ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΗ ΝΙΚΟΛΑ

Γρ'αφει η Στέλλα Ξεν. Καρτάκη
... Του προστάτη των ναυτικών μας. Δεν είχα ποτέ ναυτικό στο περιβάλλον μου. Αντίθετα, είχαν οι φίλες μου οι νησιώτισσες πατεράδες και δικούς, κι έτσι κατά μια έννοια, έμαθα να νοιάζομαι κι εγώ, κι άτυπα εντελώς, να τον γιορτάζω τον Άγιο χρόνια τώρα. Να ανάβω ένα κεράκι για εκείνους που βρίσκονται στα μακρινά πελάγη μακριά από τους ανθρώπους τους... Όταν βλέπω άγκυρα, σκέφτομαι γυναίκες και κόρες να προσμένουν, αρραβωνιαστικές να ονειρεύονται ή γιους έτοιμους να πάρουν ευθύνες και φυλλάδιο ναυτικό. Στα βαθιά είν η ζωή για εκείνους... Στα λιμάνια και στα πελάγη.
Άντρα ναυτικό στην οικογένεια δεν είχα, -πεδινός ο τόπος μου, στο χώμα και στα λιόδεντρα η ζωή μας-, μα είχα θείο Νικόλα. Ψηλό, απότομο, αυστηρό, γαλανομάτη. Ο τελευταίος από τα πέντε παιδιά του προπάππου. Στα νιάτα του πουλούσε πάγο. Κι έκανε παρέες. Ήξερε, λένε, τον Ερωτόκριτο, λέξη προς λέξη. Κι ας μην πήγε στο σχολειό, κι ας μην έμαθε γράμματα. Ήταν ο τραγουδιστής του Ρωτοκριτου. Πρωτοπαντρεύτηκε πολύ μικρός. Ξαναπαντρεύτηκε μεσόκοπος. Τον αγάπησαν πολύ δύο γυναίκες. Δεν ξέρω αν τις αγάπησε εκείνος. Αγαπούσε τον ανιψιό του, τον πατέρα μου, τα βαριά τσιγάρα, και το ραέτι... Ήμασταν μικρά, όταν πήγαμε στη γιορτή του εκείνο το βράδυ. Πήγαμε να του πούμε "χρόνια πολλά θείο"... Κι αμέσως η γυναίκα του, έτρεξε να μας διορθώσει. 
-Παππού να τον λέτε, παππού ... 
-Μα εμένα ο παππούς μου πέθανε βιάστηκα να απαντήσω... 
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι λοιπόν, που δεν κράτησαν στα χέρια τους παιδιά δικά τους, ούτε εγγόνια να τους πουν χρόνια πολλά, τ' Αη Νικόλα, τ' Αη Δημήτρη, της Παναγίας... Οι μέρες το καλούν, και τα πρέπει της καρδιάς μας. Να λέτε χρόνια πολλά και σε όσους δεν έχουν να τους γιορτάσουν και να τους θυμούνται....
Με ένα ποτήρι νερό και μία καλή κουβέντα τη κάνεις τη γιορτή. Μέρα που είναι, να έχουμε ανοιχτούς ουρανούς και γαληνεμένες θάλασσες.
Μέρα που είναι, ο Αλέξης, θα ήταν 26 χρονών. Όπως έγραψε και μία φίλη, θα ήταν επιστήμονας, καλλιτέχνης, ερωτευμένος, ευτυχισμένος. Ας ήταν ότι ήθελε. Ας ζούσε. Στη μνήμη του λοιπόν η μέρα, και στον κάθε Νικόλα, Γιώργο, Ανδρέα, οτιδήποτε...που ξεχνάμε να του πούμε χρόνια πολλά!