Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ

Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό με το οποίο έχω καταπιαστεί τις τελευταίες τριάντα-σαράντα μέρες, μπορεί να ενδιαφέρει κάποιους από εσάς που έχετε χρόνο για σκότωμα και που όλον ετούτο τον καιρό, ανέχεστε τον βομβαρδισμό των e-mail μου, με όλη την εμπεριεχόμενη γκρίνια μου και τις σκωπτικές παρατηρήσεις μου, αλλά –που και που, θέλω να πιστεύω- και τις εποικοδομητικές προτάσεις μου, που έχουν μείνει σαν άδεια πουκάμισα να αιωρούνται στις περισσότερες  ελληνικές γωνιές του wonderfully wild web (www).
Κάποτε ίσως να έπρεπε να κάνω μια απογραφή! Από τον πάντα φιλικό, ακόμα κι όταν διαφωνούσε με αυτά που έγραφα, Άνεμο Αντίστασης, μέχρι τους Κρήτες Πατριώτες  κι από το left.gr , ως το Πορταλ, του καλού ανθρώπου Άρη (Ζαχαρία τον λένε-γι’ αυτό είναι γλυκός άνθρωπος) Δαβαράκη.
Και φυσικά το blog μου- "My Pillow Book" κοντεύει το ένα εκατομμύριο χτυπήματα και οι επισκέψεις στο προφίλ μου στο Google, φαίνονται σήμερα να είναι πενταπλάσιες από τόσο, αν και το νούμερο αυτό, πέντε εκατομμύρια επισκέψεις, μου ακούγεται υπερβολικό. Ανούσιος κόπος, τριών-τεσσάρων χρόνων συστηματικής ενασχόλησης με τη φρίκη των μνημονίων.  
Τέλος πάντων, τα είπαμε, τα ξαναείπαμε και μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι όλοι τους, αριστεροί και δεξιοί, όλοι τους αδέξιοι είναι, για να μην πούμε τα χειρότερα λόγια, γιατί δεν είναι η ώρα! Σ’ εμάς τους επίδοξους δημοσιολόγους, δεν έμεινε τίποτα πια ούτε να πούμε ούτε να ακούσουμε…
Σκέφτηκα να μοιραστώ, λοιπόν, την εμπειρία αυτή των τελευταίων ημερών με όλους σας. Πατήστε εδώ που τα έγραψα τις προάλλες, για να διαβάστε αν έχετε χρόνο για σκότωμα και θα καταλάβετε τι εννοώ. 
Καλό σαββατοκύριακο σε όλες και σε όλους
Υ.Γ. Ενδέχεται, φυσικά,  να είναι άλλη μια χίμαιρα, άλλη μια απάτη. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία στη ζωή μας. Θα δείξει.