διδασκαλία ήταν πολύ καλή και οι κριτικές καλές. Εντύπωση μου έκαναν δύο παρατηρήσεις. Ένας συνάδελφος είπε ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Τίποτε  ανάλαφρο δε διέκοψε για λίγο το μάθημα, έστω για μια ανάσα. Η άλλη παρατήρηση ήταν ότι ο συνάδελφος δε συμβουλεύτηκε καθόλου το ρολόι του με αποτέλεσμα να κτυπήσει το κουδούνι χωρίς να ολοκληρωθεί όλη η διαδικασία του μαθήματος. Να σημειώσομε ότι η διαδικασία μέσα στη διδακτική ώρα περιλαμβάνει, είσοδο στην τάξη, ένα καλημέρισμα, μια σύντομη εξέταση των προηγουμένων και αναζήτηση των εργασιών, απευθύνοντας το λόγο σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά (αυτό σημαίνει και δημοκρατικό μάθημα), παράδοση του νέου μαθήματος και δόσιμο εργασιών για το σπίτι πριν να χτυπήσει το κουδούνι.
Φανταστείτε, λοιπόν, όλη αυτή η διαδικασία να είναι εκτεθειμένη στις κάμερες και να υπόκειται στην κριτική του κάθε άσχετου ή σχετικού αλλά  κακοπροαίρετου.
Και ξεχάσαμε να αναφέρομε την αγωνία του καθηγητή  για το μοντελάκι που θα φορεί, ή το χτένισμα που θα έχει, ή για το λάθος ίσως ή την παράλειψη που τυχόν θα κάνει.
Ας συνέλθομε και ας αφήσομε το σχολείο στην όποια ανθρωπιά έχει.
Απλά ας του ξαναδώσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια.
Υπάρχουν τρόποι να αξιολογηθούν τα πάντα, ως όφειλαν χρόνια τώρα να αξιολογούνται και όπως τόσοι άλλοι χώροι αξιολογούνται. Όσοι αξιολογηθήκαμε, ούτε βλαφθήκαμε, ούτε τραυματιστήκαμε  ψυχικά....
Στην εκπομπή «Στα Άκρα» άκουσα καθηγητές  συνταξιούχους να λένε "Τριάντα χρόνια στο δημόσιο σχολείο, κανείς ποτέ δεν αξιολόγησε τι κάναμε!!!!
Αξιολογείστε αφού διορίσετε μόνιμους δασκάλους και καθηγητές που θα μένουν τουλάχιστον δυο χρόνια στην ίδια  θέση, γιατί πως να αξιολογήσεις τον περιφερόμενο, αλλού κάθε χρόνο και αν τον προσλάβεις......υποτίθεται και τον επόμενο χρόνο.