ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Κάποτε τα ελαιοτριβεία ήταν εξολοκλήρου χειροκίνητα ή αλογοκίνητα (γαιδουροκίνητα). Χειροκίνητο ήταν το πιεστήριο, που το δούλευαν άνθρωποι, γυρίζοντας πέρα - δώθε ένα κυπαρισσόκορμο. Το πιεστήριο συνδεόταν με έναν όρθιο περιστρεφόμενο άξονα, τον «εργάτη», που ολόγυρά του τυλίγονταν και ξετυλίγονταν ένα χοντρό καραβόσκοινο με το «βίντζι». 
Το βίντζι, συνδεόταν με τον κυπαρισσόκορμο του πιεστηρίου για να το κατεβάζει και να αυξάνει τη πίεση.

Αργότερα τα πιεστήρια έγιναν υδραυλικά και καταργήθηκε ο «εργάτης» και οι εργάτες που δούλευαν σ’ αυτόν. Πιο αργότερα καταργήθηκαν και τα άλογα, γιατί ήρθαν οι πετρελαιομηχανές και κινούσαν αυτές τα λιθάρια. Με τον καιρό η όλη εγκατάσταση και λειτουργία των λιοτριβιών άλλαξε και το λιοτρίβι πήρε το όνομα εργοστάσιο και όλα γίνονταν πιο γρήγορα, πιο καλά, πιο καθαρά και πιο άκοπα για τους εργάτες και για τους ίδιους τους παραγωγούς.
Τα περισσότερα χωριά είχαν και έχουν το ελαιοτριβείο τους (την φάμπρικα τους), μάλιστα σε πολλά χωριά υπήρχε και υπάρχει το συνεταιριστικό ελαιοτριβείο, όπου μέτοχοι ήταν όλοι οι χωριανοί -οι πρώτες εταιρίες λαικής βάσης - που λέει και η ταμπέλα στα Περβόλια. Ποιο παλιά και σε χωριά δίχως καλούς δρόμους κάθε σπίτι είχε και το δικό του ελαιοτριβείο. Τέτοια ιδιωτικά συναντάμε σε πολλά υπόγεια, σε σπίτια στα ορεινά της επαρχίας μας..  που ακόμα βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση.
Ένα μουσείο θα ήταν οτι πρέπει ....