ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΚΑΛΙΤΙΣΣΑΣ

Όλοι γνωρίζουμε ότι η εντυπωσιακή μονή της Χρυσοσκαλίτισσας και ο περιβάλλων χώρος της, δεν θα είχε την ανάπτυξη που έχει αν δεν υπήρχαν οι Αρχιμανδρίτες, οι Μοναχοί & οι Μοναχές που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από το μοναστήρι. Όποιος ανατρέξει στο μοναστικό παρελθόν της Μονής, θα διαπιστώσει ότι όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, συντέλεσαν στο να γίνει ο σημερινός Φάρος της Ορθοδοξίας, στον οποίο εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε ελεύθερα να επικοινωνούμε με την φύση αλλά πάνω απ’ όλα με τον εαυτό μας.

Λόγω της ηλικίας μου, δεν γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όμως, γνωρίζω έναν σημαντικό άνθρωπο από αυτούς, τον Πατέρα Νεκτάριο Παπαδάκη, ο οποίος αποτέλεσε (και αποτελεί ακόμα ) σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Μονής. Χαμογελαστός & αξιαγάπητος πάντα, συντέλεσε στην ζωή και στην φήμη του μοναστηριού. Καθώς επίσης, επί σειρά ετών, λειτουργούσε σε όλες τις γύρω εκκλησίες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με τον λόγο και την ιεροσύνη του, έβαλε την δική του σφραγίδα στον τόπο μας.
Τα τελευταία χρόνια ζουν στο μοναστήρι ο Ηγούμενος π.Αγαθάγγελος, ο Διάκονος π. Ευμένιος & ο Μοναχός Μιχαήλ. Θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου σε αυτούς οι οποίοι καθημερινά εργάζονται, ο καθένας με τον δικό του τρόπο αλλά πάντα με τον ίδιο κοινό στόχο. Από χρονιά σε χρονιά η Μονή αναπτύσσεται όλο και περισσότερο. Ένα ευχαριστώ σίγουρα είναι λίγο, αλλά είναι ουσιαστικό. Και ξέρετε, ενώ προσπαθούν για τον τόπο μου, τον τόπο σου, τον τόπο μας, το μοναστήρι μας, κάποιοι άλλοι με τον δικό τους τρόπο, προσπαθούν να εναντιωθούν σε αυτό. Σίγουρα, έχουμε Δημοκρατία και ο καθένας  από εμάς είναι ελεύθερος να πιστεύει και να εκφράζει την άποψη του. Όμως, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει κάτι πολύ σημαντικό. Ότι οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν όχι μόνο για το δικό τους καλό, αλλά πάνω απ’ όλα για το δικό μας.
Κάθε χρόνο, έρχονται άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου, για να προσκυνήσουν, να περιηγηθούν στο μοναστήρι. Σε αντίθεση με εμάς, τους ντόπιους, που το μόνο που έχουμε μάθει να κάνουμε καλά, είναι μονίμως να κριτικάρουμε, και στο τέλος να χάνουμε την ουσία του δάσους εστιάζοντας μόνο στο δέντρο. Σαν αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να δούμε πραγματικά τι μπορεί να μας προσφέρει μία επίσκεψη μας στην Μονή. Κάθε μορφή κριτικής και κουτσομπολιού, τρώει

γραμμές από την ζωή μας, και μάλιστα μπόλικες. Γκρίνια, ζήλια, θυμός, μνησικακία και όλα τα συναφή. Είναι σαν να πίνουμε το δηλητήριο και να ευχόμαστε να σκοτώσει τον άλλον. Όλα αυτά στην αρχή νομίζουμε ότι μας εκτονώνουν. Στο τέλος, μας γονατίζουν. Υπάρχει κάτι όμως που μας γεμίζει πολλές γραμμές. Κάνει μαγικά. Ευγνωμοσύνη το λένε. Ευγνωμοσύνη, για αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από την Μονή. Ευγνωμοσύνη, για αυτούς που είναι σήμερα. Πάντα η πόρτα του μοναστηριού είναι ανοιχτή για όλους μας και ιδιαίτερα ανοιχτή είναι η καρδιά τους, η μεγαλοσύνη της ψυχής αυτών των ανθρώπων, έτοιμοι να μας υποδεχτούν, να μας καλωσορίσουν και να μας μυήσουν με το ήθος και την παιδεία τους, στην σημασία της Εκκλησίας και στον λόγο του Θεού. 
Σας ευχαριστώ έναν προς έναν ξεχωριστά για το έργο σας, για την επιμονή και υπομονή σας. Μα πάνω απ’ όλα σας ευχαριστώ γιατί κάθε φορά που επισκέπτομαι την Μονή, ανεβαίνω ψυχικά. 
Ελάτε στο μοναστήρι, επισκεφθείτε τον Ναό, προσκυνήστε & περιφερθείτε στους χώρους του. Και τότε θα καταλάβετε ότι το χρυσό σκαλί είναι κάπου μέσα σας, μην το ψάξετε έξω από εσάς. 
Κωνσταντίνα Λιτσαρδάκη