ΑΛΑΤΣΙ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΙΚΟ

Δεν είναι τροφή, αλλά το χρειαζόμαστε. Στο παρελθόν ήταν τόσο πολύτιμο, που το χρησιμοποιούσαν ως νόμισμα. Για χάρη του γίνονταν ακόμα και πόλεμοι. Ίσως ήταν και το πρώτο "ναρκωτικό" της ανθρωπότητας.
Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι αλυκές ανήκαν στις κατά τόπους κοινότητες και πόλεις ή σε ιδιώτες οι οποίοι τις καλλιεργούσαν και κατέβαλαν το αλατιάτικο, κατά κεφαλήν φόρο, στις τουρκικές Αρχές. Στο τρίτο έτος της Επανάστασης του 1821, το 1823, το αλάτι έγινε μονοπωλιακό είδος από τα επαναστατημένα εδάφη. Μέχρι το 1900 όλες οι αλυκές πέρασαν στο κρατικό μονοπώλιο. Το 1902 λειτουργούσαν 16 αλυκές τα έσοδα των οποίων χρησιμοποιούνταν για την αποπληρωμή εθνικών χρεών.
Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου λειτουργούσαν 25 αλυκές, από τις οποίες το 1996 λειτουργούσαν μόνο οχτώ: δύο στο Μεσολόγγι, δύο στη Λέσβο και από μία στο Κίτρος Ημαθίας, στη Θεσσαλονίκη, στη Μέση Κομοτηνής και στη Νέα Κεσσάνη Ξάνθης, με συνολική ετήσια παραγωγή 120.000-200.000 τόνους. Σε πολλές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, υπήρχε μονοπώλιο αλατιού μέχρι το 1985.
Στην Κίσαμο το Μονοπώλιο βρισκόταν στην Περίδου, παράλληλο προς βόρεια της Σκαλίδη και εκτός απο το αλάτι είχε όλα τα κρατικά προϊόντα της εποχής. Σπίρτα, φωτιστικό πετρέλαιο (για τις λάμπες) τραπουλόχαρτα, (ενδεχομένως να ξεχνάω κάποιο) υπεύθυνος ο Θεοδωράκης Γιώργος.