ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Το θέμα των μεταναστών-προσφύγων είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας απασχολεί μετά τα οικονομικά μας... το διαπιστώνω καθημερινά ακόμα και στα διάφορα σχόλια που αναρτούν πλέον επώνυμα συμπολίτες μας. 
Φόβος από την μια, γιατί ανοίγουμε μια πόρτα που δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει, κατανόηση από την άλλη μιας και η μεγάλη μερίδα των ανθρώπων αυτών είναι δίχως μοίρα. Αγανάκτηση γιατί δεν μας λογαριάζει πλέον κανένας και οι αποφάσεις παίρνονται δίχως την συγκατάθεση μας, συμπόνοια από την άλλη μιας και ανάμεσα στους μετανάστες-πρόσφυγες βλέπεις μικρά παιδιά, ρημαγμένες οικογένειες. 
- Σύγκριση του τότε με το τώρα, που κάποιοι προσπαθούν να μας "θυμίσουν" δεν μπορεί να γίνει, ούτε υπάρχει κοινό στοιχείο... κάποτε δεχτήκαμε δικούς μας ανθρώπους με κοινή γλώσσα, έθιμα και θρησκεία, σήμερα προσπαθούμε να φιλοξενήσουμε προσωρινά λένε, αυτούς που τα κοινά μας στοιχεία είναι μόνο ...η Μεσόγειος.
Οι απόψεις διίσταται και φυσικά από κάθε μπάντα υπάρχει πάντα κάποιος που φανατίζει την ατμόσφαιρα φτάνοντάς την πολλές φορές στα άκρα. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές αυτός που γκαρίζει για τον ερχομό των αλλόθρησκων, να είναι αυτός που από τους πρώτους τρέχει στην γνωστή πλατεία μας, για να βρει 5-6 μαύρους εργάτες που θα του κάνουν την δουλειά του για ένα ξεροκόμματο.
Από την άλλη με τις κινήσεις που κάνει η κυβέρνηση -όχι μόνο στο θέμα αυτό- δεν βρίσκει και πολλούς συμμάχους στην ενδοχώρα και το ξέρει πολύ καλά, γι αυτό προσπαθεί να απαλύνει καταστάσεις μεταφέροντας την δήθεν απόφαση στους δημάρχους.... που όμως και αυτοί μπρος στο βάρος των εξελίξεων, όποια απόφαση και να πάρουν, στο τέλος να είσαστε σίγουροι ούτε που θα ρωτηθούν.
Είναι γνωστό πλέον οτι το Όχι γίνεται πολύ εύκολα Ναι και το Ναι Όχι...
Ας ελπίσουμε οτι δεν θα χρειαστεί να φιλοξενήσουμε περισσότερους από αυτούς που θα έλθουν έτσι και αλλιώς μετά από ένα μήνα.....για την βεδέμα μας.