ΑΚΟΥ ΕΚΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΡΑΒΙ

Ένας Κισαμίτης κάθεται στο λιμάνι και περιμένει το πλοίο που θα τον πάει στον Πειραιά. Είναι εκνευρισμένος γιατί το πλοίο αργεί να έρθει. (Καλλιώρα όπως συνέβαινε στην γειτονιά μας)  
Πάνω στα νεύρα του, αρχίζει και κλωτσάει ότι βρίσκει μπροστά του.
Ξαφνικά κλωτσάει ένα λυχνάρι. Το λυχνάρι χτυπάει σε μια πέτρα, σκάει και βγαίνει ένα τζίνι. Tο Τζίνι βλέπει τον Κρητικό και του λέει:
– Ευχαριστώ αφέντη μου με γλίτωσες. Ήμουν τόσα χρόνια κλεισμένος εκεί μέσα… πες μου τώρα μια χάρη και θα σου την κάνω για να είμαστε πάτσι…
– Θέλω του λέει ο Κισαμίτης να φτιάξεις ένα δρόμο από το Καστέλι μέχρι τον Πειραιά, να πηγαίνω με το αυτοκίνητο μου!
– Δεν γίνεται του λέει το τζίνι, αυτό που ζητάς είναι τρομερά δύσκολο ακόμα και για ένα Τζίνι. Θέλει χιλιάδες τόνους άμμου, εκατοντάδες εργολάβους, τεχνικούς, χιλιάδες εργάτες και ας μη σου αναφέρω τα μπλεξίματα με τις κακοτεχνίες, τα φακελάκια, τα ΙΚΑ -μίκα- σύκα και όλες τις άδειες…. Σκέψου κάτι λίγο πιο εύκολο.
Πράγματι…σκέφτεται ο Κισαμίτης και του λέει:
– Εντάξει θέλω να κάνεις την γυναίκα μου να με καταλαβαίνει…
Kαι τότε το τζίνι του λέει:
– Από που είπες ότι θες να ξεκινήσει ο δρόμος;