ΣΤΑ 3 ΔΑΚΡΥΑ ΠΕΝΑΛΤΙ

Από τότε που γινόταν σκοτωμός στο σπίτι μέχρι να μου υπογράψει ο πατέρας μου το πρώτο δελτίο στον Κισσαμικό ένιωθα πως με κάποιο έντεχνο, υπόγειο ή και απροκάλυπτο καμιά φορά τρόπο τα Χανιά είναι ο ποδοσφαιρικός νταβατζής του νομού. Λογικό ήταν ως ένα βαθμό. Εκεί είναι η πρωτεύουσα, εκεί η μεγάλη αγοραστική δύναμη, εκεί οι προπονητές εκεί οι πιο πολλοί ποδοσφαιριστές, εκεί και τα λαμόγια που καθόριζαν και τη μοίρα αυτών που δε μπορούσαν να την καθορίσουν από μόνοι τους.
Πέρασαν χρόνια χάθηκαν παίκτες, ευκαιρίες, κύλησε το νερό ώσπου η μοίρα αποφάσισε να αποδώσει κάποιας μορφής δικαιοσύνη. 
Οκτώ δεκαετίες και κάτι μετά την ίδρυση της η ομάδας μας βρήκε το μεγάλο της ευεργέτη.

Αντώνης Ροκάκης λέγεται και είναι ο σημερινός ηγέτης της ΠΑΕ Κισσαμικος, είναι αυτός που πραγματικά άλλαξε την ιστορία και την αίγλη του συλλόγου.
Ευεργέτης. Βαριά λέξη. Εγώ νομίζω του αξίζει ως ένα βαθμό.
Η ομάδα μας άρχισε να ανεβαίνει επίπεδα κατηγόριες και σιγά σιγά άρχισε και τραβά και μολυβιές στον ποδοσφαιρικό ελληνικό χάρτη δηλώνοντας την κρητική/κισσαμίτικη καταγωγή της.
Μετά ήρθε ο σεβασμός. Όπου έπαιζες λέγανε ωραία ομάδα αυτή και νοικοκυρεμένη.
Μετα ήρθε η καταξίωση.
Έφτασες να ξεφτιλίσεις τον ιστορικό Πανιώνιο στα καλά του και να παίξεις με τον Παναθηναϊκό διπλούς αγώνες για το κύπελλο Ελλάδας. Μεγαλεία και στιγμές απ αυτές που γράφουν την ιστορία του εκάστοτε κλαμπ.
Βεβαία η μετάβαση απο το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει και τίμημα.
Αρχίσανε τα στημένα ματς. 

Όπα σορρυ εννοώ οι φήμες για στημένα, αρχίσανε οι χοντρές υποχρεώσεις σε μισθοδοσίες τρέχοντα έξοδα και γενικά εκεί που όλα ήταν ρομαντικά και όλοι τρέχαμε αμέριμνοι στα λιβάδια μπήκαμε σ' ένα λούκι αποξένωσης, σκληρού επαγγελματισμου με παίκτες απο όλες τις γωνίες της γης και προπονητές που δεν εμιλούσανε την κρητική διάλεκτο. 
Οκ, κανενα προβλημα οι μεγαλες αγαπες δε μασανε κι εμεις φωναζαμε Κισσα ολε, ωσπου...
ΩΣΠΟΥ Η ΟΜΑΔΑ ΜΠΟΥΚΩΣΕ
Ζαλίστηκε απ τα πολλά τα γκάζια. 
Και μαζί με την απότομη άνοδο στο ασανσερ της ευτυχίας της κολλήσανε τα άντερα στο πάτωμα.
Ο κόσμος ήθελε να έχει ομάδα στα σαλονάκια αλλά δεν ήθελε να προσφέρει κάτι για να τη διατηρήσει εκεί.
Ήθελε να γουστάρει που η Κισσαμικάρα τον κάνει περήφανο άλλα όλα καλά αφού ο Ρόκος πληρώνει.
Εδώ είναι και το μεγαλύτερο λάθος αυτών που τόσα πρόσφεραν στον Κισσαμικό τα τελευταία χρόνια. Ενώ ξόδεψαν τόσα λεφτά, χρόνο και γνωριμίες αποδείχθηκαν ανήμποροι να "επικοινωνήσουν" με την κοινωνία. 

Οι κατηγορίες των "αυλικών" του Ροκάκη οτι δε βοηθούν οι Καστελιανοί είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι οτι η φιλότιμη αλλά πλήρως ερασιτεχνική διοίκηση Ροκάκη δεν κατάφερε ΠΟΤΕ σε αυτή την 6ετια να αγγίξει την καρδιά των Κισσαμιτών. Δεν είχε τη γνώση ούτε και τη διάθεση.
Ο ευεργέτης όμως δεν είναι κανένας βλακάκος.
"Η ομάδα πρέπει να παραμείνει βιώσιμη" είπε. 
Μα γιατί να μείνει βιώσιμη ντε και καλά η ομάδα σε επίπεδο football league σου λέει ο απλός ο γνήσιος ο ρομαντικός.??
Αν δεν την αντέχει η Κισσαμίτικη αγοραστική δύναμη ας επιστρέψει σε επίπεδα που θα είναι βιώσιμη χωρίς "ενέσεις" και ανορθογραφίες.
Όμως ο ηγέτης της είχε ήδη αποφασίσει. Μόνος του ή με την παραίνεση κάποιας "ανώτερης δύναμης" είχε μέσα του ρίψει τον κύβο.
Η ομάδα πάει στα Χανιά συνεργάζεται με μια διαλυμένη πλην όμως ιστορική ομάδα και δηλώνει ως έδρα τα Περιβόλια.
Οι παίκτες δεν τρώνε πλέον στου Δημήτρη, δεν κοιμούνται στου Αντώνη, δεν παίζουν στο "νετ" της πλατείας. Δεν πίνουν καφέ στην πόλη, δεν αναπτύσσουν σχέσεις με οικογένειες δεν κυκλοφορούν, δεν υπάρχουν, δε γκομενίζουν, δεν αναπνέουν στο Καστέλι.
Η ομάδα ξεριζώθηκε βίαια.

ΟΧΙ, δεν διαλύθηκε όπως λένε κάποιοι, ξεριζώθηκε όμως.
Η πόλη μας απλά δεν έχει ομάδα ποδοσφαίρου.
Κι έρχομαι πίσω στον ευεργέτη της.
Ο Αντώνης Ροκάκης είναι πέραν του βέβαιου αποδεδειγμένο οτι αγαπά τον Κισσαμικό και ονειρεύεται να τον δει όσο πιο ψηλά. Αλλά ποιον Κισσαμικό? Ποια ομάδα?
Μα δεν εχουμε πια ομαδα στην πολη μας.
Εγώ-και όσα πάντοτε δημοσιοποιώ είναι μόνον προσωπικές απόψεις-δεν έχω να τον κατηγορήσω για κάτι. Πρόσφερε τόσα και ίσως να προσφέρει ακόμα περισσοτερα.
Αλλά πλέον δεν ξέρω τι να φωνάξω στο γήπεδο στην περίπτωση που ξαναβρεθώ εκεί. 
Τι να φωνάξω? Χανιά ολε? Κισσα ολε?
Δε βγαίνει σύνθημα με ομοιοκαταληξία, μα κυρίως στη δική μου την καρδιά δε βγαίνει η φωνή αυτή που πηγάζει απο την παιδική αήττητη αγάπη για ένα σύνολο που δείχνει την ιστορική καταγωγή του ήρωα.
Κι ο ηρωας αυτος εχει καταγωγη την Κισσαμο.
ΚΙΣΣΑΜΙΚΟΣ λεγόταν ο ήρωας....
Νικόλας Εμμ. Σεγρεδάκης