41 χρόνια μετά θυμάμαι ….
Πέμπτη 15/11/1973. Γύρω στις 15.00 φεύγουμε μια παρέα από την Γεωπονική (Βοτανικός) για το Πολυτεχνείο. Γύρω στις 19.30 μπαίνουμε στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Υπάρχει πολύς κόσμος μέσα και έξω. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών εκφωνεί συνθήματα κατά της χούντας ‘Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’, ‘Κάτω η χούντα’, και άλλα.. Μπήκαμε σε μια ομάδα, γράφαμε συνθήματα σε χαρτιά για να τα μοιράζουμε. Αργά μετά τα μεσάνυχτα, κάτσαμε σε μια ...αίθουσα για ξεκούραση.
Παρασκευή 16/11/1973. Συνεχίζουμε να γράφουμε συνθήματα,. Η λαϊκή εξέγερση διογκώνεται και φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι φτάνουν από παντού στο Πολυτεχνείο.
Συναντώ τους συμμαθητές μου από το γυμνάσιο Κουφογιαννάκη Γιώργο, φοιτητή του ΕΜΠ, Χουδαλάκη Κωστή και Κατράκη Μανώλη, φοιτητές της Βιομηχανικής Πειραιά. Η κατάσταση είναι αποπνικτική από τα δακρυγόνα, τους πυροβολισμούς, τις φωτιές.
Γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα φτάνουν και τα τανκς, δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου για να κάμψουν την αντίσταση. Κανένας σχεδόν δε φεύγει. Κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει και στα κάγκελα της πύλης.
Παρά τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα να σταματήσουν οι πυροβολισμοί και τα δακρυγόνα, γύρω στις 3 το πρωί ένα από τα τανκς ρίχνει τη πύλη, ενώ υπάρχουν πάνω της φοιτητές. Μπαίνουν οι λοκατζήδες. Οι μαθητές με πανικό τρέχουν μαζί με τους μεγαλύτερους προς την πύλη της Στουρνάρα,. Εκεί χαθήκαμε.. Κάποιοι από τους στρατιώτες βοηθούσαν για την έξοδο στη Στουρνάρα, που ελπίζαμε ότι θα είμαστε πιο ασφαλείς.
Μόλις βγήκαμε δεχθήκανε επίθεση από μαινόμενους αστυνομικούς. Άρχισαν να μας κτυπούν και να μας κυνηγούν, ενώ ψάχναμε κάποια πόρτα πολυκατοικίας ανοιχτή για να μπούμε μήπως ξεφύγουμε. Καμιά δεκαπενταριά στρίψαμε αριστερά στη οδό Ζαϊμη, βρήκαμε μια πόρτα πολυκατοικίας ανοιχτή και μπήκαμε. Κλείνοντας τη πόρτα. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες όταν στο 2ο όροφο άνοιξε μια πόρτα καλώντας μας να μπούμε μέσα. Ήταν ένα ζευγάρι, που είχε ήδη μέσα άλλους δέκα. Δεν φοβήθηκαν τις απειλές που είχε αρχίσει να μεταδίδει η χούντα για όσους συλλαμβάνονταν να κρύβουν διαδηλωτές ‘εχθρούς του έθνους’. Τα τανκς ακούγονταν να κυκλοφορούν στη Στουρνάρα. Από το απόγευμα άρχισε σταδιακά η αποχώρηση μας με πολλές προφυλάξεις. Τους ευχαριστώ, αν είναι ακόμη στη ζωή!
Σήμερα, 41 χρόνια μετά, λυπάμαι που η πατρίδα μου βρίσκεται σε μια κατ’ επίφαση ‘δημοκρατία, που πολλά από τα ζητούμενα του Πολυτεχνείου επίκαιρα. Και δυστυχώς δεν παραβιάζονται από τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά από ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου, που πρόδωσαν τα οράματά της.
Κων. Σ. Χαρτζουλάκης
Πέμπτη 15/11/1973. Γύρω στις 15.00 φεύγουμε μια παρέα από την Γεωπονική (Βοτανικός) για το Πολυτεχνείο. Γύρω στις 19.30 μπαίνουμε στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Υπάρχει πολύς κόσμος μέσα και έξω. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών εκφωνεί συνθήματα κατά της χούντας ‘Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’, ‘Κάτω η χούντα’, και άλλα.. Μπήκαμε σε μια ομάδα, γράφαμε συνθήματα σε χαρτιά για να τα μοιράζουμε. Αργά μετά τα μεσάνυχτα, κάτσαμε σε μια ...αίθουσα για ξεκούραση.
Παρασκευή 16/11/1973. Συνεχίζουμε να γράφουμε συνθήματα,. Η λαϊκή εξέγερση διογκώνεται και φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι φτάνουν από παντού στο Πολυτεχνείο.
Συναντώ τους συμμαθητές μου από το γυμνάσιο Κουφογιαννάκη Γιώργο, φοιτητή του ΕΜΠ, Χουδαλάκη Κωστή και Κατράκη Μανώλη, φοιτητές της Βιομηχανικής Πειραιά. Η κατάσταση είναι αποπνικτική από τα δακρυγόνα, τους πυροβολισμούς, τις φωτιές.
Γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα φτάνουν και τα τανκς, δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου για να κάμψουν την αντίσταση. Κανένας σχεδόν δε φεύγει. Κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει και στα κάγκελα της πύλης.
Παρά τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα να σταματήσουν οι πυροβολισμοί και τα δακρυγόνα, γύρω στις 3 το πρωί ένα από τα τανκς ρίχνει τη πύλη, ενώ υπάρχουν πάνω της φοιτητές. Μπαίνουν οι λοκατζήδες. Οι μαθητές με πανικό τρέχουν μαζί με τους μεγαλύτερους προς την πύλη της Στουρνάρα,. Εκεί χαθήκαμε.. Κάποιοι από τους στρατιώτες βοηθούσαν για την έξοδο στη Στουρνάρα, που ελπίζαμε ότι θα είμαστε πιο ασφαλείς.
Μόλις βγήκαμε δεχθήκανε επίθεση από μαινόμενους αστυνομικούς. Άρχισαν να μας κτυπούν και να μας κυνηγούν, ενώ ψάχναμε κάποια πόρτα πολυκατοικίας ανοιχτή για να μπούμε μήπως ξεφύγουμε. Καμιά δεκαπενταριά στρίψαμε αριστερά στη οδό Ζαϊμη, βρήκαμε μια πόρτα πολυκατοικίας ανοιχτή και μπήκαμε. Κλείνοντας τη πόρτα. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες όταν στο 2ο όροφο άνοιξε μια πόρτα καλώντας μας να μπούμε μέσα. Ήταν ένα ζευγάρι, που είχε ήδη μέσα άλλους δέκα. Δεν φοβήθηκαν τις απειλές που είχε αρχίσει να μεταδίδει η χούντα για όσους συλλαμβάνονταν να κρύβουν διαδηλωτές ‘εχθρούς του έθνους’. Τα τανκς ακούγονταν να κυκλοφορούν στη Στουρνάρα. Από το απόγευμα άρχισε σταδιακά η αποχώρηση μας με πολλές προφυλάξεις. Τους ευχαριστώ, αν είναι ακόμη στη ζωή!
Σήμερα, 41 χρόνια μετά, λυπάμαι που η πατρίδα μου βρίσκεται σε μια κατ’ επίφαση ‘δημοκρατία, που πολλά από τα ζητούμενα του Πολυτεχνείου επίκαιρα. Και δυστυχώς δεν παραβιάζονται από τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά από ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου, που πρόδωσαν τα οράματά της.
Κων. Σ. Χαρτζουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.