ΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΕΣΥ ΤΩΡΑ;.

Μετά απο 25 χρόνια ξαναέβγαλα την θρυλική μπάλα και να θυμηθώ τα χρόνια που έπαιζα στον Κισαμικό, στον ΠΓΣ Κισαμικό, την ομάδα που όλοι ήμασταν μια παρέα και παίζαμε για χόμπι και πλάκα. Γήπεδο ξερό, το τσιμέντο ήταν καλύτερο, ματωμένα γόνατα, φανέλα σκισμένη, η μια κάλτσα δεν ήταν όμοια με την άλλη και όλο έπεφτε, καλαμίδες δεν είχαμε και για αποδυτήρια είχαμε το παλιό αυτοκίνητο του Πλευράκη που το βάλαμε στην δυτική μεριά του ρέματος....μην ξεχάσω οτι τις γραμμές του γηπέδου τις βάφαμε μόνοι μας, με ασβέστη....  

Ναι είχαμε παπούτσια με τάπες δερμάτινα.... αλλά που να παίξεις, τις λιμέρναμε λοιπόν ίσα-ίσα να φαίνονται αλλά και πάλι  ..οι περισσότεροι βάζαμε τα ελβιέλα.

Προπονητής ο γυμναστής του σχολείου... καλός και αυστηρός. 15-16 ήμασταν ίσα-ίσα και παίζαμε όλοι... και η μπάλα ήταν ακόμα με φούσκα να σαν και αυτή που βλέπουμε στην φώτο... 45 κιλά που λέει ο λόγος ήταν, κι άμα έβρεχε ποιος να παίξει κεφαλιά; 
Και κόσμος; Πολύς κόσμος, πάνω σε αυτοκίνητα, σε μηχανές... ήταν το γεγονός της Κυριακής.
Και φυσικά όλοι τζαμπουκάδες... και ξέραμε να τιμωρούμε τις αδικίες, εξάλλου τόσα ακούγαμε απο τους μεγαλύτερους.. τον Αποστόλη, τον Κατσικάνταρη, τον Χαιρέτη .. 
Μετά βέβαια ήρθαν τα καλά χρόνια ....