ΝΕΡΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Σύμφωνα με το νόμο του 1909 (άρθρα 14 και 15) κάθε κάτοικος από το 18ο έτος της ηλικίας του και άνω έπρεπε να εργαστεί αμισθί για την κατασκευή ενός δημοτικού έργου μείζονος σημασίας. Ο χρόνος εργασίας του ήταν 8, 6 και 4 μεροκάματα. Παράλληλα δινόταν η δυνατότητα σε όσους δεν ήθελαν να υποβληθούν οι ίδιοι στην εργασία, να πληρώνουν το αντίτιμό της, το οποίο καθοριζόταν ανά τριμηνία από το Δήμαρχο και το Συμβούλιο του Δήμου επί τη βάσει της τρέχουσας τιμής των ημερομισθίων.
Επί δημαρχίας Φουρναράκη λοιπόν και με την βοήθεια των Ελληνοαμερικανών "φίλων" μας, το νερό μεταφέρετε από την "Κρύα βρύση" στα πρώτα σπίτια του Καστελλιού με το σύστημα αυτό. Προσωπική εργασία.
Στην πάνω φωτογραφία διακρίνονται από αριστερά :
Φουρναράκης δήμαρχος Καστελλιού, Δεσποτάκης δωρητής της πετρέλαιογεννήτριας, και οι εργάτες Λιγοψυχάκης και Δουβλετής επί το έργον. Στο σημείο αυτό να πω ότι με την κατασκευή του αγωγού (σιδερένιος ήταν υπάρχει ακόμα σε μερικά σημεία της πόλης, κάποιοι πίνουν ακόμα νερό από αυτόν) ξέσπασε και ένας μίνι πόλεμος με τους Πυργιανούς που έχασαν απότομα το νερό των κήπων τους, για χάρη των πολλών κατοίκων της πόλης. 

Το ίδιο γινόταν και για την δημοτική οδοποιία εκείνα τα χρόνια, προσωπική εργασία και χαρά.