ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ μέρος ΙΙ

Γράφει η Δέσποινα Κουτσουνάκη
Εδώ το 1ο μέρος
..Η τράπεζα λοιπόν είχε πετύχει αυτό που είναι το όνειρο κάθε επιχείρησης: Προσωπική επαφή με τον πελάτη και εμπιστοσύνη από μέρους του. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή των υπαλλήλων σε κάθε υποκατάστημα. Οι υπάλληλοι των υποκαταστημάτων κατάγονταν από τη κοντινή περιοχή, γνωρίζονταν με τους πελάτες και δημιουργούσαν προσωπικές σχέσεις με αυτούς. Τα λόγια, οι συμβουλές, οι προτροπές του κάθε υπαλλήλου είχαν άλλη αξία για τον πελάτη γιατί δεν ήταν τα λόγια κάποιου άγνωστου, μακρινού, ήταν ο λόγος ενός γνώριμου ανθρώπου. Οι επιφυλάξεις που συνήθως έχει κάποιος απέναντι σε έναν άγνωστο δεν υπάρχουν, αποδέχεται πολύ πιο εύκολα πράγματα που αν τα έψαχνε δεν θα τα δεχόταν, δεν τα ψάχνει όμως γιατί δεν υποψιάζεται τον κίνδυνο, ακριβώς όπως ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας σε έναν γνωστό αλλά όχι σε έναν άγνωστο. Ήταν και η ιδέα που είχαμε , τουλάχιστον οι περισσότεροι, για την τράπεζες, ότι εκεί τα χρήματα είναι ασφαλή, δεν είναι όπως το χρηματιστήριο, μέχρι πρόσφατα η έννοια "Τράπεζα" δεν είχε συνδεθεί με την έννοια του κινδύνου και του ρίσκου.
     Τα τελευταία χρόνια κανείς δεν φύλαγε χρήματα στο σπίτι του καθώς οι κλοπές δεν ήταν πια σπάνιο φαινόμενο. Έτσι όσοι είχαν χρήματα για αποταμίευση τα έβαζαν στη τράπεζα. Για ασφάλεια..... Η Τράπεζα βέβαια γνώριζε τα πάντα για τον πελάτη της: το ύψος του λογαριασμού, την κίνηση, το κάθε τι. Οι λογαριασμοί αποταμίευσης ήταν αυτοί που την ενδιέφεραν γιατί δεν κινούνταν. Καλούσαν λοιπόν τούς πελάτες να περάσουν από την τράπεζα να συζητήσουν. Πολλά τα τηλεφωνήματα,- μιλάω από προσωπική πείρα - μέχρι να πετύχουν τον σκοπό τους. Είχαν να προτείνουν στον πελάτη ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, - θυμάμαι πολύ καλά ότι αυτή τη λέξη είχε χρησιμοποιήσει ο Νίκος στη δική μου περίπτωση - της Τράπεζας που τον συνέφερε περισσότερο γιατί θα του απέδιδε περισσότερο τόκο.
          Μικρές -πικρές- ιστορίες
  Θα αρχίσω με την δική μου.
Προτείνει λοιπόν ο Νίκος το πρόγραμμα της Τράπεζας που αποδίδει μεγαλύτερο τόκο. Ρωτάω εγώ γιατί η τράπεζα δίνει μεγαλύτερο τόκο από τις άλλες τράπεζες και απαντά ότι αυτό γίνεται για να κρατήσει η τράπεζα τους πελάτες της. Ωραία, δεν θέλω όμως να βάλω όλα μου τα χρήματα σε ένα πρόγραμμα. Όμως λέει, το πρόγραμμα είναι προνομιακό και δεν μπορείς να συμμετέχεις σε αυτό με λιγότερα από 50.000 ευρώ. (Φυσικά εδώ έμπαινε το ποσό που υπήρχε στην κατάθεση του κάθε πελάτη, αν έκανε αυτή την ερώτηση). Το "πρόγραμμα" το ονομάζει "ΧΡΥΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ" και έχει ως εξής: 
Το 10% μπαίνει σε ένα βιβλιάριο, που γράφει επάνω "ΧΡΥΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ"και το 90% γίνεται μερίσματα. Ρωτάω τι είναι τα μερίσματα, δεν ξέρω, το ακούω πρώτη φορά. Δεν καταλαβαίνω την απάντηση, σκέφτομαι πως δεν ξέρει να το εξηγήσει και νοιώθω και άσχημα που τον φέρνω σε δύσκολη θέση. Και του λέω, Νίκο, τα μερίσματα είναι μετοχές; Γιατί δεν θέλω μετοχές, δεν έχω παίξει ποτέ στο χρηματιστήριο, δεν πιστεύω σε αυτά. Με διαβεβαιώνει ότι δεν είναι μετοχές. 
Επόμενη Ερώτηση. Τα μερίσματα έχουν σταθερή αξία; Μπορούν να χάσουν την αξία τους; Όχι λέει, δεν έχουν χάσει την αξία τους ποτέ. Αν έρθω του χρόνου και ζητήσω τα χρήματα μου θα μου δώσεις όσα βάζω εγώ σήμερα; Ναι!!  Αν έρθω μετά από δύο χρόνια θα πάρω τα ίδια χρήματα; Ναι, και περισσότερα!!! Και αν χρειαστώ χρήματα μπορώ να τα πάρω όποτε θελήσω; Βεβαίως αφού περάσουν τρεις μήνες. Και αφού τονίζω ακόμα μια φορά ότι αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ασφάλεια των χρημάτων που τα προόριζα για το μεταπτυχιακό του γιου μου, σαν να μην πω τι, υπέγραψα.
     Λίγο καιρό μετά με ρώτησε ο αδερφός μου αν έχω χρήματα στην τράπεζα Χανίων. Του απάντησα καταφατικά και ξαναρώτησε μήπως μου τα έκαναν μετοχές γιατί αυτό είχε γίνει στην πεθερά του. Όχι, δεν είναι μετοχές απάντησα, ξέρεις ότι είμαι εναντίον αυτών των πραγμάτων.
    Δεν είχα αντιληφθεί όμως ότι αυτό που είχα υπογράψει, ήταν κάτι χειρότερο από μετοχές...
Ακολουθούν άλλες δυο ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές από το χωριό μου.
Συνεχίζεται