ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ

Ο Μανόλης Κοντοπυράκης που έφυγε πρόωρα από κοντά μας πριν λίγες μέρες συνδύαζε τρεις αρετές που σπάνια συγκεντρώνονται μαζί στο πρόσωπο ενός ανθρώπου: Είχε μοναδικές ανθρώπινες πτυχές, ήταν ένας καταξιωμένος επιστήμονας με διεθνώς αναγνωρισμένη διαδρομή κι επί πλέον αναδείχθηκε σ ένα δημόσιο λειτουργό αδέκαστο, εργατικό και αφοσιωμένο στο καθήκον που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Τον γνώρισα στη πρώτη του θητεία στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία πριν 25 χρόνια περίπου, διατηρήσαμε μέσω κοινών φίλων τη γνωριμία μας και τον ξανασυνάντησα όταν, στη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, επανήλθε στη παλιά του θέση. Γιατί του άξιζε. Γιατί δεν είχαμε καλύτερο γνώστη των θεμάτων. Γιατί ο Μανόλης Κοντοπυράκης ήταν σε θέση να βάλει σε τάξη όσα μας έσουρναν με προειδοποιητικές επιστολές οι Ευρωπαίοι για τα μαγειρέματα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι ο Μανόλης έκανε τη δουλειά του, όπως πάντα, αθόρυβα, με αρτιότητα, χωρίς να δέχεται την παραμικρή παρέμβαση — που ούτως η άλλως εμείς στη κυβέρνηση Καραμανλή ούτε θέλαμε ούτε επιχειρήσαμε να κάνουμε. Γι αυτό κι έφυγε βαθιά πικραμένος ο Μανόλης. Γιατί βρέθηκε άδικα “κατηγορούμενος” για δήθεν μαγείρεμα στοιχείων. Ποιος? Εκείνος που είχε αντισταθεί με νύχια και με δόντια στις αφόρητες πιέσεις της κυβέρνησης που ήρθε στα πράγματα μετά τον Οκτώβριο του 2009. Όλα αυτά τον είχαν θίξει στην έμφυτη αξιοπρέπεια του. Κι ίσως να συνέβαλαν στον πρόωρο χαμό του. Για μένα και για πολλούς άλλους που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε ο Μανόλης θα μείνει στη μνήμη μου ως ένας γελαστός και πρόσχαρος άνθρωπος που όμως την αδιαμφισβήτητη ακεραιότητα του ποτέ και για τίποτε δεν διανοήθηκε να την διαπραγματευθεί.
Ε. Αντώναρος