ΜΙΑ ΜΙΝΙ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΚΡΗΤΗΣ

Αύριο θα γίνει παρουσίαση της Μελέτης Μουσικών Κρήτης στο δημαρχείο Κισάμου. Το έργο που ξεκίνησε σαν ιδέα το 1999 απο τον Στέλιο Κουνελάκη έφτασε σήμερα να βρίσκεται τόσο κοντά στην υλοποίηση του που μας χρειάζεται όλους.
Απο τις σελίδες του blog έχουμε γράψει και έχουμε ανεβάσει γνώμες επώνυμες και ανώνυμες όλα αυτά τα χρόνια. 
Επειδή δεν θα τις ενθυμίστε σήμερα & αύριο θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε όλους αυτούς που επώνυμα κατέθεσαν την άποψη τους.
Πρώτα παραθέσω την γνώμη του φίλου Λευτέρη που την θεωρώ σαν πιο εμπεριστατωμένη, και αιτιολογημένη.
" Συζητιέται εδώ και αρκετό καιρό η εν λόγω κίνηση. Και μαθαίνουμε ότι τώρα τελευταία, μπαίνει με περισσότερη ενεργητικότητα η δημιουργία του μουσείου. Θετικό; Σίγουρα ναι άλλωστε ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό μας και μάλιστα, με τον ποιοτικό πολιτισμό, μας βρίσκει σύμφωνους.
Ο Στέλιος Κουνελάκης, δραστήριος Λουσακιανός, πρώην δημοτικός σύμβουλος στην Κίσαμο, έχει κάνει τον δικό του, προσωπικό αγώνα, για την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας, μιας ιδέας που αν πάρει σάρκα και οστά, σίγουρα θα καινοτομήσει στο πολιτιστικό και μουσικό γίγνεσθαι της Κρήτης.
Δεν είναι όμως λίγες οι φωνές της όποιας αντιλογίας. Και αυτές οι φωνές έχουν είτε τοπικιστικό, είτε προσωπικό, είτε ιδιοτελές υπόβαθρο. Για να είμαστε και ειλικρινείς, καλά κάνουν και υπάρχουν αυτές οι φωνές, άλλωστε δημιουργούν υγιές διάλογο.
Η Κίσαμος, έχει ένα πράγμα για να καυχάται περισσότερο από όλα: Την μουσική της κουλτούρα και την στρατιά των καλλιτεχνών, τραγουδιστών, χορευτών, μαντιναδολόγων. Δυστυχώς όμως, οι επίσημοι φορείς, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, έχουν αφήσει όλη αυτή την στρατιά ελέω Θεού. Πολλοί λαϊκοί μας καλλιτέχνες έχουν ξεχαστεί από τους πάντες και είναι ελάχιστες, αλλά αξιέπαινες, οι προσπάθειες καταγραφής τους. Επίσης, στην σημερινή εποχή, που έχει εμπορευματοποιηθεί η μουσική μας, φαντάζει πολύ ρομαντικό έως...παλιομοδίτικο το "ασπρόμαυρο" πλάνο των παλιών μουσικών και χορευτών.
Αλλά και το χειρότερο, η Κίσαμος, δεν έχει σταθεί στο ύψος της, αποδίδοντας φόρους και τιμές. Αντιθέτως, αρέσκεται στα "πανηγυράκια", τιμώντας πολλές φορές(για το θεαθήναι) ανθρώπους που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την περιοχή και καμία απολύτως προσφορά στην περιοχή. Μιλώντας παλιότερα με έναν φίλο από τα Ανώγεια, μας είπε χαρακτηριστικά "να είχαμε έστω μισό Ναύτη, μισό Κουτσουρέλη, θα τρανταζόταν η Κρήτη από τις εκδηλώσεις που θα κάναμε για την μνήμη τους". Εμείς δυστυχώς, δεν τραντάζουμε ούτε το... Καστέλλι.....!!
Στην δημιουργία του Μουσείου αυτού, η πρόταση που έχουμε να κάνουμε και σαφώς θα την αιτιολογήσουμε, είναι να συμπεριληφθούν όλοι οι "υπηρέτες" της μουσικοχορευτικής παράδοσης του νομού Χανίων. Μην ξεχνάμε, ότι τα Χανιά γενικότερα είναι μια πλουσιότατη περιοχή, μια πραγματική κοιτίδα του μουσικοχορευτικού μας πολιτισμού. Όπως λοιπόν πρέπει να αποδίδουμε φόρο τιμής στους Κιώρους, στους Κουτσουρέληδες, στους Φαντήδες, στους Μαριάνους, στον Χάρχαλη κ.ο.κ., έτσι πρέπει να αποδίδουμε φόρους τιμής στον Κουφιανό, στον Πλακιανό, στον Βουρογιάννη, στον Κλεινάκη, στον Λεβεντάκη, στον Γαλαθιανό κλπ. Άλλωστε, κι αυτοί με τον τρόπο τους, επέδρασαν στην τοπική μας πολιτιστική κουλτούρα και άφησαν βαθιά χαραγμένα τα σημάδια τους.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος από μεριάς μας και σίγουρα, δεν έχει να κάνει με κανένα "τοπικιστικό κόλλημα", αλλά με ρεαλιστική και καθαρή εικόνα των πραγμάτων. Η ίδρυση αυτού του μουσείου με παγκρήτιο χαρακτήρα, είναι κάπως άστοχη και αδόκιμη, κι αυτό γιατί η χανιώτικη "υφή" αυτών των πραγμάτων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις μουσικές τάσεις των υπολοίπων νομών. Δηλαδή, ο λυρισμός για παράδειγμα που επιδεικνύει η ανατολική Κρήτη, δεν έχει καμία σχέση με την δωρικότητα των Λουσακιών και των Χανίων γενικότερα. Θα είναι προτιμότερο και κατά την γνώμη μας, πιο ωφέλιμο, το να υπάρχει ένα ανάλογο μουσείο ανά νομό που να παρουσιάζει την τοπική μουσική και χορευτική ιστορία, έτσι ώστε ο επισκέπτης να έχει την ευχέρεια να μαθαίνει και να αναγνωρίζει την ποικιλομορφία που υπάρχει (ή, έστω υπήρχε) στο νησί μας, σε κάθε νομό, σε κάθε επαρχία. Άλλωστε, αυτό το πολύβουο και πολύχρωμο πολιτιστικό και μουσικοχορευτικό μωσαϊκό της Κρήτης, είναι το σημαντικότερο στοιχείο που κάνει την κρητική παράδοση να ξεχωρίζει παντού.
Υπάρχει όμως και άλλο ένα ερώτημα που πολλοί έχουν θέσει: Γιατί στην Κίσαμο, στις Λουσακιές αυτό το μουσείο και όχι για παράδειγμα, στα Κεραμιά, στον Αποκόρωνα, στα Σφακιά, στο Σέλινο;
Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε από μεριάς μας, ίσως να είναι περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα: Διότι, η Κίσαμος, οι Λουσακιές ώς μάνα του κρητικού συρτού, είναι η περιοχή που κράτησε ανόθευτη και γνησιότερη, ίσως από κάθε άλλη περιοχή του νομού, την μουσικοχορευτική έκφραση. Αυτό ίσως να ακούγεται πολύ τοπικιστικό, σίγουρα όμως, οι καταξιωμένοι ερευνητές που ήρθαν κατά καιρούς στον τόπο αυτόν, δεν έχουν κανένα τοπικιστικό όφελος, αντιθέτως, τόσο ο αείμνηστος Αμαργιανάκης, όσο και οι διεθνούς φήμης μουσικολόγοι (Μποβύ, Λεϊντί, Μαγκρίνι κλπ), έδωσαν με τις καταγραφές τους ένα στοιχείο, ότι δηλαδή η μουσικοχορευτική παράδοση είναι ολοζώντανη και γνήσια σε αυτό το μικρό δυτικό άκρο του νησιού μας.
Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε ότι ΟΛΟΙ οι φορείς του νομού μας, που ασχολούνται με τα της παράδοσης, με μπροστάρη τον σύλλογο μουσικών Χανίων "Ο Χάρχαλης", πρέπει να συνδράμουν και να στηρίξουν με διάφορες ενέργειες, την δημιουργία αυτού του μουσείου, που σίγουρα δεν θα έχει "ιδιωτική υφή", ούτε "ιδιοτελείς" σκοπούς, αλλά θα υπάρχει με μοναδικό γνώμονα την αναγνώριση προσώπων και πραγμάτων που ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ τα μέγιστα στον λαϊκό μας πολιτισμό και που θα διέπεται από αγάπη και μεράκι προς τα ήθη και έθιμα μας.