Σκιές να γίνετε, παλεύουνε πολλοί, μα μην πικραίνεστε. Όσο και να παλεύουνε, ο κόπος τους στου ανέμου τα γυρίσματα και στου γιαλού τα κύματα, σβήνει και χάνεται. Και της πατημασιάς σας τ’ αποτύπωμα, με ύπουλη μανία, πασχίζουνε να σβήσουνε. Μάταια όμως. Τα χέρια και τ’ ακράνυχά τους γδέρνουνε και κόμποι απ’ το αίμα τους στη γη σταλάζουν. Μα εκείνη, ώρα δε χάνει και τις μιαρές σταλιές τις αποδιώχνει, το άλλο, το άγιο αίμα, μη μολύνουν. Αυτό, που με της μάνας τη στοργή, κρατά στον κόρφο της σα θησαυρό και το φυλάει.
Ιεροί παππούδες,
Μην πικραίνεστε. Γιατί, πολλοί είναι κι όσοι δεν ξεχνούνε. Κι είναι πολλές οι νιες ψυχές που στην αθιβολή σας μόνο, αστράφτουνε και κεραυνούς τα μάθια τους γεννούνε. Κι ορκίζονται πως άξια, την ώρα της ευθύνης, θα σταθούνε.
Ιεροί παππούδες,
Μην πικραίνεστε. Τα ό,τι εκάματε κι εδώσατε, γραμμένα αιώνια. Όχι μονάχα στα βιβλία, μα παντού, σε κάθε σπιθαμή του τόπου που μας έτυχε πατρίδα να νογούμε. Βράχοι, δρυγιάδες, φάραγγες και νερομάνες, βοτάνια στη Μαδάρα και διπλογυρισμένοι ανθοί στου κάμπου τα περβόλια, για σας, σπορά του Διγενή, διηγούνται! Εσάς καλολογούνε!
(Ξημερώματα 1ης Δεκεμβρίου 2019, 106 χρόνια μετά...)
Γιάννης Μυλωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.