Αγαπητοί μου αδελφοί,
Αξιωνόμαστε και πάλι να ζήσουμε το «Πάσχα του Καλοκαιριού», να εορτάσουμε την μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Θεομητορικό αυτό πανηγύρι της χαράς και της ζωής, αφιερωμένο στο πάνσεπτο πρόσωπο της Μητέρας του Κυρίου μας, και Μητέρας όλου του κόσμου.
Με τις Ιερές Παρακλήσεις που ψάλλαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο του Δεκαπενταύγουστου ανοίξαμε τις καρδιές μας εις την Μητέρα μας Παναγία και καταθέσαμε τους πόνους και τις αγωνίες μας, τις θλίψεις και δοκιμασίες μας, τους πειρασμούς και τις πτώσεις μας, μα και τις προσδοκίες και τα όνειρά μας, τις χαρές και την ελπίδα μας. Και τούτο, αδελφοί, διότι καλώς γνωρίζουμε ότι η Θεοτόκος Μαρία δεν μένει ψυχρή και αδιάφορη εις τις προσευχές και τα δάκρυά μας, καθώς μοναδικό Της έργο είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία και παράκλησή Της ενώπιον του θρόνου του Μονογενούς Υιού Της και Θεού μας Ιησού Χριστού για όλους εμάς τα παιδιά Της. Εκείνη είναι το αιώνιο καταφύγιό μας: «η ελπίς των απελπισμένων, η βοήθεια των πολεμουμένων».
Τι πιο πολύτιμο και μεγάλο αγαθό στην ζωή από την ελπίδα! Από την ανεκλάλητη πνευματική αυτή χαρά, το οξυγόνο, που ζωογονεί πνευματικά την ύπαρξή μας, που τόσο έχουμε .....
....ανάγκη, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, για να συνεχίσουμε με θάρρος και κουράγιο την πορεία της ζωής μας. Η ελπίδα γίνεται το στήριγμά μας την ώρα της θλίψης και της δοκιμασίας, του πόνου και της αστοχίας. Η ελπίδα ωθεί τα κουρασμένα βήματά μας, φωτίζει το αβέβαιο και σκοτεινό μονοπάτι της ζωής μας και διώχνει από την καρδιά μας την σύγχυση, την αγωνία και την ταραχή.
Σκεπτόμαστε άραγε, αδελφοί μου, σήμερα, σ’ αυτή την μεγάλη γιορτή της Παναγίας μας, σε ποιο πρόσωπο να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας; Που θα ακουμπήσουμε για να ξαποστάσουμε από τον καύσωνα και τις περιπέτειες, τις απογοητεύσεις και τις θλίψεις της ζωής, που απειλητικά καίουν τα πρόσωπά μας μα πολύ περισσότερο την καρδιά μας; Οι άνθρωποι, στους οποίους επενδύσαμε για τα βιωτικά μας, μας πρόδωσαν. Μας πρόδωσε, σε πολλές περιπτώσεις, και ο ίδιος ο εαυτός μας. Θλίψη και απογοήτευση κυριαρχεί στην καθημερινότητα του βίου. Παντού αδιέξοδα. Τώρα, λοιπόν, που η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα και η δυστυχία φτάνει στην παραμικρή γωνιά του τόπου και της κοινωνίας μας. Τώρα που η φτώχεια σε αξίες και πρόσωπα είναι ολοφάνερη, με αποτέλεσμα ο βίος μας να έχει γίνει α-βίωτος. Τώρα που οι πάσης φύσεως σωτήρες και προστάτες μας δείχνουν πλέον ανίκανοι να σώσουν ακόμα και τον εαυτό τους. Τώρα είναι η ώρα της Παναγίας μας.
Εκείνη μας παραγγέλλει, μέσα από την εύλαλη σιωπή Της, πως ελπίζομε και χαιρόμαστε, όχι γιατί αγωνιούμε, αλλά γιατί πιστεύουμε. Εκείνη μας διδάσκει να ζήσουμε με κέντρο της ζωής μας όχι τα “θέλω”, το “εγώ” και τις εξαρτήσεις μας, αλλά ελεύθεροι από λάθη και από πάθη. Την χαρά, αδελφοί, την αναμένουμε, την ελπίδα την ψάχνουμε, την ασθένεια την υπομένουμε, την χάρη την εκλιπαρούμε. Ας καταθέσουμε λοιπόν ενώπιόν Της την απόφαση για αγώνα, να ταυτιστεί η ζωή μας με την δική Της, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Τότε τα λόγια Της θα γίνουν λόγια μας και οι πράξεις Της πράξεις μας. Τότε θα Την ακούσουμε και θα Την συναντήσουμε και η ζωή μας θα μεταμορφωθεί σε φως ιλαρόν και τότε όλα θα είναι απάντηση σε όσα Της ζητήσαμε και είναι για το συμφέρον μας.
Ας ζήσουμε, λοιπόν, τον φετινό Δεκαπενταύγουστο με τη βεβαιότητα ότι η Μητέρα του Κυρίου μας και Μητέρα όλων μας θα μας σκέπει με την ακαταίσχυντη προστασία και την αμετάθετη ελπίδα Της. Έτσι η ελπίδα μας, κατά την έκφραση του Αγίου Ισαάκ του Σύρου, γίνεται η χαρά του παρόντος, η ανάπαυση και ανακούφιση, η προσδοκία μας, γιατί το έλεος του Θεού μας περικυκλώνει, με τις πρεσβείες της Παναγίας μας.
Καλή Παναγιά, αδελφοί μου.
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω αγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
Με τις Ιερές Παρακλήσεις που ψάλλαμε την ευλογημένη αυτή περίοδο του Δεκαπενταύγουστου ανοίξαμε τις καρδιές μας εις την Μητέρα μας Παναγία και καταθέσαμε τους πόνους και τις αγωνίες μας, τις θλίψεις και δοκιμασίες μας, τους πειρασμούς και τις πτώσεις μας, μα και τις προσδοκίες και τα όνειρά μας, τις χαρές και την ελπίδα μας. Και τούτο, αδελφοί, διότι καλώς γνωρίζουμε ότι η Θεοτόκος Μαρία δεν μένει ψυχρή και αδιάφορη εις τις προσευχές και τα δάκρυά μας, καθώς μοναδικό Της έργο είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία και παράκλησή Της ενώπιον του θρόνου του Μονογενούς Υιού Της και Θεού μας Ιησού Χριστού για όλους εμάς τα παιδιά Της. Εκείνη είναι το αιώνιο καταφύγιό μας: «η ελπίς των απελπισμένων, η βοήθεια των πολεμουμένων».
Τι πιο πολύτιμο και μεγάλο αγαθό στην ζωή από την ελπίδα! Από την ανεκλάλητη πνευματική αυτή χαρά, το οξυγόνο, που ζωογονεί πνευματικά την ύπαρξή μας, που τόσο έχουμε .....
....ανάγκη, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, για να συνεχίσουμε με θάρρος και κουράγιο την πορεία της ζωής μας. Η ελπίδα γίνεται το στήριγμά μας την ώρα της θλίψης και της δοκιμασίας, του πόνου και της αστοχίας. Η ελπίδα ωθεί τα κουρασμένα βήματά μας, φωτίζει το αβέβαιο και σκοτεινό μονοπάτι της ζωής μας και διώχνει από την καρδιά μας την σύγχυση, την αγωνία και την ταραχή.
Σκεπτόμαστε άραγε, αδελφοί μου, σήμερα, σ’ αυτή την μεγάλη γιορτή της Παναγίας μας, σε ποιο πρόσωπο να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας; Που θα ακουμπήσουμε για να ξαποστάσουμε από τον καύσωνα και τις περιπέτειες, τις απογοητεύσεις και τις θλίψεις της ζωής, που απειλητικά καίουν τα πρόσωπά μας μα πολύ περισσότερο την καρδιά μας; Οι άνθρωποι, στους οποίους επενδύσαμε για τα βιωτικά μας, μας πρόδωσαν. Μας πρόδωσε, σε πολλές περιπτώσεις, και ο ίδιος ο εαυτός μας. Θλίψη και απογοήτευση κυριαρχεί στην καθημερινότητα του βίου. Παντού αδιέξοδα. Τώρα, λοιπόν, που η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα και η δυστυχία φτάνει στην παραμικρή γωνιά του τόπου και της κοινωνίας μας. Τώρα που η φτώχεια σε αξίες και πρόσωπα είναι ολοφάνερη, με αποτέλεσμα ο βίος μας να έχει γίνει α-βίωτος. Τώρα που οι πάσης φύσεως σωτήρες και προστάτες μας δείχνουν πλέον ανίκανοι να σώσουν ακόμα και τον εαυτό τους. Τώρα είναι η ώρα της Παναγίας μας.
Εκείνη μας παραγγέλλει, μέσα από την εύλαλη σιωπή Της, πως ελπίζομε και χαιρόμαστε, όχι γιατί αγωνιούμε, αλλά γιατί πιστεύουμε. Εκείνη μας διδάσκει να ζήσουμε με κέντρο της ζωής μας όχι τα “θέλω”, το “εγώ” και τις εξαρτήσεις μας, αλλά ελεύθεροι από λάθη και από πάθη. Την χαρά, αδελφοί, την αναμένουμε, την ελπίδα την ψάχνουμε, την ασθένεια την υπομένουμε, την χάρη την εκλιπαρούμε. Ας καταθέσουμε λοιπόν ενώπιόν Της την απόφαση για αγώνα, να ταυτιστεί η ζωή μας με την δική Της, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Τότε τα λόγια Της θα γίνουν λόγια μας και οι πράξεις Της πράξεις μας. Τότε θα Την ακούσουμε και θα Την συναντήσουμε και η ζωή μας θα μεταμορφωθεί σε φως ιλαρόν και τότε όλα θα είναι απάντηση σε όσα Της ζητήσαμε και είναι για το συμφέρον μας.
Ας ζήσουμε, λοιπόν, τον φετινό Δεκαπενταύγουστο με τη βεβαιότητα ότι η Μητέρα του Κυρίου μας και Μητέρα όλων μας θα μας σκέπει με την ακαταίσχυντη προστασία και την αμετάθετη ελπίδα Της. Έτσι η ελπίδα μας, κατά την έκφραση του Αγίου Ισαάκ του Σύρου, γίνεται η χαρά του παρόντος, η ανάπαυση και ανακούφιση, η προσδοκία μας, γιατί το έλεος του Θεού μας περικυκλώνει, με τις πρεσβείες της Παναγίας μας.
Καλή Παναγιά, αδελφοί μου.
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω αγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.