ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Στα κακοτράχαλα βουνά με το σουραύλι και το ζουρνά
Πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής, κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τους  ευλογείς
Για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς
Από την Ήπειρο ως το Μοριά κι απ’το σκοτίδι στη Λευτεριά
Το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια
Κριτής  κι  αφέντης είναι ο  Θεός  και δραγουμάνος του ο λαός.
  Ν. Γκάτσος

Ο χώρος του ελληνισμού ήταν κάποτε πολύ μεγαλύτερος. Έλαμπε η Βασιλίς των πόλεων με την Αγιά Σοφιά της, το μέγα μοναστήρι. Αυτοκράτορες κι αυτοκρατόρισσες τον διαφέντευαν άλλοτε καλά και άλλοτε αδέξια. Νικηφόροι, Κομνηνοί, Κωνσταντίνοι, Ιουστινιανοί. Με ένα όνομα ο Διγενής μάχονταν για τη δόξα της Αυτοκρατορίας που μετεξελιγμένη ήταν μια συνέχεια του κλασσικού κόσμου. Ώσπου «η Πόλις Εάλω». Έσβησε το κάλλος και η λαμπρότητα. Μετανάστευσε το πνεύμα στη Δύση.
Λίγοι Έλληνες περιοριστήκαμε σε μια φλούδα γης, σε ένα τόπο κλειστό και κακοτράχαλο, μικρές οι πεδιάδες του, μακρά τα ποτάμια που όταν γίνονται χείμαρροι κοντεύει να σε πνίξουν. Παράξενοι κι εμβληματικοί οι άνθρωποι του, διαμόρφωσαν μια ταυτότητα και με αυτή ταξίδεψε στους αιώνες το καράβι που λέγεται Ελλάδα.
Ένα πανηγύρι ήταν όλη η ζωή και όταν πολεμούσε κι όταν είχε ειρήνη κι όταν ήταν λεύτερη, από την Ήπειρο ως το Μοριά κι ως την ξεκομμένη Κρήτη.
Στο διάλειμμα από τη μάχη, μη λογαριάζοντας το θάνατο, χορεύουν και τραγουδούν οι ήρωες κι ο Κολοκοτρώνης, κι ο Καραϊσκάκης κι ο Νικηταράς, κι ο Μακρυγιάννης παίζει τον ταμπουρά του κι οι Κρήτες στις ρίζες τραγουδούνε το ριζίτικο τους. Χορεύουν οι κλέφτες, χορεύουν οι αρματωλοί χορεύουν οι αντάρτες.
Χρόνια κρατάει το πανηγύρι στα μαρμαρένια αλώνια. Πότε έχομε να παλέψομε την Ανατολή, πότε να παλέψομε τη Δύση, πότε το Βορρά και πότε να «περιθάλψομε» το Νότο. Πονηρό το τσακάλι και ύπουλο, φοβερή σε δύναμη η αρκούδα!!
Με μια ιδιαίτερη αγαπητικιά σχέση με τους Αγίους και το Θεό, οι άνθρωποι αυτού του τόπου έχουν την Πίστη τους στο Θεό και αυτόν ορίζουν Κριτή τους.
Δε γέννησε αυτός ο τόπος βασιλιάδες και γαλαζοαίματους να τον κυβερνήσουν. Κι όταν μας τους έστειλαν οι ξένοι για να διαφεντέψουν ύστερα από λίγο ο λαός με το Μακρυγιάννη σήκωσαν πάλι επανάσταση. Κριτής και αφέντης ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός, ο λαός που ορίζει καλά ή κακά τους κυβερνήτες του.
Αυτή είναι η ταυτότητα του ελληνισμού, που ποιητικά μας έδωσε παραπάνω με τόσο λυρισμό ο ποιητής Νίκος Γκάτσος.
Ένα τρελλοβάπορο είναι η Ελλάδα λέει και ο εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, καθώς δίδει τη δική του εκδοχή και απορεί συνάμα.......

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
             Ας πιστέψομε πως ούτε τώρα θα χαθούμε...
Ευτυχία Δεσποτάκη