του Νίκου Ρεβελάκη (τότε φοιτητής Πολυτεχνείου)
Όταν έγινε το πραξικόπημα (21-4-1967) πήγαινα στην Α΄ Λυκείου. Παρακολουθούσα ως μαθητής τους αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ένωσης Κέντρου ενάντια στο βασιλιά και στην ξενοκρατία.
Μου έκανε εντύπωση ότι οι πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν το μάθημα «Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος και Δικαίου» και ερωτώ γιατί; Δεν πρέπει τα Ελληνόπουλα να παίρνουν δημοκρατική αγωγή από το σχολείο ή πρέπει να γίνουμε όλοι φασίστες;
Είναι αλήθεια, οι συνταγματάρχες δεν κατάργησαν τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία είχε προ πολλού καταργηθεί από τους ίδιους τους Ηρακλείς της. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει όμως, μετά τη συνεννόηση βασιλιά – Παπανδρέου – Κανελλόπουλου πηγαίναμε για εκλογές στις 28 Μαΐου. Στις 21 Απριλίου έγινε το πραξικόπημα, και ερωτώ: Γιατί; Ποιος ο λόγος;
Ο λαός δεν αντέδρασε στη δικτατορία. Ελάχιστες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μόνο η νεολαία από το 1970 και μετά, άρχισε να αντιδρά.
Αποκορύφωμα όλης της αντίδρασης της νεολαίας και του λαού, που άρχισε να ξυπνά, ήταν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστούν οι νέοι μας ότι υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το ποδόσφαιρο.
Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς.
Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου.
Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρατοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας».
Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο.
Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Αυτά συνέβησαν στα τέλη του Μάρτη του 1973.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα.
(Από το βιβλίο «Το Πολυτεχνείο ζει; Όνειρα –Μύθοι – Αλήθειες»
Επιμέλεια Δημήτρης Παπαχρήστος - Εκδόσεις Λιβάνη -2004)
Μου έκανε εντύπωση ότι οι πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν το μάθημα «Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος και Δικαίου» και ερωτώ γιατί; Δεν πρέπει τα Ελληνόπουλα να παίρνουν δημοκρατική αγωγή από το σχολείο ή πρέπει να γίνουμε όλοι φασίστες;
Είναι αλήθεια, οι συνταγματάρχες δεν κατάργησαν τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία είχε προ πολλού καταργηθεί από τους ίδιους τους Ηρακλείς της. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει όμως, μετά τη συνεννόηση βασιλιά – Παπανδρέου – Κανελλόπουλου πηγαίναμε για εκλογές στις 28 Μαΐου. Στις 21 Απριλίου έγινε το πραξικόπημα, και ερωτώ: Γιατί; Ποιος ο λόγος;
Ο λαός δεν αντέδρασε στη δικτατορία. Ελάχιστες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μόνο η νεολαία από το 1970 και μετά, άρχισε να αντιδρά.
Αποκορύφωμα όλης της αντίδρασης της νεολαίας και του λαού, που άρχισε να ξυπνά, ήταν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστούν οι νέοι μας ότι υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το ποδόσφαιρο.
Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς.
Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου.
Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρατοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας».
Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο.
Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Αυτά συνέβησαν στα τέλη του Μάρτη του 1973.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα.
(Από το βιβλίο «Το Πολυτεχνείο ζει; Όνειρα –Μύθοι – Αλήθειες»
Επιμέλεια Δημήτρης Παπαχρήστος - Εκδόσεις Λιβάνη -2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.