ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ...ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.Η Ελληνική Κοινωνία και η Ελληνική Πολιτεία, έχουν βαθύτατη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, όχι μόνο για τη συνεχιζόμενη προσφορά τους, αλλά και για λόγους ευαισθησίας απέναντι σε μια ομάδα πολιτών που καθίστανται εκ των πραγμάτων όλο και πιο αδύναμοι.Σήμερα, τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα «Τιμημένα Γηρατειά», βιώνουν τη χειρότερη  εποχή τους. Η  σύνταξή τους δεν τους καλύπτει το μήνα. Δεν υπάρχουν  δομές φιλοξενίας  για  μοναχικούς ηλικιωμένους ή είναι ελάχιστες. Το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» είναι σημαντικό, αλλά  χρειάζεται ενίσχυση. Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανύπαρκτη. Δεν έχουν σωστή Ιατρική, Φαρμακευτική και Νοσοκομειακή Περίθαλψη ..και τόσα άλλα....
Και ένα ποίημα της Χρυσούλας Πλοκαμάκης για τα γηρατειά.
-Περνά ο καιρός και χάνεται..τα νειάτα μας αφήνουν...
στους πόνους και στη μοναξιά ...τη θέση τους τη δίνουν...
Κι όπως κυρτώνει το κορμί...και ρυτιδιάζει η όψη...
σαν το μαχαίρι έρχεται... ο χρόνος να μας κόψει...
Μα πριν να φτάσει εκείνηνα .. η μέρα η μοιραία...
θα πρεπε η κάθε μέρα μας να ...μοιάζει πιο σπουδαία...
Κι αν έρθει μέρα που ο γονιός...αδύναμος θα στέκει...
ας μην του πει το σπλάχνο του...''Κάτσε εκεί...παρέκει!!!''
Κάποτε κείνος ο γονιός ...γινότανε θυσία...
και ό,τι κι αν στερήθηκε...είχε περίσσια αξία...
Μικρός εσύ ...ακούμπαγες στους ώμους του τα βάρη...
και ο γονιός τα σήκωνε...μ' αγάπη και καμάρι...
Σου μίλαγε ώρες πολλές...μ' υπομονή τα βράδια...
τους φόβους σου τους έδιωχνε...τα μαύρα τα σκοτάδια...
Μερόνυχτα καθότανε...άγγελος στο πλευρό σου...
κι έπαιρνε πάντα δύναμη απ' το χαμόγελό σου...
Τα βήματά σου οδήγησε...έξω από το σχολείο...
Σαν το παγώνι εφούσκωνε...σαν έπαιρνες βραβείο...
Τώρα που πια τα κότσια του ...χάσαν τις αντοχές τους...
να μην ''πετάξεις'' τους γονείς...και με αγάπη πες τους...
''Αυτά που εσείς προσφέρατε...ξέρω να τα εκτιμήσω...
τα χιόνια στα μαλλάκια σας..μ' αγάπη θα τα ντύσω...
Κι αν είν' οι μέρες δύσκολες...όσο μπορώ κι υπάρχω...
θέλω πατέρα την ευχή...ως τα στερνά μου να 'χω...
Όπως κι εσείς επράξατε...στους τυχερούς γονείς σας...
μ' ό,τι δυνάμεις έχω εγώ...θα βρίσκομαι μαζί σας...
Φώτο ο παππούς μου Παπαδόγιαννης και η γιαγιά μου Αναστασία Καρτάκη απο τα Πλακάλωνα, άγιοι και σοφοί άνθρωποι.