ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

 Όσοι δουλέψαμε στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση για πολλά χρόνια και μάλιστα στον τόπο μας, δεν αγαπήσαμε μόνο το σύνολο εκπαίδευση, με το οποίο ασχολήθήκαμε αλλά και τους χώρους που χρόνια μας στέγασαν δασκάλους και μαθητές, με όλες τις δυσκολίες που κατά καιρούς συναντούσαμε. Όσο μπορούσαμε και όταν είχαμε αρμοδιότητα, όπως μπορούσαμε συντηρήσαμε αυτούς τους χώρους, αξιοποιώντας τα χρήματα που λιγοστά πάντα το κράτος μας έδιδε.
Ωστόσο το σχολείο δεν είναι απλά ένα κτίριο.

Είναι  ένα άθροισμα εννοιών, που αυτό το άθροισμα υπερβαίνει κατά πολύ τα μέρη αξιακά, διαχέεται και επηρεάζει όλη μας τη ζωή και αφήνει αυτό που λέγεται παιδεία. Το σχολείο είναι μια φωλιά που μαζεύονται τα παιδιά σαν τα πουλιά μικρομέγαλα και προσπαθούν να πετάξουν με τα φτερά της γνώσης. Εκεί άνθρωποι που υποτίθεται πως αγαπούν και τα παιδιά και τη δουλειά που κάνουν, θα τα βοηθήσουν να ανοίξουν τα φτερά τους.
Τις ύστερες μέρες μετά το σεισμό στην Κίσαμο, ένα τόπο με ιστορία στην εκπαίδευση και στη φιλοξενία εκατοντάδων παιδιών με σκοπό να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο και Λύκειο Επαγγελματικό και Γενικό, είδαμε η βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης να βρίσκεται χωρίς στέγη. Μετά το σεισμό κατεδαφιστέο είπαν το κτίριο που στέγαζε χρόνια τα Λύκεια. Μόνο αυτό συμφέρει να γίνει και να κτιστεί καινούριο. Σε ένα τόπο που τα σχολεία μας ήταν πάντα πρωινά και που το πρωινό πρόγραμμα για άλλες περιοχές αποτέλεσε όνειρο χρόνων, σήμερα τα Λύκεια του τόπου σε απογευματινή βάρδια το ένα εδώ το άλλο εκεί  φιλοξενούνται. 

Τα εργαστήρια λέει πραγματοποιούνται σε ιδιωτικά καταστήματα.... Και όλα αυτά εν αναμονή κοντέινερ για να στεγαστούν μονιμότερα τα σχολεία μέχρι κατεδαφίσεως του παλαιού και ανεγέρσεως του νέου που όπως είπε κάποιος υπουργός και κάποιοι των οργανισμών σχολικών κτιρίων, θα χρηματοδοτηθεί; απο το ΕΣΠΑ. Αν γράφονται αυτές οι γραμμές είναι γιατί η όλη ιστορία φέρνει μελαγχολία για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης στην πόλη μας. Φανταστείτε το πρόγραμμα του μαθητή. Το πρωί φρέσκος θα προσέρχεται στο φροντιστήριο που είναι κανόνας πια, και τώρα θα υποκαταστήσει και το πρωινό σχολείο. (Με όλη την εκτίμηση προς τα φροντιστήρια, το φροντιστήριο δεν είναι σχολείο, είναι μια μορφή  εκπαίδευσης). Το μεσημέρι, ο μαθητής, αφού φάει θα πάει στο Λύκειο μέχρι το βράδυ, που για παιδιά που μεταφέρονται με λεωφορεία σε χωριά σημαίνει μετά τις 8, οπότε πρέπει να ακολουθήσει μελέτη για την επομένη. Οι προσωρινές λύσεις εφησυχάζουν και φαίνονται να βολεύουν. Με αυτό τον εφησυχασμό της κοινωνίας φοβούμαι πως τα σχολεία Λύκεια του τόπου μας θα αργήσουν να αποκατασταθούν. Μην ξεχνούμε πως η ίδρυση και το κτίσιμο σχολείων υπήρξαν πάντα αίτημα των κοινωνιών που η πολιτεία, πιεζόμενη υλοποιούσε. Η κοινωνία μας με τους φορείς της ας μην εφησυχάζει. Και επειδή αλλαγές ετοιμάζονται στην παιδεία, ιδίως στην επαγγελματική μήπως βρεθούμε και προ εκπλήξεων κάτι να χάνομε, κάτι να καταργείται. Ας υπάρξουν δραστηριοποιήσεις να αρχίσουν γρήγορα οι απαιτούμενες διαδικασίες για το καινούριο  ή όποιο μόνιμο ασφαλές σχολείο για τα παιδιά, ώστε να στεγαστούν τόσο το Γενικό Λύκειο όσο και το Επαγγελματικό Λύκειο ή μια μορφή επαγγελματικής εκπαίδευσης ξανά στον τόπο μας. Ας υπάρξει εγρήγορση γιατί πιθανόν να υπάρξει διάθεση απομάκρυνσης. Ως τόσο σε κάθε περίπτωση η επαγγελματική εκπαίδευση ή μια μορφή επαγγελματικής εκπαίδευσης θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στον τόπο μας. 
Κρίμα δεν άξιζε τέτοια υποβάθμιση!